Vorige keer was ik gestopt bij de voorbereidingen van het kamp. Voor het vertrek had ik me nog beziggehouden met het maken van een uitgebreid lunchpakket, om 16u30 kwam Berenice (die we voor de rest telkens Bere noemden) en haar ouders me ophalen. Ze is 22 jaar, maar dat zou je haar nooit geven. Het verlegen meisje hebben we nu pas echt leren kennen als een ongelooflijke flapuit, ze heeft haar filter nog niet gevonden haha! Superonhandig en ze lijkt helemaal geen Mexicaanse hihi!
We waren de eerste in de terminal, dus om de tijd te doden lieten we onze bagage al inchecken. Stilaan begon ons groepje van 9 aan te komen. De Yucateekse deligatie voor het kamp waren: Ruth, Marko, Berenice, Martha (Tita), Erika, Chucho (bijnaam van Jesús), Manny, Ilse en ik. Martha en Erika had ik al eens op een celula gezien, voor de rest was dit de eerste kennismaking. Ilse woont in Campeche en is het zusje van een gezamenlijke vriendin, al snel kreeg ze de bijnaam chiquivane.
De bus vertrok om 17u45 en normaal zou de bus in Villahermosa om 2u 's nachts vertrekken, maar onderweg naar Villahermosa werd ons gemeld dat de bus later zou vertrekken namelijk om 6u30. Onderweg kwam Ruth er ook achter dat ze de eerste hulp koffer bij haar thuis was vergeten, dit werd opgelost door contact op te nemen met mensen die dichter bij de kampplaats wonen. Al snel kwam het verlossende nieuws dat ze 'iets' gevonden hadden om onze koffer te vervangen. Om 2u40 kwamen we aan in Villahermosa, wat een geluk dat die bus werd uitgesteld! Aan de terminal stapten we in een aantal taxi's die ons naar het huis van de compaverantwoordelijke in Villahermosa bracht, de rit duurde ongeveer 20 minuten. De jongens sliepen buiten in hangmatten en wij meiden sliepen in een kamer met airco. Met 4 in 1 bed en 2 in een hangmat, ik deed geen oog dicht. Om 6u werden we gewekt en nog geen half uur later werd ons gemeld dat de bus pas om 8u kwam. Ik zei al voor de grap dat het wel 9u zou worden, maar uiteindelijk hadden we moeten wachten tot 11 uur. Het was er onverdraaglijk warm, al snel bleef ons groepje op het kamertje met de airco zitten. De dag voor onze komst was het daar 48 graden! Nadat bijna iedereen een doucheke had genomen, vertrok dan eindelijk de bus naar het kamp. Omdat we zolang moesten wachten, kregen we na het kamp een bezoek aan Puebla cadeau. Maar ons geduld werd nog verder op de proef gesteld, dit noemen ze dan reizen op de Mexicaanse manier haha! Even voorbij de grens van Tabasco met Veracruz werd de bus gestopt door het leger, iedereen eruit en volgde er een controle. We werden meer gestopt om vanalles te gaan kopen in de plaatselijke winkeltjes dan om gecontroleerd te worden. Na ongeveer een uur kon onze reis verdergezet worden. Het duurde weer maar even of we stopten weer, deze keer moesten we allemaal uitstappen en al onze bagage pakken en verwisselden we van bus. En bij alles wat we deden, hing Bere aan de telefoon met haar moeder. Het was namelijk de eerste keer dat ze op kamp ging en ze was zich al erg aan het opjagen in al dit tijdverlies. Na het wisselen van bus ging de rit vlot met een aantal plaspauzes tot we ongeveer ter hoogte van Puebla waren. De chauffeurs vonden de weg niet naar de kampplaats, Nueva Necaxa, dit is een arm dorpje dat zich in de bergen bevindt op ongeveer 3u van Puebla. Marko heeft GPS op zijn Blackberry en heeft op deze manier de chauffeurs moeten helpen om de kampplaats te bereiken. Om 1u 's nachts kwamen we uitgehongerd en vermoeid aan. We kregen er koude hamburgers voorgeschoteld en de naam van onze cabaña werd gemeld. Om 2u 's nachts mochten we dan eindelijk ons bedje gaan zoeken in de pikkedonker. Het waren 2 kamers waar het ene stapelbed tegen het andere stonden, ik had gelukkig nog een bedje vanonder gevonden. Het duurde een tijdje voordat iedereen een plaatsje had gevonden. Ik ging me nog vlug douchen en om 3u ging ik uitgeput slapen. Het werd een kort maar verkwikkend slaapje, want om 5u30 ging het licht al aan en begonnen de eerste zich al te douchen. 's Morgens merkte ik pas wat een geluk ik had met het bed dat ik had uitgekozen. Het waren namelijk 2 stapelbedden die in een alkoof stonden, boven me lag niemand alleen de bagage van de nichtjes die samen het bovenste bed deelden. Het blijft me een wonder hoe ze dit deden, als ik namelijk 1 draai maakte lag ik al bijna uit het bed haha!
