Puro pasear

Hier ben ik dan weer.
De dag na mijn laatste bericht moest ik vroeg opstaan, aangezien we om 6 uur 's morgens al op de bus moesten zijn richting Campeche. Rond 8u30 kwamen we aan en zijn we, voor mij, nieuwe delen van de stad gaan verkennen. Samen met Ruth, Bere en de mama van Bere (Rocio) ben ik een dagje naar Campeche gegaan. Rocio is opgegroeid in Campeche dus zij kent er heel veel mensen en natuurlijk ook de gezellige plaatsen. Ik was er al 4 keer geweest, maar deze keer had ik echt leuke dingen gezien, dingen die ik eerlijk gezegd niet verwacht had. Eerst gingen we op een marktje ontbijten, waar ik haai heb geproefd. De empanadas met hersenen heb ik niet durven proberen, vooral niet na heel het verhaal hoe de hersenen werden gezuiverd bah! Na dit ontbijt hadden we een omweg gemaakt om aan de dijk te belanden. Hier hadden we even wat gerust en wat gedronken, want met het warme weer is het wel nodig om dit regelmatig te doen. Hier ontdekte ik ook dat die Campechanen een eigen drankje hebben, dat je in geen andere staat kunt vinden. Van de dijk gingen we richting centrum om wat artisinale marktjes te bezoeken, waar we ons natuurlijk ook lekker uitleefden hihi! Langs de vele kerkjes en pleintjes liepen we tot de kolonie waar Rocio opgroeide. Het is 1 blok van het strand verwijderd en het is ook historisch gezien belangrijk. Dit is de oudste wijk van Campeche, door de Spanjaarden. Zo is het huis van de moeder van Rocio van het jaar 1890, ze kreeg al enkele aanbiedingen om het huis om te vormen tot een museum maar dat ziet ze niet zitten. De vrouw is al 92 jaar, ze kookt, kuist en werkt nog. Ze maakt kleren, handtassen en diadeempjes voor babies. Na het bezoek aan chikidracula, deze naam heeft het huis van Bere gekregen omdat het lijkt op het huis van boer Charel. Er wonen namelijk 2 alleenstaande tantes in het huis, 1 van hen met haar 3 kinderen. Hun 2 kamers zijn gewoon een mesthoop, waar we zelfs van dachten dat iemand zich verstopte onder een berg van kleren. Met schrik liepen we vlug weg en dat voor 3 volwassen dames haha! Het is echt zielig om dat oude vrouwtje te zien, maar Rocio kan niks zeggen en haar moeder durft niet meer naar Mérida te komen op haar leeftijd. Dus wat ik wou zeggen, na dit bezoek gingen we naar een vriendin van Rocio waar we even gingen profiteren van de airco haha. Samen met haar gingen we naar een restaurantje langs de kust. Het duurde er zolang dat we nadien ons moesten haasten om op tijd bij de middelbare school te zijn, daar hadden we samen met 2 psychologen een gesprek met de Christelijke kinderen van de school. Het gesprek ging over wat het is om u te engageren op iets. Om dit duidelijk te maken, hadden ze een aantal opdrachten verzonnen. Dus het was in spelvorm. Voor we de school verlieten, werd Ruth verrast met een taart. Het was namelijk haar verjaardag. Van de school gingen we naar de dijk om de zonsondergang te zien en wat gezellig te keuvelen. De grote vraag was of we zouden blijven overnachten of terugkeren, maar aangezien ik van zondagavond al ziek was en er niet op voorzien was wou ik toch graag terugkeren. Bere en haar moeder dachten er hetzelfde over, dus alleen Ruth bleef in Campeche overnachten. De rest nam 's avonds de bus terug naar Mérida. Rond 1u30 was ik terug in mijn appartementje.
Foto's van Campeche vind je op Facebook.

De dag nadien was het weer pijnlijk vroeg dat de werk afliep, namelijk om 6u. Al slaapwandelend ging ik naar de Spaanse les. Maar gelukkig zijn de lessen nooit saai, het is dus onmogelijk om in slaap te vallen tijdens de lessen haha! Alleen is het moeilijk om een bus terug naar het entrum te vinden, soms moet je langs de snelweg staan wachten op een combi of een bus met airco. Zo'n bus met airco is wel een echte aanrader, want 1 uur in een volgepakte bus zitten is ontzettend warm! Iets anders wat ik heb geleerd, zorg dat je altijd een aantal t-shirts in je tas hebt zodat je kunt wisselen. Deze dag ben ik tot 16u in het centrum gebleven, om daarna een record te breken. Namelijk op het laatste moment beslissen dat je je toch wel wilt douchen, maar je moet om 17u30 terug aan de kathedraal zijn. Vlug naar huis, douchen en omkleden in een half uur en dan op het spitsuur een combi proberen vast te krijgen om terug te keren naar het centrum. Op 10 minuten na was het me gelukt haha. Daar ontmoette ik Martha om haar te helpen met haar Engels. Eerst zaten we in een parkje, maar we werden regelmatig lastiggevallen door verkopers en het was er ontzettend warm waardoor we beslisten om de Burger King binnen te gaan. Bij een milkshake en genietend van de airco hadden we ongeveer een uur en 30 min nodig om de kleine probleempjes die ze had uit te leggen. Aangezien mijn pijn bleef duren, ondanks medicatie die ik innam. Ik had namelijk verschrikkelijk harde steken in mijn maag, net een mes dat langs binnen naar buiten werd gestoken en diarree wat gewoon gekleurd water was! Zag ik nu de mogelijkheid om raad te vragen aan Martha. Ze is namelijk student verpleegkunde. Weet je wat het eerste was wat ze me vroeg? Wanneer heb je je voor het laatst ontwormd?!? Ik: HUH!?! Zij vond het raar dat ik zei dat ik dat nog nooit had gedaan. Hier is het namelijk de gewoonte dat iedereen zich om de 6 maanden laat ontwormen, zelfs in de chique buurten! Je kunt hier namelijk via je longen besmette lucht (met stofdeeltjes) inademen! Dus gingen we op zoek naar een apotheek om Vermox te kopen, dit dood zowat elke parasiet. 1 pil en je bent ervan verlost. Aangezien ik die avond op de wc (mijn beste vriend op dat moment haha!) heb doorgebracht, kon ik niet naar de cursus theologie.

