Bolis en kampzenuwen

Ik probeer nu vlug iets op mijn blog te zetten want ik weet niet wanneer ik nog eens tijd ga hebben. Morgen begint de paasvakantie en het beloofd druk te worden.

Maandag ben ik natuurlijk weer vroeg opgestaan om naar school te gaan. Daar ontdekte ik van een luisteroefening dat het Spaans van Spanje moeilijker te verstaan is voor mij, dan het Spaans van hier. Na de nodige oefeningen keerde ik terug naar het centrum, ik deed mijn boodschappen. Het verliep niet al te vlot, ik had een aantal winkels nodig om alles op mijn boodschappenlijstje te vinden. Maar ik kon tevreden terugkeren naar mijn appartementje. Na me wat te hebben verfrist, begon ik aan de bolognesesaus. Een aantal uren later stond de saus helemaal afgewerkt op het fornuis en ik was supertevreden van het resultaat haha! Ik stond uren aan het gasfornuis en dit in de zon, want in de keuken hangen geen gordijnen en een dampkap kennen ze hier niet. Dus een lange douche was nu echt aan te raden. Hierna ging ik naar onder om de familie uit te nodigen voor een feestje op dinsdag en ook om te vragen of Reina wat tijd had om een aantal dingen te regelen. Ik nodigde ook Ruth en Marko uit, natuurlijk allemaal even nieuwsgierig! Haha! Samen met de familie at ik pizza en nadien keken we naar een aflevering van Grey's Anatomy. Ik was 's avonds zo hevig enthousiast, dat ik er niet van kon slapen. En wat doet een mens dan? Wel, ik begon om 12u 's nachts mijn appartementje te poetsen. Anderhalf uur later rook alles weer lekker fris en was er geen pluisje meer te bespeuren.

Dinsdag stond ik om 8u op, wie denkt dat ik hier lekker lui niks lig te doen, heeft het grondig mis. Samen met Reina ging ik naar Walmart om wat laatste inkopen te gaan doen. Nadien moest ik mijn busticket van Mérida naar Villahermosa gaan kopen, maar na enige communicatieproblemen gingen we even later terug om het ticket van Berenice en mij te kopen. Terug thuis begon ik aan de kaassaus voor de macaroni, wanneer deze net klaar was kwam Berenice samen met Glen. Glen is de kleinzoon van een missionaris. Naar wat ik heb begrepen, was zijn opa eerst een Jood en bekeerde zich later tot Christen. Hij verhuisde van Duitsland, naar Amerika en later naar Mexico. Hij woont een chiapas maar huurt hier tijdelijk een huis. Glen is hier om Engels van zijn opa te leren. Het is een knap kereltje, groot donker en superblauwe ogen waar natuurlijk niemand langs kon kijken. Berenice is een verlegen, maar lief meisje dat pas christen is geworden en ze is supernieuwsgierig. Ik nodigde hen ook uit om 's avonds samen met ons te vieren. We aten wat kleins en hielden daarna een korte siesta. Ik sprong vlug terug onder de douche en dan gingen we de laatste inkopen doen, het drinken en natuurlijk mag de taart niet vergeten worden. Pastel de 3 leches met merengue erbovenop. Ik stond nog een laatste keer achter de hete potten en pannen voordat de uitgenodigden komen, ik zette de pasta's op en verwarmde de sauzen. Eenmaal als iedereen er was, legde ik hen uit waarom ik dit feest heb georganiseerd. Dit was ter ere van uw 60ste verjaardag papa, ik hoop dat je er ook van genoten hebt! Hier hebben we er alleszins een prachtig feest van gemaakt! Haha! De bolognese saus kenden ze, maar de macaroni met kaassaus en hesp werd hier een caldo genoemd! Letterlijke vertaling: soep! Het was zeer geslaagd en iedereen vond het lekker. We hebben goed kunnen lachen.
Ze vinden het raar dat wij bv bij Pasen de snoep onder de kinderen verdelen, hier bij het openbreken van de piñata stormt iedereen naar het snoepgoed en wie niks heeft, heeft pech. De wet van de sterkste geldt hier. De avond werd afgesloten met de taart, een typisch verjaardagsliedje van hier en ik moest in plaats van papa een mordida doen. Dit is zo snel mogelijk een hapje van de taart nemen zonder dat iemand uw gezicht verder in de taart kan duwen. Ik ga proberen het bijhorende filmpje op mijn facebook te zetten. Ik had buikpijn van het lachen! We dronken nog een glaasje Asti, jaja dat kennen ze hier haha, en besloten de afwas voor de volgende dag te laten.