Het werd me al snel duidelijk dat dit kamp toch wel anders was als de kampen in Belgie. De dag begon namelijk met een bidstonde om 7u en rond 7u30 was het ontbijt. Rond 8u30/9u begon de bijbelstudie in kleine groepjes en nadien kreeg je een halfuurtje tijd alleen. In die tijd alleen kreeg je een aantal vragen om de geziene materie nog dieper te bestuderen. Rond 11u begon de samenzang en nadien de prediking. De prediking werd elke dag verzorgd door Brad Bertelson, een Amerikaan die getrouwd is met een Mexicaanse. Mijn hoop dat dit in het Engels zou zijn, kon ik dus al snel laten varen. Op het einde van elke prediking kregen we een aantal vragen die we in onze bijbelstudie groepjes moesten oplossen. Ik vond de verantwoordelijke van mijn groepje niet de meest geschikte persoon, het was een kerel van 21 jaar die iedereen verplichtte om te antwoorden. Bij mij deed hij geen enkele moeite om me te begrijpen, dus al snel stopte ik om me in te spannen en liet ik mijn beurt gewoon voorbij gaan. Ik kreeg de mogelijkheid om bij een aantal andere groepjes te gaan, maar ik vond de mensen in het groepje wel leuk en de laatste dagen van het kamp kwamen er een aantal mensen ons groepje vervolledigen. Na het beantwoorden van de vraagjes volgde het middageten en nadien kregen we vrije tijd. 2 uren kreeg je om te doen wat je maar wou: douchen, wandelen, zingen, babbelen,... wat je maar wou. Voor het kamp begon moest iedereen een taller (workshop) kiezen, ik koos Descubriendo el proposito de tu vida (het doel van je leven ontdekken). Het was een echtpaar dat deze taller gaf en het was de beste keuze die ik kon maken! Het heeft een grote indruk op me gemaakt, zeer interessant en zette je aan tot nadenken. Het was een echte aanrader. Na de talleres volgde het avondeten en nadien was er weer samenzang en het avondprogramma. Dit was ofwel de uitleg van compa en andere christelijke organisaties die werkzaam zijn in Mexico, oplossen van vragen van studenten zoals hoe reageren op corruptie binnen de universiteit en de laatste avond was een avond van getuigenissen. Het voorbeeld van corruptie binnen de universiteit kwam van een jongen die rechten studeerde, heel frapant vond ik. Heel de klas werd gebuisd tenzij ze de professor betaalden, dit in de richting rechten! En ze konden bij niemand gaan reclameren.
Ik vond heel het kamp indrukwekkend en ik heb me ook goed geamuseerd. Vooral de gekke stoten van Bere en ze maakte de vreemdste dingen mee haha! Daarbij is ze ook super onhandig en vergeetachtig: Zo liet ze haar tandenborstel vallen en de dag erna haar blok zeep, telkens moest ze op de kampplaats nieuw materiaal kopen. De laatste dag vond ze pas haar wc papier en haar alcoholgel. Toen ze ook nog eens ziek werd, was het hek helemaal van de dam. Net een klein kindje waar we voor moesten zorgen haha! Maar het was ook wel vermoeiend, continu goed opletten. Alles vertalen, nadenken en dan pas antwoorden.
Ik heb zoveel mensen leren kennen, zoveel levensverhalen gehoord. Er waren zelfs arme studenten die met een beurs naar dit kamp konden komen! Elke staat heeft spullen verkocht om zoveel mogelijk studenten mee te krijgen. Ik heb de aanwezigheid van God en de kracht van gebed mogen zien in verhalen van armoede en geweld. Armoede van studenten in het zuiden vb Victor uit Villahermosa en geweld van studenten uit het noorden vb Josué uit Chihuahua. Zo was er Pedro een jongen uit Ocosingo, Chiapas, de armste staat van Mexico. Hij had altijd les gevolgd in het Tzeltal, pas de laatste 2 jaar spreekt en leert hij in het Spaans. Diegene die hem niet kenden, hadden dit niet door. De laatste dag bad hij voor ons in zijn taal. Ik heb zoveel ervaringen opgedaan, ik ben nog steeds bezig om deze te verwerken. Ik ga dit nooit vergeten! Er werd zelfs aan mij persoonlijk een project voorgesteld, waar ik graag meer over wil weten.