Donderdagmorgend weer vroeg opgestaan, om eerst in het centrum samen met Bere les te geven aan Juanita. Het is een meisje uit Chiapas, ze is 6 jaar en samen met haar moeder en babybroertje naar hier gekomen op zoek naar een betere toekomst. Dit meisje gaat niet naar school, maar wordt verplicht om samen met haar moeder armbandjes, tasjes, sjaaltjes en dergelijke te verkopen. Na het kopen van een paar armbandjes van Juanita, spraken we met haar moeder en ze gaf toestemming om haar les te geven. Maar die donderdagmorgend hebben we een uur gewacht, maar ze kwamen niet opdagen. Nu blijkt dat deze mensen worden uitgebuit, er is een verantwoordelijke die elk moment weet wat deze vrouwen en kinderen doen. Het is echt triestig. Wonen in een kamertje met zijn allen en moeten die armbandjes meken, alleen 's morgens gaan ze op zoek naar toeristen, in de vroege avond tot 's avonds laat keren ze terug met al hun kinderen in de hoop weer vanalles te kunnen verkopen.
Nadat we een uur gewacht hadden, besliste ik om de taxi naar de terminal te nemen en daar de bus naar Cancun te nemen. Vrijdag werd Pimienta namelijk geopereerd. Rond 14u kwam ik aan in Cancun, na 4u reizen. Dadelijk vlogen zijn 3 dochters me om de hals, ze zijn ondertussen net als familie voor me. Ik voel me dadelijk op mijn gemak. Voor ze naar huis gingen, bezochten ze even vrienden van hen. Vlug naar hun huis om te douchen en dan naar het ziekenhuis voor een bloedname bij Pimienta. Van het ziekenhuis terug naar hun huis om te eten en wat bij te praten. 's Avonds kwam zijn moeder bij hen slapen, voor het slapen gaan hadden we nog een diepgaand gesprek over de Bijbel en probeerde ik in mijn beste Spaans en met de kennis die ik heb zo goed mogelijk te antwoorden op zijn vragen. Ik sliep in de kamer van Monica deze keer, waar het frisser was. De rest sliep met z'n zessen in 1 kamer, 1 bed en 2 hangmatten.

Om 5u ging de wekker, ik was als eerste wakker en klaar voor vertrek. In alle haast sprong de rest uit het bed of de hangmat en was het een drukte van jewelste. Ondertussen ging de moeder van Pimienta op haar gemakje koffie zetten en haar tasje nadien rustig opdrinken. Terwijl de rest van de ene kant naar de andere kant liep, al strijkend en rugzakken voltastend. De 2 jongsten werden naar vrienden gebracht en de oudste dochter aan de schoolpoort afgezet. Iets voor 7u kwamen we aan in het ziekenhuis.
Iedereen die die dag geopereerd werd moest op een rijtje staan wachten, wauw groot rijtje namelijk 5 geplande opnames!!! De namen werden afgeroepen en per persoon mocht er 1 vriend of familielid meegaan. Nati, zijn vrouw, ging met Pimienta naar het 2de verdiep, ondertussen slopen zijn moeder en ik rustig de trappen naar boven om daarna ons terug in de groep te mengen haha. Eerst moesten ze allemaal in een zaaltje binnengaan, ze kregen elk een operatiehemdje. Ondertussen mocht de partner mee binnen om de kleren en het waardevolle materiaal mee te nemen naar de wachtzaal. Volgens het operatieschema werd Pimienta om 8u 's morgens geopereerd, hij had ons de opdracht gegeven dat we moesten gaan ontbijten. Dus na een half uurtje, ondertussen was het al even na 8u, vertrokken we. We gingen naar een cocina economica, waar we al dadelijk een hevig ontbijt aten. Hevig wilt zeggen dat het voor ons een middag was. Nadien gingen we nog even het nodige snoep en leesmateriaal kopen om daarna terug te keren naar het ziekenhuis en bijna een ongeluk te hebben. De remmen van de auto werkten namelijk niet!! Gelukkig voor de snelle reactie van Nati, die onmiddellijk de handrem optrok en zo op enkele miezerige centimetertjes van een taxi stopte! Met angstzweet en al trillend op onze benen stapten we uit de auto om terug het ziekenhuis binnen te gaan. Deze keer moesten we een verhaal verzinnen om langs de bewaking te kunnen gaan, wat gemakkelijker verliep dan verwacht. Ze doorzochten ook de handtassen, maar gelukkig niet de onze want anders hadden we heel onze voorraad eten en drinken mogen afgeven. Terug aangekomen in de wachtzaal bleek dat Pimienta via de secretaresse van de operatiekamer ons had laten weten dat we moesten gaan eten. Jaja, al diegenen die geopereerd moeten worden zitten dus samen in een zaaltje te wachten op hun operatie, ondertussen zitten de familieleden in de wachtzaal te wachten. Zijn operatie werd eerst uitgesteld tot 10u, nadien bleek dat het materiaal niet aanwezig was. Hier kun je op het einde van de dag, bij een geplande operatie, toch naar huis worden gestuurd dus de zenuwen waren te snijden. Ondertussen kon je volgen hoe eerst een baby'tje de operatiekamer werd binnengebracht. In de namiddag was er een hysterische moeder, haar 10jarige zoon was namelijk uit de boom gevallen en op zijn hoofd terechtgekomen. Je kon zo heel het drama volgen en het jongetje zien. Uiteindelijk kregen we te horen dat Pimienta om 14u eindelijk naar de operatiekamer gebracht. Al die tijd zat hij daar alleen op een kamertje, zou niks voor mij zijn! Na elke operatie kwam de dokter met de familie babbelen, ze stapten een beetje aan de kant maar toch kon heel de wachtzaal het gesprek volgen. Bleek dat de operatie van Pimienta goed was verlopen, maar dat de kans groot is dat hij binnen de 6 maanden terug papillomen gaat hebben. Op 10 juni heeft hij terug een afspraak met de oncoloog en gaat die beslissen of hij nog 50 rondes van die chemospuiten nodig gaat hebben! Rond 17u mocht Nati naar Pimienta gaan, om hem te helpen aankleden. Hij mocht iets licht eten en drinken, als dit binnen bleef mocht hij naar huis. Om 17u30 was het dan eindelijk zover, na een lange spannende dag gingen we dan eindelijk naar hun huis. Wat zijn die Mexicanen toch ongelooflijk koppig! Na algemene narcose en met een auto waar de remmen maar half van werken, beslist Pimienta om zelf te rijden. Gelukkig zijn we heelhuids op onze bestemming terechtgekomen. Bij de straatventer nog wat zoete broodjes gekocht, waar ik ineens met Iam in mijn armen stond. Een baby'tje van een maand oud, maar leek eerder een paar dagen oud. Zijn moeder is 15 jaar, dit komt hier regelmatig voor maar dat is hier geen probleem want de kinderen worden door heel de familie opgevoed. Na het eten van ons nagerecht was iedereen doodmoe en gingen we dus al slapen rond 23u.

Zaterdagmorgend met zijn allen naar de supermarkt om fruit te kopen, om een gezond ontbijt te bereiden. Iets wat ze niet gewoon zijn, met als gevolg dat de kinderen dadelijk na het ontbijt al ijs willen eten! Hier werd deze keer niet op ingegaan. Na het ontbijt had ik nog een leuk gesprek gehad met Pimienta, terwijl dat Nati 100 tamales maakte samen met 2 vriendinnen. Rond 12u bracht Pimienta me naar de terminal van ADO samen met Daniela en Monica om daar rond 13u terug richting Merida te vertrekken. Het was een blitzbezoek, omdat ik beloofd had Bere een baskettraining te geven. Rond 17u30 kwam ik aan in Merida. Vlug een taxi gezocht om naar huis te gaan. Daar gedoucht en omgekleed om weer op pad te gaan. Weer kwam ik iets te laat op het terrein, maar had Bere al gezegd dat ze haar vrije worpen maar moest oefenen. Na de training samen met haar en haar moeder iets gaan eten, om daarna weer laat terug thuis te komen.

Zondag was het eindelijk wat rustiger. Ik was toen samen met Bere en haar ouders naar hun kerk gegaan. Nadien eten van hen gekocht, al het geld dat ze inzamelen gaat namelijk naar een project. Ze willen een terrein kopen in het zuiden van de stad. De arme buurt, om weeskinderen en mishandelde vrouwen op te vangen. Bij Bere thuis aten we dit gezellig op. Ik mocht bij hen aan mijn powerpoint werken en nadien thuis werkte ik mijn presentatie af.

Vanaf maandag begon mijn week met terug naar de Spaanse les te gaan, na eentje gemist te hebben. Deze week moest ik mijn compositie afwerken, mijn presentatie naar voren brengen en blokken voor het examen. Eerlijk gezegd had ik er deze keer minder tijd ingestoken. Regelmatig was ik wat ontspanning gaan zoeken en bij vrienden film gaan kijken of gaan babbelen met Reyna. Ik kan heel goed met haar opschieten, ik vind haar gewoon geweldig! Je hebt een vraag over de bijbel, ze pakt haar bijbel bladert erin en heeft altijd iets rustgevend te zeggen met aangepaste bijbeltekst. Ze vertelde me over het jaar van haar leven dat ze gegeven had aan een christelijke organisatie. Dit klinkt misschien raar deze zin, maar zo zei ze me het ook. Een van de opdrachten was dat ze zoals in Lucas 9:3 werden uitgezonden naar een arm dorpje om daar een maand te verblijven bij een plaatselijk, niet christelijk gezin. De mannen enkel met de kleren die ze aanhadden, de meisjes kregen nog één extra rok, t-shirt en ondergoed (1 onderbroek en 1 bh) mee. Ze kregen geen geld of eten mee. Ze vertelde me dat het gezin niet veel had en alles wat ze hadden aan haar gaven. Ze hadden namelijk maar 1 bed en dat gaven ze aan haar om in te slapen. Alleen zat het jammer genoeg vol vlooien. Maar ze vertelde me van de geweldige tijd die ze hier had mogen beleven, een ervaring die ze nooit zal vergeten. Dus ik had niet veel tijd om te leren. Op het einde van vorige week nog celula gehad, waar ik weer heel wat van heb opgestoken.

Zaterdag opgetrokken met Bere door de dag, ik ben zowat geadopteerd door het gezin haha! 's Avonds naar het huis van Marko dat iets buiten de stad ligt. Daar hadden we een vergadering bijgewoond over hoe ze het nieuwe schooljaar gaan aanpakken met Compa. Het was interessant en ik kreeg opnieuw de mogelijkheid om nieuwe mensen te leren kennen. Hier heb ik ook een jongetje van 6 maanden even mogen pakken. Aziel was gefascineerd door mijn haar, met veel plezier begon hij eraan te trekken haha. Na de vergadering gingen we nog hotdogs empanizadas eten. Dit is een hotdog, waar dat rond de worst hesp, kaas en een gefrituurd laagje wordt gedaan. Dit samen met uien, mosterd, mayo en ketchup tussen een broodje is echt heerlijk!

Zondag was het weer vroeg ochtend, ik werd thuis afgehaald om die dag de dienst aan het strand te volgen. Een half uurtje buiten de stad is de kust en gingen we naar Chuburna. Het was bijna 45 graden, toen we aankwamen was het water net als een meer. Geen enkele beweging, geen golven. Na de dienst gingen we naar de zee om te zwemmen, maar tussen 12u en 17u zijn er golven. Het water is zelfs warm, dus voor een verfrissende duik moet je echt niet naar het strand gaan. Bere en ik gingen tijdig terug naar het huisje om ons om te kleden en te genieten van de verse kokosnoten. Toen iedereen klaar was, gingen we gezellig met zijn allen eten in een plaatselijk restaurantje. Het was echt leuk en heb goed kunnen lachen. Onderweg naar de stad, stopten we nog even langs de weg om een aantal nagerechten met kokos te kopen. Hmmm lekker kunnen smullen! Eenmaal terug op mijn appartementje even uitgerust, een doucheke genomen en naar het centrum gegaan. Eerst was ik over het marktje gelopen om te kijken of ik iets interessant vond en daarna een lekkere cocktail gaan drinken.

Gisteren vroeg opgestaan voor mijn laatste dag op de schoolbanken. Het was echt met pijn in het hart! Ik kreeg mijn totaalscore te horen, ik verschoot er zelf van. Ik ben zeer fier om te kunnen melden dat ik de cursus 2A heb afgerond met 97%! Om de cursus te beeindigen speelden we samen een spel om onze dialogen te oefenen. Er was een nieuwe student aanwezig Victoria, een Amerikaanse. Het was wel leuk om nadien van Markus te horen dat hij mij gaat missen, dat hij het gemakkelijk vond om met mij te babbelen en voor mij was het nog grappiger toen ik hoorde dat hij schrik had van Victoria haha! Na de les gingen we allemaal naar het centrum om in El Tucho, zeg maar een Mexicaanse Tapasbar, om afscheid te nemen. Dit was gewoon supergezellig, echt geweldig!
De avond werd afgesloten met een gesprek met Reyna en Amilcar.

Vandaag ben ik weer vroeg opgestaan om naar het centrum te gaan, om een aantal dingen te regelen. Hier trof ik toevallig Reyna aan, ik hielp haar even met haar werk vooral het dragen van haar spullen. We gingen vlug naar de overdekte markt van Merida, waar ik voor het eerst een Makech zag. Dit is een insect waar ze juweeltjes op plakken en dat op deze manier verkocht wordt. Het beestje heeft enkel een bevochtigd stukje hout nodig, hierop kan het overleven. Je zet het op je bloes en wanneer je aan het kettinkje trekt, blijft het beestje als een standbeeld staan. Ik zal zo snel mogelijk een foto uploaden.
Na haar werk ging ze Mickey van school halen en mocht ik bij thuiskomst met hen mee eten. Nadien gingen we naar het centrum om even op bezoek te gaan bij haar zus. Daar kreeg ik weer een baby'tje in mijn armen geduwd haha, geweldig gewoon! En na het bezoek gingen we even in Clinica Esperanza kijken, waar haar zus, broer en een aantal neven en nichten werken. Het is een klein ziekenhuisje, waar de arme mensen worden opgevangen.
's Avonds ben ik samen met een nicht van Reyna naar Nick Vujecic gaan luisteren, dit was pas een ervaring! Het was echt de moeite waard! Na de conferentie zijn we nog met een hele groep iets gaan eten en nu is het ondertussen bijna 2u 's nachts en wordt het dus de hoogste tijd om hier een einde aan te breien. Hasta la próxima!

Fuego en la boca!

Eindelijk vind ik nog eens even de tijd om iets te schrijven. Het is ondertussen weer 2 weken geleden, ik amuseer me hier geweldig! Er zijn te weinig uren in een dag haha! 2 weken geleden was het de week van de smaak, typische Yucateekse gerechten waar dus ook chili bij hoort. Ik had namelijk de belofte gedaan om alles te proberen wat ze hier eten en pikant hoort er dus ook bij. Mijn ervaring over de habanero is dat je die kunt voelen van begin tot einde! En het is zalig als je ervan verlost bent haha! Zal ik nu eens proberen te herinneren wat ik allemaal heb geprobeerd, want met die Mayanamen van hier dat maakt het niet gemakkelijker. Als nagerechten Marquesitas (dat is een zoet koekdeegje zoals het hoorntje van een ijsje, waar ze geraspte gouda instoppen!) en maisijs (een zoet, romig ijsje waar harde soms wat naar zout smakende stukjes mais inzitten) en jawel beiden proeven even vies zoals de beschrijving.
Verder Queso relleno, Pipián de pavo, escabeche, enchiladas de mole en als drankjes Horchata, Chaya con piña en andere lekkere aguas hmmmm superlekker! Wat ik nog wil proberen: relleno negro, relleno blanco, cazon (dit is haai), pavo con sac-col,... en nog zoveel meer. Ik heb zelf ook een gerechtje proberen te maken maar het was Deborah style, maar al moet ik het zelf zeggen het was verrukkelijk!

Buiten al mijn eetervaringen heb ik het druk gehad met studeren en celulas.

Vorige week maandag had ik namelijk een examen en dit blokpinneke had het beste resultaat van de klas 95%! Jiehaa! Haha! 's Avonds zijn we met ons klasje naar La Vaquería gegaan, dit is een typisch Yucateeks feest dat je hier elke maandagavond in het centrum kunt zien.

Dinsdag had ik met Bere afgesproken en zijn we eerst iets in het winkelcentrum gaan eten en daarna hebben we wat filmen gezien. Daarna nog wat taken voor school gemaakt en heel mijn appartementje gekuisd toen het eenmaal donker was. Dit is toch wel een nadeel als ik zolang wacht om alles op te schrijven, ik vergeet heel wat.
Woensdag ben ik na de les bij Bere uitgenodigd om daar een typische maaltijd te eten, hmmm was echt geslaagd! 's avonds kreeg ik mijn eerste les theologie bij Marko thuis. Het was interessant, maar ook wel moeilijk eens zien hoe ik dit allemaal geleerd ga krijgen.
Donderdag ben ik samen met Bere in het centrum in een typisch mayarestaurantje gaan eten. Er hing een leuk sfeertje en het eten was echt lekker! Nadien heb ik mijn eerste bus met airco in het centrum naar residentie pensiones genomen! Dat was pas een aanrader haha, hoewel uw credencial dan niet geldt. Bij Bere thuis moesten we even op Ruth wachtten, zij kwam uiteindelijk een half uur later (maar we zijn in Mexico en dit is dan normaal) met Vanessa. Gezien Vane nog niks gegeten had, begon Bere dadelijk een omelet te bakken, vulde deze met kaas en hesp, draaide hem nog eens om in de pan en werkte deze dan af met een laagje aardbeiconfituur!!! Ja, van combinaties kennen ze wat hoor haha! Maar na het eten kon dan eindelijk de studie van Marcus beginnen. Na anderhalf uur hadden we weer heel wat bijgeleerd, maar nu moest ik lopen om op tijd bij Marko te zijn. We hadden namelijk voor gisteren een verrassingsfeestje gepland voor de verjaardag van Ruth. Samen met Marko heb ik het menu besproken en een lijstje gemaakt van de spullen die we moesten gaan kopen. Het werd weer heel laat voor ik mijn bed zag, maar het goede was dat alles wat we wouden regelen geregeld was. Ik kreeg de opdracht om iedereen te verwittigen, ik moet zeggen dat dit ook wel een leuke ervaring was.
Vrijdag weer vroeg opgestaan om naar de les te gaan, na de les weer naar Bere haar thuis om de studie van Marcus verder te zetten. Nu zijn we bijna bijgebeend met de andere groep en dan kunnen we samen de studies volgen. Ik ben echt nieuwsgierig naar het vervolg van deze studie! Nadien ben ik samen met Bere naar het centrum gegaan omdat we graag samen de kinderen van de Chiapanecos willen helpen. Maar hierover ga ik jullie een volgende keer meer over vertellen hopelijk want die specifieke dag hebben geen enkel kind gezien. Vanuit het centrum moesten we lopen om een bus te pakken te krijgen die naar Plaza las Americas ging, want daar had ik mijn volgende celula.
Deze vrijdag waren de eigenaars van het appartement op weekend vertrokken naar Playa del Carmen, dus kreeg ik de zorg over Pacheco de kat. Gewoon af en toe wat eten geven, gelukkig niet meer want ik was er alleen maar om te slapen. Haha!
Zaterdag stond de excursie van de universiteit op het programma, het was gewoon een topdag! 7u45 moest ik al in het centrum op een pleintje aanwezig zijn, dus dat was weer pijnlijk vroeg opstaan. Toen eenmaal het busje vol was vertrokken we richting Euan (spreek uit Ewan) om te zien hoe ze hangmatten maken. Het was echt leuk om dat eens te zien! Van Euan gingen we naar Izamal een klein stadje waarvan het centrum in geel en wit geschilderd is. Dit heeft 2 betekenissen: ofwel de kleuren van mais en de Mayas associeerden dit met de mensen want zij dachten dat we uit mais gecreeerd waren. De andere betekenis is omdat paus Johannes Paulus II hier op bezoek is geweest, wit en geel zijn de kleuren van het Vaticaan. Je vindt er ook een klooster dat boven op een piramide is gebouwd. In het centrum vind je ook nog de resten van een piramide die je nog mag beklimmen. Een heel karwei was dit in de brandende zon, maar het was de moeite waard want je had een zicht over heel de stad. Na het afdalen konden we dan eindelijk gaan eten en natuurlijk was iedereen ongeduldig omdat we vergingen van de dorst. We aten lekker op ons gemakje en hadden gezellige gesprekken, rond 15u vertrokken we naar Holca om een bezoek te brengen aan de cenote Chihuan. En wat doe je als je alleen het bovenstuk van je bikini hebt, omdat je met al je gehaast je handdoek en het onderstuk vergat? Natuurlijk alleen je t-shirt uittrekken en in broek zwemmen haha! Het was de eerste keer dat ik in een cenote zwom en het was de moeite! Alleen het voorste deel was verlicht, de rest was pikkedonker. De diepte weet niemand en je kunt bijna nergens iets vastgrijpen als je moe bent. Op de weg terug naar Merida was niemand moe en werd salsamuziek opgezet, waardoor er een geweldige sfeer in het busje was! Ik heb me ziek gelachen! Om 18u kwamen aan in Merida en toen moest ik me haasten! Vlug een combi naar huis nemen, douchen en naar het parkje om om 19u Bere haar eerste basketballes te geven. Een uur later stopten we om in de gezellige Mexicaanse drukte iets te gaan eten en de avond af te ronden met een lekker ijsje.
De foto's van de excursie ga ik op facebook zetten.
Zondag ben ik met Bere en haar ouders naar hun kerkje gegaan, de dienst werd in de woonkamer van een gezin gehouden. Het waren enorm vriendelijke mensen en ik had weer wat bij mogen leren. We kochten eten van hen dat we bij Bere opaten met een superlekker stuk taart, ik krijg terug water in mijn mond als ik er aan denk haha! Nu ging alles weer Mexicaanse tijd, dus overal later aankomen dan afgesproken. Maar wat doet het, het is zondag. We gaan om 15u naar Marko, wat eigenlijk 14u was. T'is maar een uurtje later hihi en dan springen we in de auto om alle inkopen te doen voor het feestje van Ruth. Even tijd om te douchen en dan gaan we Marko helpen met alles klaar te zetten en de groenten te wassen en te snijden, de hamburgers en de frietjes te bakken. Ondertussen komen de eerste gasten aan, die dadelijk beginnen mee te helpen. Het was echt gezellig! Ondertussen hebben we ook de kans om weer wat bij te babbelen. Zelfs de ouders van Ruth zijn geniepig het huis uitgeslopen om haar op het feestje te verrassen! Ze vond het fantastisch en ze wist echt niet wat er ging gebeuren dat het voor ons ook leuk maakte. Het werd een superavond met heel wat babbelen, lekker eten en natuurlijk de gekende mordida waar we jammer genoeg geen foto van hebben. We hadden hoop en al 12 personen verwacht uiteindelijk was het dubbel aantal personen gekomen.
Wat gaat de tijd vlug als je je amuseert!
Het gaat nog drukker worden, ik ga Engelse les geven aan 3 personen, verder met basketballes en ze hebben me ook gevraagd of ik zwemles wou geven. Eens zien of ik dat allemaal geregeld krijg.

Vele indrukken

Het is vandaag de laatste dag van de paasvakantie en dus de hoogste tijd om jullie over de afgelopen 2 weken te vertellen.
Vorige keer was ik gestopt bij de voorbereidingen van het kamp. Voor het vertrek had ik me nog beziggehouden met het maken van een uitgebreid lunchpakket, om 16u30 kwam Berenice (die we voor de rest telkens Bere noemden) en haar ouders me ophalen. Ze is 22 jaar, maar dat zou je haar nooit geven. Het verlegen meisje hebben we nu pas echt leren kennen als een ongelooflijke flapuit, ze heeft haar filter nog niet gevonden haha! Superonhandig en ze lijkt helemaal geen Mexicaanse hihi!
We waren de eerste in de terminal, dus om de tijd te doden lieten we onze bagage al inchecken. Stilaan begon ons groepje van 9 aan te komen. De Yucateekse deligatie voor het kamp waren: Ruth, Marko, Berenice, Martha (Tita), Erika, Chucho (bijnaam van Jesús), Manny, Ilse en ik. Martha en Erika had ik al eens op een celula gezien, voor de rest was dit de eerste kennismaking. Ilse woont in Campeche en is het zusje van een gezamenlijke vriendin, al snel kreeg ze de bijnaam chiquivane.
De bus vertrok om 17u45 en normaal zou de bus in Villahermosa om 2u 's nachts vertrekken, maar onderweg naar Villahermosa werd ons gemeld dat de bus later zou vertrekken namelijk om 6u30. Onderweg kwam Ruth er ook achter dat ze de eerste hulp koffer bij haar thuis was vergeten, dit werd opgelost door contact op te nemen met mensen die dichter bij de kampplaats wonen. Al snel kwam het verlossende nieuws dat ze 'iets' gevonden hadden om onze koffer te vervangen. Om 2u40 kwamen we aan in Villahermosa, wat een geluk dat die bus werd uitgesteld! Aan de terminal stapten we in een aantal taxi's die ons naar het huis van de compaverantwoordelijke in Villahermosa bracht, de rit duurde ongeveer 20 minuten. De jongens sliepen buiten in hangmatten en wij meiden sliepen in een kamer met airco. Met 4 in 1 bed en 2 in een hangmat, ik deed geen oog dicht. Om 6u werden we gewekt en nog geen half uur later werd ons gemeld dat de bus pas om 8u kwam. Ik zei al voor de grap dat het wel 9u zou worden, maar uiteindelijk hadden we moeten wachten tot 11 uur. Het was er onverdraaglijk warm, al snel bleef ons groepje op het kamertje met de airco zitten. De dag voor onze komst was het daar 48 graden! Nadat bijna iedereen een doucheke had genomen, vertrok dan eindelijk de bus naar het kamp. Omdat we zolang moesten wachten, kregen we na het kamp een bezoek aan Puebla cadeau. Maar ons geduld werd nog verder op de proef gesteld, dit noemen ze dan reizen op de Mexicaanse manier haha! Even voorbij de grens van Tabasco met Veracruz werd de bus gestopt door het leger, iedereen eruit en volgde er een controle. We werden meer gestopt om vanalles te gaan kopen in de plaatselijke winkeltjes dan om gecontroleerd te worden. Na ongeveer een uur kon onze reis verdergezet worden. Het duurde weer maar even of we stopten weer, deze keer moesten we allemaal uitstappen en al onze bagage pakken en verwisselden we van bus. En bij alles wat we deden, hing Bere aan de telefoon met haar moeder. Het was namelijk de eerste keer dat ze op kamp ging en ze was zich al erg aan het opjagen in al dit tijdverlies. Na het wisselen van bus ging de rit vlot met een aantal plaspauzes tot we ongeveer ter hoogte van Puebla waren. De chauffeurs vonden de weg niet naar de kampplaats, Nueva Necaxa, dit is een arm dorpje dat zich in de bergen bevindt op ongeveer 3u van Puebla. Marko heeft GPS op zijn Blackberry en heeft op deze manier de chauffeurs moeten helpen om de kampplaats te bereiken. Om 1u 's nachts kwamen we uitgehongerd en vermoeid aan. We kregen er koude hamburgers voorgeschoteld en de naam van onze cabaña werd gemeld. Om 2u 's nachts mochten we dan eindelijk ons bedje gaan zoeken in de pikkedonker. Het waren 2 kamers waar het ene stapelbed tegen het andere stonden, ik had gelukkig nog een bedje vanonder gevonden. Het duurde een tijdje voordat iedereen een plaatsje had gevonden. Ik ging me nog vlug douchen en om 3u ging ik uitgeput slapen. Het werd een kort maar verkwikkend slaapje, want om 5u30 ging het licht al aan en begonnen de eerste zich al te douchen. 's Morgens merkte ik pas wat een geluk ik had met het bed dat ik had uitgekozen. Het waren namelijk 2 stapelbedden die in een alkoof stonden, boven me lag niemand alleen de bagage van de nichtjes die samen het bovenste bed deelden. Het blijft me een wonder hoe ze dit deden, als ik namelijk 1 draai maakte lag ik al bijna uit het bed haha!
Het werd me al snel duidelijk dat dit kamp toch wel anders was als de kampen in Belgie. De dag begon namelijk met een bidstonde om 7u en rond 7u30 was het ontbijt. Rond 8u30/9u begon de bijbelstudie in kleine groepjes en nadien kreeg je een halfuurtje tijd alleen. In die tijd alleen kreeg je een aantal vragen om de geziene materie nog dieper te bestuderen. Rond 11u begon de samenzang en nadien de prediking. De prediking werd elke dag verzorgd door Brad Bertelson, een Amerikaan die getrouwd is met een Mexicaanse. Mijn hoop dat dit in het Engels zou zijn, kon ik dus al snel laten varen. Op het einde van elke prediking kregen we een aantal vragen die we in onze bijbelstudie groepjes moesten oplossen. Ik vond de verantwoordelijke van mijn groepje niet de meest geschikte persoon, het was een kerel van 21 jaar die iedereen verplichtte om te antwoorden. Bij mij deed hij geen enkele moeite om me te begrijpen, dus al snel stopte ik om me in te spannen en liet ik mijn beurt gewoon voorbij gaan. Ik kreeg de mogelijkheid om bij een aantal andere groepjes te gaan, maar ik vond de mensen in het groepje wel leuk en de laatste dagen van het kamp kwamen er een aantal mensen ons groepje vervolledigen. Na het beantwoorden van de vraagjes volgde het middageten en nadien kregen we vrije tijd. 2 uren kreeg je om te doen wat je maar wou: douchen, wandelen, zingen, babbelen,... wat je maar wou. Voor het kamp begon moest iedereen een taller (workshop) kiezen, ik koos Descubriendo el proposito de tu vida (het doel van je leven ontdekken). Het was een echtpaar dat deze taller gaf en het was de beste keuze die ik kon maken! Het heeft een grote indruk op me gemaakt, zeer interessant en zette je aan tot nadenken. Het was een echte aanrader. Na de talleres volgde het avondeten en nadien was er weer samenzang en het avondprogramma. Dit was ofwel de uitleg van compa en andere christelijke organisaties die werkzaam zijn in Mexico, oplossen van vragen van studenten zoals hoe reageren op corruptie binnen de universiteit en de laatste avond was een avond van getuigenissen. Het voorbeeld van corruptie binnen de universiteit kwam van een jongen die rechten studeerde, heel frapant vond ik. Heel de klas werd gebuisd tenzij ze de professor betaalden, dit in de richting rechten! En ze konden bij niemand gaan reclameren.
Ik vond heel het kamp indrukwekkend en ik heb me ook goed geamuseerd. Vooral de gekke stoten van Bere en ze maakte de vreemdste dingen mee haha! Daarbij is ze ook super onhandig en vergeetachtig: Zo liet ze haar tandenborstel vallen en de dag erna haar blok zeep, telkens moest ze op de kampplaats nieuw materiaal kopen. De laatste dag vond ze pas haar wc papier en haar alcoholgel. Toen ze ook nog eens ziek werd, was het hek helemaal van de dam. Net een klein kindje waar we voor moesten zorgen haha! Maar het was ook wel vermoeiend, continu goed opletten. Alles vertalen, nadenken en dan pas antwoorden.
Ik heb zoveel mensen leren kennen, zoveel levensverhalen gehoord. Er waren zelfs arme studenten die met een beurs naar dit kamp konden komen! Elke staat heeft spullen verkocht om zoveel mogelijk studenten mee te krijgen. Ik heb de aanwezigheid van God en de kracht van gebed mogen zien in verhalen van armoede en geweld. Armoede van studenten in het zuiden vb Victor uit Villahermosa en geweld van studenten uit het noorden vb Josué uit Chihuahua. Zo was er Pedro een jongen uit Ocosingo, Chiapas, de armste staat van Mexico. Hij had altijd les gevolgd in het Tzeltal, pas de laatste 2 jaar spreekt en leert hij in het Spaans. Diegene die hem niet kenden, hadden dit niet door. De laatste dag bad hij voor ons in zijn taal. Ik heb zoveel ervaringen opgedaan, ik ben nog steeds bezig om deze te verwerken. Ik ga dit nooit vergeten! Er werd zelfs aan mij persoonlijk een project voorgesteld, waar ik graag meer over wil weten.
Op de laatste dag was er een rally, een competitie met verschillende activiteiten. We waren te laat om nog deel te kunnen nemen, in plaats daarvan zijn we het weeshuis op de kampplaats gaan bezoeken.

Vrijdagmorgend vertrok onze bus naar Puebla, zoals beloofd. We kregen 3 uren om deze stad te verkennen. Er was een processie aan de gang, dus pokkedruk! Al snel gingen we op zoek naar de plaatselijke lekkernij: camote. Dit zijn snoepjes van zoete aardappel met een fruitsmaakje aan toegevoegd. We waren er nog een lekker broodje gaan eten, alvorens we terugkeerden naar de bus. Vlak voor we de bus bereikten, viel er een stortbui. De eerste regen in een lange tijd, sowieso was het voor ons lekker afkoelen tijdens het kamp en deze regenbui was meer dan welkom! Haha! Rond middernacht kwamen we aan in Minatitlan, Veracruz. We namen afscheid van de groep en wij gingen op zoek naar onze slaapplaats. Samen met Ruth, Chiquivane ging ik met de taxi naar het huis van Angie. Dit is in Coatzacoalcos, een kuststad. Rond 1u kwamen we aan bij haar thuis en gingen we bijna onmiddelijk slapen. Heel het kamp hadden we bijna niets geslapen, dus hier sliepen we onze achterstand wat bij. Om 11u stonden we op en kregen we een heerlijk ontbijt van de moeder van Angie. Nadien nam ik een lekker uitgebreide douche en gingen we naar het winkelcentrum. Bij het terugkeren hadden we welgeteld een half uur de tijd om ons klaar te maken en dat terwijl er nog 2 zich moesten douchen. Het was zottenwerk, maar we waren er in geslaagd! Rond 16u30 vertrokken we met 6 man in een kleine auto naar het huwelijk van Bethlehem en Roodeth. Mijn eerste huwelijk hier en dat van mensen die ik totaal niet ken, wat kan ik zeggen alles is hier mogelijk. Heel het huwelijk vond buiten plaats, de kerkviering begon om 18u. Ik zat puut in de zon, half verblind en kreeg ik de opmerking van mijn vrienden dat ik echt wel mooie ogen had. Haha ik zag bijna geen steek!
De kerkdienst begon met de voorstelling van de meters en peters, de grootouders, de bruidegom met zijn ouders, dan de eredames en als laatste de bruid met haar ouders. De dienst duurde ongeveer een uur, iedereen die in het begin werd voorgesteld gaf iets aan het koppel tijdens de dienst. De dienst werd afgerond met het blazen van bellen naar het koppel (ipv gooien van rijst). Iedereen ging toen naar de 2 fonteintjes, eentje was bruin en het andere rood. Juist het bruine fonteintje was chocolade, maar het rode moet je nu echt niet gaan denken dat dat aardbei was! Dat was namelijk chamoy, er lagen verschillende soorten fruit wat je op een stokje kon doen en dan mocht je je sausje kiezen. Bovenop de chamoy moest je chili doen. Met dit aperitiefje ging je naar je tafel, maar op dit feest hoorde geen alcohol. Zelfs het toosten deden ze met cranberrysap! We kregen maissoep en als hoofdgerecht koude pasta in een tomatensausje met een beetje aardappelpuree en een kippenfilet waar wortelen en erwten in gedraaid waren. Ondertussen moest het echtpaar heel de zaal rondgaan, van de ene activiteit naar de andere. Ze mochten niet gaan zitten om samen met de gasten te genieten. Er werden daar foto's getrokken, kadootjes op de tafel gelegd en je mocht alles meenemen wat je maar wou! Er werd rond de bruid gedanst, waarna zij haar boeket aan iemand gaf. Nadien dansten de vrijgezelle mannen rond de bruidegom, waarna deze in het zwembed belandde en vlak voor ons vertrek moest je naar voren gaan om je cadeau aan het koppel te geven. Ik vond het maar een rare bedoeling. Heel het feest was afgelopen rond 10u30 en in die tijd had het koppel niet 1 keer rustig kunnen gaan zitten!
Foto's van het kamp en het trouwfeest vind je trouwens op facebook.
Om 3 uur 's nachts moesten Marko, Chiquivane en ik de bus naar Villahermosa nemen. We kwamen daar om 6u aan en moesten wachten tot 8u om de bus naar Mérida te nemen. Rond 17u waren we eindelijk terug thuis van ons avontuur en slapeloze nachten. Het was paaszondag en we waren te uitgeput om ook maar iets te doen.

's Maandags begon ik met het ordenen van al mijn was en deze te laten wassen. 's Avonds sprak ik af met Pimienta, hij zag er verschrikkelijk uit! Rustig aan wat bijgebabbeld en vroeg afscheid genomen, want die spuiten maken hem heel moe. Jammer om die vrolijke Pimienta, nu op deze manier te zien. Al de energie die hij heeft gaat nu naar zijn werk, wat hebben wij dan toch geluk met onze gezondheidszorg.

Vanaf dinsdag was ik ziek, zware verkoudheid, sinusitus en het koud zweet en dat bij deze temperaturen. Verschrikkelijk! Om toch effe mijn gedachten te verzetten, sprak ik af met Bere. 's Avonds gingen we een ijsje eten en nadien een film bij haar zien. Het deed weer effe denken aan kamp met mijn nene haha!
Woensdag lag ik echt strike, maar 's avonds ben ik beginnen poetsen omdat ik bericht had gekregen dat Pimienta met zijn gezin op bezoek wou komen en donderdag had ik geen tijd.

Donderdag hadden we afgesproken om samen met onze banda nog eens iets leuks te gaan doen. Om 15u spraken we af om naar het centenario te gaan, een soort van dierentuin. Het meest hete moment van de dag! Ik was half dood aan het gaan, want ik denk dat ik toen ook koorts had. Ik zocht verkoeling in de fonteinen in het park, ik was kletsnat! Gewoon een zalig gevoel! Maar echt afkoelen is het niet met temperaturen van 40 graden en lauw water haha! We maakten een ritje met het treintje en gingen eens bij de dieren kijken. Nadien gingen een aantal mensen op de atracties zitten, maar dat vertrouwde ik toch niet allemaal. We werden door de ouders van Bere afgehaald om in het zuiden van de stad te gaan helpen. Het is de armste buurt van de stad en vanaf de leeftijd van 8 jaar worden de kinderen al gerecruteerd om in bendes te gaan. We zijn gaan helpen maaltijden uitdelen voor de dag van de kinderen. Het was weer een emotionele ervaring. Eerst zien hoe deze kinderen om ter hardst christelijke liedjes zingen en daarna keihard lopen om een bord met eten. Heel pakkend! We speelden nog even met de kinderen en gingen toen wat hotdogs bij Bere eten. Met een groep gingen we daarna filmen kijken samen met Elisa en kreeg ik 2 gasten over de vloer. Martha en Ruth kregen elk een hangmat om in te slapen, maar het werd een kort nachtje. Om 4u gingen we slapen en om 8u werd ik gewekt door Tita. Ik kon niet meer slapen dus deed ik mijn laatste lading was weg en nam ik een lekker lange douche terwijl het water nog koud was. Even later kreeg ik bericht van Pimienta, dus ging ik naar het centrum om hen de weg te wijzen naar mijn appartement. We gingen samen eten en nadien even rusten, maar aangezien Monika ziek was en dat Pimienta zich echt niet goed voelde vertrokken ze al vroeg terug richting Cancun. Jammer genoeg! Ik ging 's avonds terug naar het centrum met Ruth en Marko. Er kwam een christelijke zanger en die ging in het centrale plein optreden. Dit was gewoon ongelooflijk! Allemaal Christenen die zich verzamelen en dit in een stad waar keiveel toeristen komen. De mensen klommen zelfs in de bomen van de perkjes om goed zicht te hebben. Rond 23u30 hadden we een bus terug richting onze woonplaatsen en gingen we nog gezellig met zijn allen iets eten. Het werd weer laat.

Gisteren deed ik het rustig aan en 's avonds was het ladies night. Weer filmavond haha, er werden 3 filmen gehuurd en eten gekocht. Het werd een leuke avond en weer laat. Deze keer bleef Ruth alleen slapen. Weer stonden we om 8u op maar deze keer om naar de kerk te gaan. Er was niet veel volk aangezien het de laatste dag van de vakantie is.
Ik word hier echt ondergedompeld in geloof, deze maand komt zelfs Nick Vujicic praten in Mérida. Via via hebben we gehoord dat het ontzettend duur is, maar we gaan het navragen en misschien als de prijs meevalt gaan we luisteren. Yeah!
Zo nu zijn jullie weer wat op de hoogte. Ik kwam deze week tot de vaststelling dat ik al meer dan 2 maanden hier ben, wat jammer. De tijd vliegt!!!