Met kleine oogjes stond ik woensdag op om naar de les te gaan, gelukkig was ik niet de enige die moe was. Iedereen was ontzettend loom en alles duurde daardoor ontzettend lang. Deze keer lag het dus niet alleen aan Leo hihi. Samen met Leo nam ik de bus terug naar het centrum. Ik ging op zoek naar een lekker fris drankje om wat af te koelen en nam de combi naar huis.
Ik kreeg slecht nieuws van Pimienta, hij krijgt chemotherapie door middel van spuiten en moet op 20 mei terug geopereerd worden. Ik maak me ernstige zorgen en ik zou graag gebed willen vragen voor hem en zijn gezin. Want ondanks de chemotherapie en dat hij hier last van heeft, moet hij blijven werken en maakt hij lange dagen.
Namiddag ging ik samen met Ruth naar het huis van Berenice en bestudeerden we samen Marcus, deze keer zagen we hoofdstuk 2. Het was zeer leerrijk en ik zag bepaalde dingen vanuit een nieuw perspectief.
Ondertussen heb ik ook Takis gevonden die ik lust, dit is chips met chilismaak. Yeah, eindelijk iets met chili dat ik lust haha! 's Avonds keek ik samen met Elisa een Mexicaanse film, Inspiracion, al snel kwam heel het gezin de film volgen. Het hoorde bij mijn culturele opvoeding volgens het gezin hihi! Ik moet toegeven dat het de moeite waard was.

Donderdag begon ik mijn valies in te pakken voor het kamp. Ik ging een aantal keer naar de wasserij en nadien streek ik bij extreme hitte de spullen die ik mee ga nemen. Verder ging ik Reina helpen met het klaarmaken van het eten, want ze maakte iets moeilijks waar ze heel wat hulp bij nodig had. Chili enojado, zijn gevulde paprika's met gehakt waar groenten en fruit onder werd gemengd. Daarna werden de paprika's in opgeklopt eiwit gedompeld en in olie gebakken. Na al het snijwerk zette Elisa de film Love comes softly op, een typische vrouwenfilm. Na de film, en de nodige traantjes natuurlijk ;), aten we en nadien moest ik me snel klaarmaken om naar Ruth te gaan. Het is een wandeling van een uur, dus ik moest op tijd vertrekken. Bij haar thuis gingen we het 3de hoofdstuk van Marcus bestuderen en samen met Martha werd de medicatiekoffer voor het kamp nagekeken. Niet normaal! Ik kreeg echt schrik en ik wil liever niet meehelpen. Het enige wat ik kende was lidocaine en Atropine, dat vind je bij ons HELEMAAL niet in medicatiekoffers van kampen. Daarbovenop zaten er verschillende ampulles, spuiten en zelfs hechtingsdraad in! De verpleegkundigen hier kunnen hechten!!! Als ik hen vertelde dat we enkel nietjes zetten, durven ze mij raar aan te kijken! Haha wat een omgekeerde wereld! Nu begrijp je misschien waarom ik dit allemaal niet echt vertrouw, ze probeerden me gerust te stellen maar dat lukte niet al te best. Als de koffer gecheckt was, kwamen Lorena en Samuel aan met eten. Er werden bolis gehaald, dit zijn verse ijsjes met fruitsmaak in een plastiek zakje. Je bijt dus een stukje uit het zakje en je kunt beginnen aan je ijsje. Als ik mag kiezen maakte ik een colaboli hihi, dat ga ik hun nog wel eens voorstellen. Het werd weer laat, maar ik werd gelukkig naar huis gebracht. Oef!

Vandaag ben ik weer naar de les gegaan, het vloog om. Met zijn allen mochten we mee in de bolchito van Markus en hier leerde ik Farina beter kennen. Ze is van Duitsland, zat een jaar in Amerika als au pair, leerde daar haar huidige vriend kennen, een Mexicaan. Ze studeert in Engeland en verblijft nu een jaar in Mexico. Na dit jaar gaat ze een aantal maanden in Zuid-Amerika rondreizen om daarna verder te gaan studeren in Engeland. Ze studeert humanitaire wetenschappen of zoiets, ik weet niet hoe ik het precies moet vertalen. Het wilt zeggen dat ze een aantal 'technieken' studeren om daarna projecten op te starten in arme landen. Non-profit wel te verstaan. Haar vriend is architect en werkt vrijwillig aan een plaatselijk project.
Ik krijg steeds meer het gevoel dat mij iets wordt duidelijk gemaakt, we zullen zien hoe dit gaat aflopen. Samen met haar ga ik naar het centrum, bij alle banken staan enorme files. Het is namelijk de 15de en een deel van het loon is gestort. Jammer genoeg moet ik net nu ook op de bank zijn, maar ik heb geluk alles verloopt vlot. Al snel zit ik in de combi richting appartementje. Ik breng nog een aantal dingen in orde en zet me achter mijn laptopke.

Morgenavond vertrek ik richting Puebla, mijn volgende avontuur. Ik weet dus niet wanneer ik nog eens iets kan schrijven.

Quiero hielo!!!

Telkens zolang wachten tot een volgend bericht is toch niet zo handig, ik vergeet heel wat. Maar met temperaturen boven de 40 graden wil je echt geen warme laptop op je schoot hebben. Gisteren hadden we een dagje met een beetje afkoeling, het was 38 graden haha maar je voelde het verschil wel! Vandaag is het terug in de 40 graden, gelukkig staat de airco zeer koud in de kerk.

Waar was ik de vorige keer gebleven? Ah ja, ik vertelde over de credenciales dat ik wou regelen. Die donderdag ging ik weer vroeg op pad, in de hoop alles in kannen en kruiken te hebben voor de ergste warmte begon. Ik ging eerst naar de universiteit, dat verliep vlot en het kostte me 100 peso. Binnen een half uur had ik mijn credencial, mijn studentenkaart met andere woorden. Van hieruit vertrok ik naar de locatie dat een andere student me had gegeven, ik kwam er snel achter dat dit niet correct was. Ik keerde me om en ging naar het centrale plein om het daar aan de toeristenpolitie te vragen. Ja, jullie lezen dat goed hier hebben ze toeristenpolitie! Er staan een aantal hokjes in het centrum verspreid en ze hebben een shift van 24 uren, daarna een rustdag en een nieuwe shift. Als er een misdrijf gepleegd wordt en er zijn toeristen mee verbonden, wordt hun hulp ingeroepen.
Alleszins zij hielpen me op weg naar Sejuve, een soort van sociale organisatie denk ik die studenten helpt. Ondertussen was het een uur later (van het moment dat ik de universiteit buitenwandelde), ik was blij dat ik het gevonden had. Ik werd naar de juiste mensen doorverwezen, dacht ik, maar hier kreeg ik te horen dat ik naar een ander gebouw moest om deze credencial te regelen. Grotere teleurstelling toen hij me even meldde dat het 6 blokken verder was. Ondertussen stond de zon goed te brandden, maar met nieuwe moed vertrok ik naar het juiste gebouw. Iets meer dan een half uur later vond ik het gebouw, de secretaresse wees me naar een klein kamertje waar 4 mensen knus bij elkaar zaten. Om eerlijk te zijn dit is de eerste keer dat ik Mexicanen zag die echt niet behulpzaam waren. 2 waren een film aan het kijken met het geluid loeihard, 1 was een spel aan het spelen en de ander was haar mails aan het checken. En dit met een airco die lekker koel stond. Na het onderling te hebben uitgevochten (wie de dupe werd en met andere woorden een beetje moest gaan werken), kreeg ik het spijtige nieuws dat ik eerst een aantal dingen moest gaan regelen voor ik een credencial kreeg. Voor ik terugkeerde naar mijn appartementje, maakte ik een kopie van mijn studentenkaart en dan lekker in een snikhete combi stappen. Aan Reina, de eigenares, vroeg ik een afschrift van water, licht of telefoon. Voor ik terugkeerde naar het centrum, eerst wat uitzweten een douchke pakken en propere kleren aantrekken. Voor 16u moest ik terug in het centrum zijn, want dan sloot hun bureau en ik wou het zeker geregeld hebben voor vrijdag. Ik liet eerst nog een kopie maken van het afschrift en kwam op tijd terug aan bij het bureau. Deze keer had een ander aan het kortste lootje getrokken. Even een aantal vragen beantwoorden en mijn credencial werd geregeld. Pasfoto's zijn altijd lelijk, maar hier verheffen ze het tot een kunst! Zelfs bewogen foto's worden op officiele documenten geplaatst, ik ben dus niet al te trots om deze te laten zien. Maar ik had mijn doel bereikt, het heeft me alleen meer tijd gekost dan dat ik eraan wou besteden.

Vrijdag terug naar school, deze keer met de credencial en de bijbehorende korting. Hier kregen we onze examens terug en de punten van onze presentatie. Ik ben echt wel een strebertje, ik had 42 op 50 behaald op mijn examen. Op mijn presentatie 18 op 20 en op de compositie van mijn presentatie 9,3 op 10. Ik had de beste punten van de klas! Na het inkijken van alles mochten we een film gaan kijken. La misma luna, het ging over de migratie naar Amerika en was best een goede film. Bij elk deel dat we te zien kregen, hoorden een aantal vragen en ik moet zeggen dat het behoorlijk goed ging.
's Avonds was er celula en deze keer ging het over Simson

Zaterdag begon mijn zoektocht voor Pimienta, ik had hem beloofd een cadeau te kopen voor Lupita haar verjaardag. Hij was namelijk aan het werk, een 7-daagse rondreis, en had dus niet de mogelijkheid om iets voor haar te kopen. Ze wou een voetbal en een poster van Justin Bieber. Ik ben een hele tijd zoet geweest om dit te regelen, maar ik heb hem en natuurlijk ook Lupita niet moeten teleurstellen.
In het centrum heb ik ook een plaatsje gevonden, met superlieve mensen, waar je een lekkere piña colada zonder alcohol kunt drinken. Heerlijk!
Terwijl ik in het centrum was, hadden ze eindelijk gordijnen in mijn appartement geplaatst. Wat bij deze temperaturen echt goed uitkomt!

Zondag ben ik samen met de familie naar de kerk gegaan, we kregen het vervolg van de week ervoor te horen. Maar deze keer in de zondagles was er een andere leraar en om eerlijk te zijn heb ik niks verstaan. Ik ben tot de vaststelling gekomen dat dit niet hun schuld is, de akoestiek in dit lokaal is zo slecht dat ik gewoon niemand versta die hier iets zegt. Na de dienst werd ik door de familie verplicht om bij hen Chinees te komen eten. Hoewel ik het eten niet lekker vond, was het weer zeer gezellig.
's Avonds kon ik voor het eerst in weken weer eens Nederlands praten. Het was eigenlijk raar, want ik denk en schrijf in het Nederlands maar spreken is echt raar als je dat een tijdje niet hebt kunnen doen. Het klinkt raar, maar toch is het zo. Ze is van Scherpenheuvel, woont al jaren hier en werkt als gids. Ze kon aan mij niet horen dat ik van Limburg ben haha! Niet te geloven! Ik had echt een leuke avond gehad en het was fijn om over mijn ervaringen te kunnen praten.

Maandag moest ik weer vroeg op om op tijd in de universiteit te zijn. Afgelopen week hebben we 2 nieuwe vervoegingen geleerd. Al die verschillende vervoegingen in het verleden zijn echt vreselijk om te onthouden!
's Avonds zag ik Pimienta opnieuw, ik maak me toch wel zorgen om hem. Hij moet opnieuw geopereerd worden, bij de eerste operatie werden er poliepen ontdekt en nu moet hij op controle bij een oncoloog. Alles verloopt hier zo raar, ik dacht dat hij al lang de nodige behandelingen had gekregen maar blijkt nu van niet. Zijn stembanden zijn volledig verlamd en het beetje geluid dat eruit komt is afkomstig van zijn middenrif. Nu begint de hele molen opnieuw voor de tweede operatie, de gezondheidszorg bij ons is echt wel van hoog niveau. En dan te denken dat hij in Cancun woont, een rijker deel van Mexico. Ik denk niet dat ik wil weten hoe dit in het zuiden verloopt.
Ondanks dit hebben we toch een leuke tijd gehad. Een ijsje gegeten en ik moet toegeven dat de smaak guanabana lekker verfrissend is. En jawel hoor, hier hebben ze ook rare smaken. Wie van jullie wil er een ijsje met maissmaak? Ik heb het niet geriskeerd. De kinderen zijn hier ook dol op lekstokken met maissmaak en chili erop! De mensen hier eten echt niet veel zoet, vooral veel zure dingen en hoe pikanter hoe beter. Je kunt me er echt niet mee plezieren.

Dinsdag heb ik grote schoonmaak gehouden, toen eenmaal alles aan de kant was baadde ik in het zweet! Ik kreeg van Reina een lekker koud en vers sapje van watermeloen en een caimito. Dit is een typische yucateekse vrucht die je alleen in deze tijd van het jaar kunt eten. Het is een zoete vrucht dat een soort melkachtig sap bevat.

Het eerste moeilijke gesprek volgde die avond, nadat ik mijn spullen tweemaal doorzocht had bleek dat ik een ring en een armbandje ben verloren. Tijdens het plaatsen van de gordijnen heeft 1 van de 2 mannen dit gestolen. Na mijn gesprek met de familie hebben zij met de eigenaar van het bedrijf gesproken. Deze kwam samen met de 2 werknemers naar het huis van de familie hier werden ze aan de tand gevoeld en de jongste die niemand in de ogen durfde te kijken werd ontslagen. Hij werd dankzij zijn moeder aangenomen maar had al een aantal dingen mispeuterd. Ik vond het jammer dat dit gebeurde, want uiteindelijk heeft het mijn spullen niet teruggebracht.

Woensdag terug naar school en ik moet toegeven dat ik het leuk vind hihi. Eenmaal terug thuis begint mijn andere ritueel, een douchke nemen haha! Maar deze keer brak ik mijn borstel dus kon ik terug naar het centrum gaan om een nieuwe te kopen. Het draaide allemaal anders uit dan ik had verwacht. Ik stapte vroeger uit de combi, omdat een niet al te mager iemand op mijn been zat en met deze temperaturen is dat niet het meest aangename dat kan ik jullie verzekeren. Op weg naar het centrale plein zag ik Alastair de Brit die me naar huis bracht na de kookles en even verder kwam ik nog iemand anders tegen. Hierna liep alles mis en achteraf gezien lijkt het gewoon een nachtmerrie waarvan ik nog steeds hoop dat het niet gebeurd is. Gek toch hoedat onze hersenen soms bepaalde dingen kunnen blokkeren.

Donderdag was een dag van reflectie, wat hoog nodig was. De tijd nemen om alles eens op een rijtje te zetten. Het is een troost om te weten dat we in het leven niks alleen moeten doen. Het boek 'Vrees niet' van Max Lucado is echt een aanrader. Ik las "Wie goed luistert, zal het goed vergaan, wie op de Heer vertrouwt, is gelukkig" Spreuken 16:20. De bijkomende uitleg van de auteur: Moed raakt niet in paniek, maar bidt. Moed jammert niet, maar gelooft. Moed is niet passief, maar luistert. Moed luistert naar de troostende stem van Jezus, die klinkt in ziekenhuizen, op begraafplaatsen en in oorlogsgebieden.
Hij laat ons nooit alleen, wij moeten gewoon leren meer op Hem te vertrouwen zelfs in de stormen van ons leven. Hij heeft een plan, Hij heeft een hoopvolle toekomst voor ons dat zegt Hij toch in Jeremia 29:11. Hij zal me in de juiste richting sturen.

Vrijdag weer vroeg op om naar school te gaan en nadien voor het eerst een bus met airco terug naar het centrum genomen. Yeah! Geweldig, het duurde minder dan een uur en ik kwam eens niet gans bezweet aan in het centrum. Daarna combi naar huis nemen, kleine wandeling en dan snak ik weer naar een 'verfrissend' douchke. Vlug omkleden en dan naar Ruth. Ik had met haar afgesproken om wat de babbelen over de week die ik had. Het werd een zeer interessant gesprek en het deed deugd om een Christelijk inzicht te hebben. Ze vertelde me over de kracht van gebed en over George Muller. We kwamen tot dezelfde conclusie, soms moet je dingen laten gaan en erop vertrouwen dat God alles ten goede laat komen.
Nadien was het celula en hadden we het weer over het leven van Petrus. Het was een goede herhaling. Na de celula werd ik naar huis gebracht en babbelde ik nog even met Reina en Amilcar. Ik vertelde hun ondanks het sluiten van ramen en gordijnen door de dag en terug openen 's avonds het heet blijft tot 2 uur 's nachts. Hun oplossing: een hangmat en een frigobox vol ijsblokjes haha! Ok ik ging de uitdaging aan na de nodige uitleg hoe je een hangmat moet ophangen. Het is een heel doordacht systeem, maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat ooit zelf ga kunnen hihi! Ik ging de uitdaging aan, mijn eerste poging om in een hangmat te slapen. Na een uur me gedraaid en gekeerd te hebben in die hangmat, heb ik het opgegeven. Ik kroop terug in bed en draaide me 1 keer om en was al in dromenland.

Zaterdag heb ik het een en ander geregeld en ben ik bij de moeder van Marko gaan babbelen. Zij vroeg me wanneer ik nog eens bij hen kwam eten. Ik meen het hier mag je nooit zeggen dat je iets moois vindt of gewoon ergens binnenspringen. Ze voelen zich precies telkens verplicht je iets te geven en als je het dan weigert, kwets je hun. Ik voel me er vaak heel ongemakkelijk bij. Zoals mannen die per se uw eten en drinken willen betalen, bij ons wordt alles meestal gedeeld. Uiteindelijk vertrok ik met een pompelmoes.
's Avonds had ik nog een gesprek met Elisa. Daarna begon mijn tweede strijd met de hangmat, maar nee ook deze keer gaf ik het op. Ik begin echt te hopen dat ik op dat kamp niet in een hangmat moet slapen.

En dan zijn we bij vandaag gekomen, zondag. Samen met Elisa vertrek ik al vroeg naar de kerk, waar het eerste uur oude hymnen werden aangeleerd. De prediking ging vandaag over zonden. We kregen het eerste deel te horen en 's avonds het vervolg. Nadien kochten we tijdens de pauze ons ontbijt, de kerk heeft namelijk een keuken. Een gefrituurde tortilla gevuld met aardappel en chorizo met een tomatensausje erboven. Hier dronken we horchata bij en als nagerecht een vers ananasijsje, deze keer probeerde ik met een zuur sausje en 'zoete' chili. Zij noemden het zoet, wat een lachertje haha! Ik vond niks beter dan snel het zure, pikante sausje van het ijsje te likken en dan te genieten van de rest van het ijsje. Het sausje wat zij gebruikten om in te dippen, daar bleef ik mooi van weg!
Na de zondagles gingen we op zoek naar middageten, we gingen naar plaza dorada en daar aten we een 'familie nacho'. Het is een bergje van doritochips met bonenpuree, guacamole en gesmolten kaas. Tussenin zitten een aantal jalapeñopepers en welgeteld 1 stukje tomaat, bovenop ligt het vlees dat op dezelfde manier als bij een Turks restaurant aan een spit wordt gebakken. Alleen is dit vlees een beetje gemarineerd en natuurlijk wordt er ook limoen bij geserveerd. Hoogst ongemakkelijk om te eten en je hebt maar weinig nodig om je dik te eten. Gelukkig hadden we 1 portie voor ons 2 besteld, want samen kregen we het nieteens op. In het winkelcentrum heb ik eindelijk een pet gekocht, zodat niemand zich nog zorgen moet maken om mijn rode neus haha! Nadien was het siesta en dan is het wel heerlijk vertoeven in de hangmat. Om hierna samen met de hele familie naar de avonddienst te gaan, 18 uur en het is nog 39 graden. Deze keer hadden we een aantal liederen gezongen die we bij ons in het Nederlands zingen.
Na de dienst samen met de familie gegeten en de film Charlie Mc Cloud gezien en na dit bericht wordt het hoogtijd dat ik ga slapen. Het is al bijna middernacht en ik moet om 6 uur terug uit de veren. Bij deze buenas noches y hasta la proxima!!!