Op de laatste dag was er een rally, een competitie met verschillende activiteiten. We waren te laat om nog deel te kunnen nemen, in plaats daarvan zijn we het weeshuis op de kampplaats gaan bezoeken.
Vrijdagmorgend vertrok onze bus naar Puebla, zoals beloofd. We kregen 3 uren om deze stad te verkennen. Er was een processie aan de gang, dus pokkedruk! Al snel gingen we op zoek naar de plaatselijke lekkernij: camote. Dit zijn snoepjes van zoete aardappel met een fruitsmaakje aan toegevoegd. We waren er nog een lekker broodje gaan eten, alvorens we terugkeerden naar de bus. Vlak voor we de bus bereikten, viel er een stortbui. De eerste regen in een lange tijd, sowieso was het voor ons lekker afkoelen tijdens het kamp en deze regenbui was meer dan welkom! Haha! Rond middernacht kwamen we aan in Minatitlan, Veracruz. We namen afscheid van de groep en wij gingen op zoek naar onze slaapplaats. Samen met Ruth, Chiquivane ging ik met de taxi naar het huis van Angie. Dit is in Coatzacoalcos, een kuststad. Rond 1u kwamen we aan bij haar thuis en gingen we bijna onmiddelijk slapen. Heel het kamp hadden we bijna niets geslapen, dus hier sliepen we onze achterstand wat bij. Om 11u stonden we op en kregen we een heerlijk ontbijt van de moeder van Angie. Nadien nam ik een lekker uitgebreide douche en gingen we naar het winkelcentrum. Bij het terugkeren hadden we welgeteld een half uur de tijd om ons klaar te maken en dat terwijl er nog 2 zich moesten douchen. Het was zottenwerk, maar we waren er in geslaagd! Rond 16u30 vertrokken we met 6 man in een kleine auto naar het huwelijk van Bethlehem en Roodeth. Mijn eerste huwelijk hier en dat van mensen die ik totaal niet ken, wat kan ik zeggen alles is hier mogelijk. Heel het huwelijk vond buiten plaats, de kerkviering begon om 18u. Ik zat puut in de zon, half verblind en kreeg ik de opmerking van mijn vrienden dat ik echt wel mooie ogen had. Haha ik zag bijna geen steek!
De kerkdienst begon met de voorstelling van de meters en peters, de grootouders, de bruidegom met zijn ouders, dan de eredames en als laatste de bruid met haar ouders. De dienst duurde ongeveer een uur, iedereen die in het begin werd voorgesteld gaf iets aan het koppel tijdens de dienst. De dienst werd afgerond met het blazen van bellen naar het koppel (ipv gooien van rijst). Iedereen ging toen naar de 2 fonteintjes, eentje was bruin en het andere rood. Juist het bruine fonteintje was chocolade, maar het rode moet je nu echt niet gaan denken dat dat aardbei was! Dat was namelijk chamoy, er lagen verschillende soorten fruit wat je op een stokje kon doen en dan mocht je je sausje kiezen. Bovenop de chamoy moest je chili doen. Met dit aperitiefje ging je naar je tafel, maar op dit feest hoorde geen alcohol. Zelfs het toosten deden ze met cranberrysap! We kregen maissoep en als hoofdgerecht koude pasta in een tomatensausje met een beetje aardappelpuree en een kippenfilet waar wortelen en erwten in gedraaid waren. Ondertussen moest het echtpaar heel de zaal rondgaan, van de ene activiteit naar de andere. Ze mochten niet gaan zitten om samen met de gasten te genieten. Er werden daar foto's getrokken, kadootjes op de tafel gelegd en je mocht alles meenemen wat je maar wou! Er werd rond de bruid gedanst, waarna zij haar boeket aan iemand gaf. Nadien dansten de vrijgezelle mannen rond de bruidegom, waarna deze in het zwembed belandde en vlak voor ons vertrek moest je naar voren gaan om je cadeau aan het koppel te geven. Ik vond het maar een rare bedoeling. Heel het feest was afgelopen rond 10u30 en in die tijd had het koppel niet 1 keer rustig kunnen gaan zitten!
Foto's van het kamp en het trouwfeest vind je trouwens op facebook.
Om 3 uur 's nachts moesten Marko, Chiquivane en ik de bus naar Villahermosa nemen. We kwamen daar om 6u aan en moesten wachten tot 8u om de bus naar Mérida te nemen. Rond 17u waren we eindelijk terug thuis van ons avontuur en slapeloze nachten. Het was paaszondag en we waren te uitgeput om ook maar iets te doen.
's Maandags begon ik met het ordenen van al mijn was en deze te laten wassen. 's Avonds sprak ik af met Pimienta, hij zag er verschrikkelijk uit! Rustig aan wat bijgebabbeld en vroeg afscheid genomen, want die spuiten maken hem heel moe. Jammer om die vrolijke Pimienta, nu op deze manier te zien. Al de energie die hij heeft gaat nu naar zijn werk, wat hebben wij dan toch geluk met onze gezondheidszorg.
Vanaf dinsdag was ik ziek, zware verkoudheid, sinusitus en het koud zweet en dat bij deze temperaturen. Verschrikkelijk! Om toch effe mijn gedachten te verzetten, sprak ik af met Bere. 's Avonds gingen we een ijsje eten en nadien een film bij haar zien. Het deed weer effe denken aan kamp met mijn nene haha!
Woensdag lag ik echt strike, maar 's avonds ben ik beginnen poetsen omdat ik bericht had gekregen dat Pimienta met zijn gezin op bezoek wou komen en donderdag had ik geen tijd.
Donderdag hadden we afgesproken om samen met onze banda nog eens iets leuks te gaan doen. Om 15u spraken we af om naar het centenario te gaan, een soort van dierentuin. Het meest hete moment van de dag! Ik was half dood aan het gaan, want ik denk dat ik toen ook koorts had. Ik zocht verkoeling in de fonteinen in het park, ik was kletsnat! Gewoon een zalig gevoel! Maar echt afkoelen is het niet met temperaturen van 40 graden en lauw water haha! We maakten een ritje met het treintje en gingen eens bij de dieren kijken. Nadien gingen een aantal mensen op de atracties zitten, maar dat vertrouwde ik toch niet allemaal. We werden door de ouders van Bere afgehaald om in het zuiden van de stad te gaan helpen. Het is de armste buurt van de stad en vanaf de leeftijd van 8 jaar worden de kinderen al gerecruteerd om in bendes te gaan. We zijn gaan helpen maaltijden uitdelen voor de dag van de kinderen. Het was weer een emotionele ervaring. Eerst zien hoe deze kinderen om ter hardst christelijke liedjes zingen en daarna keihard lopen om een bord met eten. Heel pakkend! We speelden nog even met de kinderen en gingen toen wat hotdogs bij Bere eten. Met een groep gingen we daarna filmen kijken samen met Elisa en kreeg ik 2 gasten over de vloer. Martha en Ruth kregen elk een hangmat om in te slapen, maar het werd een kort nachtje. Om 4u gingen we slapen en om 8u werd ik gewekt door Tita. Ik kon niet meer slapen dus deed ik mijn laatste lading was weg en nam ik een lekker lange douche terwijl het water nog koud was. Even later kreeg ik bericht van Pimienta, dus ging ik naar het centrum om hen de weg te wijzen naar mijn appartement. We gingen samen eten en nadien even rusten, maar aangezien Monika ziek was en dat Pimienta zich echt niet goed voelde vertrokken ze al vroeg terug richting Cancun. Jammer genoeg! Ik ging 's avonds terug naar het centrum met Ruth en Marko. Er kwam een christelijke zanger en die ging in het centrale plein optreden. Dit was gewoon ongelooflijk! Allemaal Christenen die zich verzamelen en dit in een stad waar keiveel toeristen komen. De mensen klommen zelfs in de bomen van de perkjes om goed zicht te hebben. Rond 23u30 hadden we een bus terug richting onze woonplaatsen en gingen we nog gezellig met zijn allen iets eten. Het werd weer laat.
Gisteren deed ik het rustig aan en 's avonds was het ladies night. Weer filmavond haha, er werden 3 filmen gehuurd en eten gekocht. Het werd een leuke avond en weer laat. Deze keer bleef Ruth alleen slapen. Weer stonden we om 8u op maar deze keer om naar de kerk te gaan. Er was niet veel volk aangezien het de laatste dag van de vakantie is.
Ik word hier echt ondergedompeld in geloof, deze maand komt zelfs Nick Vujicic praten in Mérida. Via via hebben we gehoord dat het ontzettend duur is, maar we gaan het navragen en misschien als de prijs meevalt gaan we luisteren. Yeah!
Zo nu zijn jullie weer wat op de hoogte. Ik kwam deze week tot de vaststelling dat ik al meer dan 2 maanden hier ben, wat jammer. De tijd vliegt!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten