Puro pasear

Hier ben ik dan weer.
De dag na mijn laatste bericht moest ik vroeg opstaan, aangezien we om 6 uur 's morgens al op de bus moesten zijn richting Campeche. Rond 8u30 kwamen we aan en zijn we, voor mij, nieuwe delen van de stad gaan verkennen. Samen met Ruth, Bere en de mama van Bere (Rocio) ben ik een dagje naar Campeche gegaan. Rocio is opgegroeid in Campeche dus zij kent er heel veel mensen en natuurlijk ook de gezellige plaatsen. Ik was er al 4 keer geweest, maar deze keer had ik echt leuke dingen gezien, dingen die ik eerlijk gezegd niet verwacht had. Eerst gingen we op een marktje ontbijten, waar ik haai heb geproefd. De empanadas met hersenen heb ik niet durven proberen, vooral niet na heel het verhaal hoe de hersenen werden gezuiverd bah! Na dit ontbijt hadden we een omweg gemaakt om aan de dijk te belanden. Hier hadden we even wat gerust en wat gedronken, want met het warme weer is het wel nodig om dit regelmatig te doen. Hier ontdekte ik ook dat die Campechanen een eigen drankje hebben, dat je in geen andere staat kunt vinden. Van de dijk gingen we richting centrum om wat artisinale marktjes te bezoeken, waar we ons natuurlijk ook lekker uitleefden hihi! Langs de vele kerkjes en pleintjes liepen we tot de kolonie waar Rocio opgroeide. Het is 1 blok van het strand verwijderd en het is ook historisch gezien belangrijk. Dit is de oudste wijk van Campeche, door de Spanjaarden. Zo is het huis van de moeder van Rocio van het jaar 1890, ze kreeg al enkele aanbiedingen om het huis om te vormen tot een museum maar dat ziet ze niet zitten. De vrouw is al 92 jaar, ze kookt, kuist en werkt nog. Ze maakt kleren, handtassen en diadeempjes voor babies. Na het bezoek aan chikidracula, deze naam heeft het huis van Bere gekregen omdat het lijkt op het huis van boer Charel. Er wonen namelijk 2 alleenstaande tantes in het huis, 1 van hen met haar 3 kinderen. Hun 2 kamers zijn gewoon een mesthoop, waar we zelfs van dachten dat iemand zich verstopte onder een berg van kleren. Met schrik liepen we vlug weg en dat voor 3 volwassen dames haha! Het is echt zielig om dat oude vrouwtje te zien, maar Rocio kan niks zeggen en haar moeder durft niet meer naar Mérida te komen op haar leeftijd. Dus wat ik wou zeggen, na dit bezoek gingen we naar een vriendin van Rocio waar we even gingen profiteren van de airco haha. Samen met haar gingen we naar een restaurantje langs de kust. Het duurde er zolang dat we nadien ons moesten haasten om op tijd bij de middelbare school te zijn, daar hadden we samen met 2 psychologen een gesprek met de Christelijke kinderen van de school. Het gesprek ging over wat het is om u te engageren op iets. Om dit duidelijk te maken, hadden ze een aantal opdrachten verzonnen. Dus het was in spelvorm. Voor we de school verlieten, werd Ruth verrast met een taart. Het was namelijk haar verjaardag. Van de school gingen we naar de dijk om de zonsondergang te zien en wat gezellig te keuvelen. De grote vraag was of we zouden blijven overnachten of terugkeren, maar aangezien ik van zondagavond al ziek was en er niet op voorzien was wou ik toch graag terugkeren. Bere en haar moeder dachten er hetzelfde over, dus alleen Ruth bleef in Campeche overnachten. De rest nam 's avonds de bus terug naar Mérida. Rond 1u30 was ik terug in mijn appartementje.
Foto's van Campeche vind je op Facebook.

De dag nadien was het weer pijnlijk vroeg dat de werk afliep, namelijk om 6u. Al slaapwandelend ging ik naar de Spaanse les. Maar gelukkig zijn de lessen nooit saai, het is dus onmogelijk om in slaap te vallen tijdens de lessen haha! Alleen is het moeilijk om een bus terug naar het entrum te vinden, soms moet je langs de snelweg staan wachten op een combi of een bus met airco. Zo'n bus met airco is wel een echte aanrader, want 1 uur in een volgepakte bus zitten is ontzettend warm! Iets anders wat ik heb geleerd, zorg dat je altijd een aantal t-shirts in je tas hebt zodat je kunt wisselen. Deze dag ben ik tot 16u in het centrum gebleven, om daarna een record te breken. Namelijk op het laatste moment beslissen dat je je toch wel wilt douchen, maar je moet om 17u30 terug aan de kathedraal zijn. Vlug naar huis, douchen en omkleden in een half uur en dan op het spitsuur een combi proberen vast te krijgen om terug te keren naar het centrum. Op 10 minuten na was het me gelukt haha. Daar ontmoette ik Martha om haar te helpen met haar Engels. Eerst zaten we in een parkje, maar we werden regelmatig lastiggevallen door verkopers en het was er ontzettend warm waardoor we beslisten om de Burger King binnen te gaan. Bij een milkshake en genietend van de airco hadden we ongeveer een uur en 30 min nodig om de kleine probleempjes die ze had uit te leggen. Aangezien mijn pijn bleef duren, ondanks medicatie die ik innam. Ik had namelijk verschrikkelijk harde steken in mijn maag, net een mes dat langs binnen naar buiten werd gestoken en diarree wat gewoon gekleurd water was! Zag ik nu de mogelijkheid om raad te vragen aan Martha. Ze is namelijk student verpleegkunde. Weet je wat het eerste was wat ze me vroeg? Wanneer heb je je voor het laatst ontwormd?!? Ik: HUH!?! Zij vond het raar dat ik zei dat ik dat nog nooit had gedaan. Hier is het namelijk de gewoonte dat iedereen zich om de 6 maanden laat ontwormen, zelfs in de chique buurten! Je kunt hier namelijk via je longen besmette lucht (met stofdeeltjes) inademen! Dus gingen we op zoek naar een apotheek om Vermox te kopen, dit dood zowat elke parasiet. 1 pil en je bent ervan verlost. Aangezien ik die avond op de wc (mijn beste vriend op dat moment haha!) heb doorgebracht, kon ik niet naar de cursus theologie.

Donderdagmorgend weer vroeg opgestaan, om eerst in het centrum samen met Bere les te geven aan Juanita. Het is een meisje uit Chiapas, ze is 6 jaar en samen met haar moeder en babybroertje naar hier gekomen op zoek naar een betere toekomst. Dit meisje gaat niet naar school, maar wordt verplicht om samen met haar moeder armbandjes, tasjes, sjaaltjes en dergelijke te verkopen. Na het kopen van een paar armbandjes van Juanita, spraken we met haar moeder en ze gaf toestemming om haar les te geven. Maar die donderdagmorgend hebben we een uur gewacht, maar ze kwamen niet opdagen. Nu blijkt dat deze mensen worden uitgebuit, er is een verantwoordelijke die elk moment weet wat deze vrouwen en kinderen doen. Het is echt triestig. Wonen in een kamertje met zijn allen en moeten die armbandjes meken, alleen 's morgens gaan ze op zoek naar toeristen, in de vroege avond tot 's avonds laat keren ze terug met al hun kinderen in de hoop weer vanalles te kunnen verkopen.
Nadat we een uur gewacht hadden, besliste ik om de taxi naar de terminal te nemen en daar de bus naar Cancun te nemen. Vrijdag werd Pimienta namelijk geopereerd. Rond 14u kwam ik aan in Cancun, na 4u reizen. Dadelijk vlogen zijn 3 dochters me om de hals, ze zijn ondertussen net als familie voor me. Ik voel me dadelijk op mijn gemak. Voor ze naar huis gingen, bezochten ze even vrienden van hen. Vlug naar hun huis om te douchen en dan naar het ziekenhuis voor een bloedname bij Pimienta. Van het ziekenhuis terug naar hun huis om te eten en wat bij te praten. 's Avonds kwam zijn moeder bij hen slapen, voor het slapen gaan hadden we nog een diepgaand gesprek over de Bijbel en probeerde ik in mijn beste Spaans en met de kennis die ik heb zo goed mogelijk te antwoorden op zijn vragen. Ik sliep in de kamer van Monica deze keer, waar het frisser was. De rest sliep met z'n zessen in 1 kamer, 1 bed en 2 hangmatten.

Om 5u ging de wekker, ik was als eerste wakker en klaar voor vertrek. In alle haast sprong de rest uit het bed of de hangmat en was het een drukte van jewelste. Ondertussen ging de moeder van Pimienta op haar gemakje koffie zetten en haar tasje nadien rustig opdrinken. Terwijl de rest van de ene kant naar de andere kant liep, al strijkend en rugzakken voltastend. De 2 jongsten werden naar vrienden gebracht en de oudste dochter aan de schoolpoort afgezet. Iets voor 7u kwamen we aan in het ziekenhuis.
Iedereen die die dag geopereerd werd moest op een rijtje staan wachten, wauw groot rijtje namelijk 5 geplande opnames!!! De namen werden afgeroepen en per persoon mocht er 1 vriend of familielid meegaan. Nati, zijn vrouw, ging met Pimienta naar het 2de verdiep, ondertussen slopen zijn moeder en ik rustig de trappen naar boven om daarna ons terug in de groep te mengen haha. Eerst moesten ze allemaal in een zaaltje binnengaan, ze kregen elk een operatiehemdje. Ondertussen mocht de partner mee binnen om de kleren en het waardevolle materiaal mee te nemen naar de wachtzaal. Volgens het operatieschema werd Pimienta om 8u 's morgens geopereerd, hij had ons de opdracht gegeven dat we moesten gaan ontbijten. Dus na een half uurtje, ondertussen was het al even na 8u, vertrokken we. We gingen naar een cocina economica, waar we al dadelijk een hevig ontbijt aten. Hevig wilt zeggen dat het voor ons een middag was. Nadien gingen we nog even het nodige snoep en leesmateriaal kopen om daarna terug te keren naar het ziekenhuis en bijna een ongeluk te hebben. De remmen van de auto werkten namelijk niet!! Gelukkig voor de snelle reactie van Nati, die onmiddellijk de handrem optrok en zo op enkele miezerige centimetertjes van een taxi stopte! Met angstzweet en al trillend op onze benen stapten we uit de auto om terug het ziekenhuis binnen te gaan. Deze keer moesten we een verhaal verzinnen om langs de bewaking te kunnen gaan, wat gemakkelijker verliep dan verwacht. Ze doorzochten ook de handtassen, maar gelukkig niet de onze want anders hadden we heel onze voorraad eten en drinken mogen afgeven. Terug aangekomen in de wachtzaal bleek dat Pimienta via de secretaresse van de operatiekamer ons had laten weten dat we moesten gaan eten. Jaja, al diegenen die geopereerd moeten worden zitten dus samen in een zaaltje te wachten op hun operatie, ondertussen zitten de familieleden in de wachtzaal te wachten. Zijn operatie werd eerst uitgesteld tot 10u, nadien bleek dat het materiaal niet aanwezig was. Hier kun je op het einde van de dag, bij een geplande operatie, toch naar huis worden gestuurd dus de zenuwen waren te snijden. Ondertussen kon je volgen hoe eerst een baby'tje de operatiekamer werd binnengebracht. In de namiddag was er een hysterische moeder, haar 10jarige zoon was namelijk uit de boom gevallen en op zijn hoofd terechtgekomen. Je kon zo heel het drama volgen en het jongetje zien. Uiteindelijk kregen we te horen dat Pimienta om 14u eindelijk naar de operatiekamer gebracht. Al die tijd zat hij daar alleen op een kamertje, zou niks voor mij zijn! Na elke operatie kwam de dokter met de familie babbelen, ze stapten een beetje aan de kant maar toch kon heel de wachtzaal het gesprek volgen. Bleek dat de operatie van Pimienta goed was verlopen, maar dat de kans groot is dat hij binnen de 6 maanden terug papillomen gaat hebben. Op 10 juni heeft hij terug een afspraak met de oncoloog en gaat die beslissen of hij nog 50 rondes van die chemospuiten nodig gaat hebben! Rond 17u mocht Nati naar Pimienta gaan, om hem te helpen aankleden. Hij mocht iets licht eten en drinken, als dit binnen bleef mocht hij naar huis. Om 17u30 was het dan eindelijk zover, na een lange spannende dag gingen we dan eindelijk naar hun huis. Wat zijn die Mexicanen toch ongelooflijk koppig! Na algemene narcose en met een auto waar de remmen maar half van werken, beslist Pimienta om zelf te rijden. Gelukkig zijn we heelhuids op onze bestemming terechtgekomen. Bij de straatventer nog wat zoete broodjes gekocht, waar ik ineens met Iam in mijn armen stond. Een baby'tje van een maand oud, maar leek eerder een paar dagen oud. Zijn moeder is 15 jaar, dit komt hier regelmatig voor maar dat is hier geen probleem want de kinderen worden door heel de familie opgevoed. Na het eten van ons nagerecht was iedereen doodmoe en gingen we dus al slapen rond 23u.

Zaterdagmorgend met zijn allen naar de supermarkt om fruit te kopen, om een gezond ontbijt te bereiden. Iets wat ze niet gewoon zijn, met als gevolg dat de kinderen dadelijk na het ontbijt al ijs willen eten! Hier werd deze keer niet op ingegaan. Na het ontbijt had ik nog een leuk gesprek gehad met Pimienta, terwijl dat Nati 100 tamales maakte samen met 2 vriendinnen. Rond 12u bracht Pimienta me naar de terminal van ADO samen met Daniela en Monica om daar rond 13u terug richting Merida te vertrekken. Het was een blitzbezoek, omdat ik beloofd had Bere een baskettraining te geven. Rond 17u30 kwam ik aan in Merida. Vlug een taxi gezocht om naar huis te gaan. Daar gedoucht en omgekleed om weer op pad te gaan. Weer kwam ik iets te laat op het terrein, maar had Bere al gezegd dat ze haar vrije worpen maar moest oefenen. Na de training samen met haar en haar moeder iets gaan eten, om daarna weer laat terug thuis te komen.

Zondag was het eindelijk wat rustiger. Ik was toen samen met Bere en haar ouders naar hun kerk gegaan. Nadien eten van hen gekocht, al het geld dat ze inzamelen gaat namelijk naar een project. Ze willen een terrein kopen in het zuiden van de stad. De arme buurt, om weeskinderen en mishandelde vrouwen op te vangen. Bij Bere thuis aten we dit gezellig op. Ik mocht bij hen aan mijn powerpoint werken en nadien thuis werkte ik mijn presentatie af.

Vanaf maandag begon mijn week met terug naar de Spaanse les te gaan, na eentje gemist te hebben. Deze week moest ik mijn compositie afwerken, mijn presentatie naar voren brengen en blokken voor het examen. Eerlijk gezegd had ik er deze keer minder tijd ingestoken. Regelmatig was ik wat ontspanning gaan zoeken en bij vrienden film gaan kijken of gaan babbelen met Reyna. Ik kan heel goed met haar opschieten, ik vind haar gewoon geweldig! Je hebt een vraag over de bijbel, ze pakt haar bijbel bladert erin en heeft altijd iets rustgevend te zeggen met aangepaste bijbeltekst. Ze vertelde me over het jaar van haar leven dat ze gegeven had aan een christelijke organisatie. Dit klinkt misschien raar deze zin, maar zo zei ze me het ook. Een van de opdrachten was dat ze zoals in Lucas 9:3 werden uitgezonden naar een arm dorpje om daar een maand te verblijven bij een plaatselijk, niet christelijk gezin. De mannen enkel met de kleren die ze aanhadden, de meisjes kregen nog één extra rok, t-shirt en ondergoed (1 onderbroek en 1 bh) mee. Ze kregen geen geld of eten mee. Ze vertelde me dat het gezin niet veel had en alles wat ze hadden aan haar gaven. Ze hadden namelijk maar 1 bed en dat gaven ze aan haar om in te slapen. Alleen zat het jammer genoeg vol vlooien. Maar ze vertelde me van de geweldige tijd die ze hier had mogen beleven, een ervaring die ze nooit zal vergeten. Dus ik had niet veel tijd om te leren. Op het einde van vorige week nog celula gehad, waar ik weer heel wat van heb opgestoken.

Zaterdag opgetrokken met Bere door de dag, ik ben zowat geadopteerd door het gezin haha! 's Avonds naar het huis van Marko dat iets buiten de stad ligt. Daar hadden we een vergadering bijgewoond over hoe ze het nieuwe schooljaar gaan aanpakken met Compa. Het was interessant en ik kreeg opnieuw de mogelijkheid om nieuwe mensen te leren kennen. Hier heb ik ook een jongetje van 6 maanden even mogen pakken. Aziel was gefascineerd door mijn haar, met veel plezier begon hij eraan te trekken haha. Na de vergadering gingen we nog hotdogs empanizadas eten. Dit is een hotdog, waar dat rond de worst hesp, kaas en een gefrituurd laagje wordt gedaan. Dit samen met uien, mosterd, mayo en ketchup tussen een broodje is echt heerlijk!

Zondag was het weer vroeg ochtend, ik werd thuis afgehaald om die dag de dienst aan het strand te volgen. Een half uurtje buiten de stad is de kust en gingen we naar Chuburna. Het was bijna 45 graden, toen we aankwamen was het water net als een meer. Geen enkele beweging, geen golven. Na de dienst gingen we naar de zee om te zwemmen, maar tussen 12u en 17u zijn er golven. Het water is zelfs warm, dus voor een verfrissende duik moet je echt niet naar het strand gaan. Bere en ik gingen tijdig terug naar het huisje om ons om te kleden en te genieten van de verse kokosnoten. Toen iedereen klaar was, gingen we gezellig met zijn allen eten in een plaatselijk restaurantje. Het was echt leuk en heb goed kunnen lachen. Onderweg naar de stad, stopten we nog even langs de weg om een aantal nagerechten met kokos te kopen. Hmmm lekker kunnen smullen! Eenmaal terug op mijn appartementje even uitgerust, een doucheke genomen en naar het centrum gegaan. Eerst was ik over het marktje gelopen om te kijken of ik iets interessant vond en daarna een lekkere cocktail gaan drinken.

Gisteren vroeg opgestaan voor mijn laatste dag op de schoolbanken. Het was echt met pijn in het hart! Ik kreeg mijn totaalscore te horen, ik verschoot er zelf van. Ik ben zeer fier om te kunnen melden dat ik de cursus 2A heb afgerond met 97%! Om de cursus te beeindigen speelden we samen een spel om onze dialogen te oefenen. Er was een nieuwe student aanwezig Victoria, een Amerikaanse. Het was wel leuk om nadien van Markus te horen dat hij mij gaat missen, dat hij het gemakkelijk vond om met mij te babbelen en voor mij was het nog grappiger toen ik hoorde dat hij schrik had van Victoria haha! Na de les gingen we allemaal naar het centrum om in El Tucho, zeg maar een Mexicaanse Tapasbar, om afscheid te nemen. Dit was gewoon supergezellig, echt geweldig!
De avond werd afgesloten met een gesprek met Reyna en Amilcar.

Vandaag ben ik weer vroeg opgestaan om naar het centrum te gaan, om een aantal dingen te regelen. Hier trof ik toevallig Reyna aan, ik hielp haar even met haar werk vooral het dragen van haar spullen. We gingen vlug naar de overdekte markt van Merida, waar ik voor het eerst een Makech zag. Dit is een insect waar ze juweeltjes op plakken en dat op deze manier verkocht wordt. Het beestje heeft enkel een bevochtigd stukje hout nodig, hierop kan het overleven. Je zet het op je bloes en wanneer je aan het kettinkje trekt, blijft het beestje als een standbeeld staan. Ik zal zo snel mogelijk een foto uploaden.
Na haar werk ging ze Mickey van school halen en mocht ik bij thuiskomst met hen mee eten. Nadien gingen we naar het centrum om even op bezoek te gaan bij haar zus. Daar kreeg ik weer een baby'tje in mijn armen geduwd haha, geweldig gewoon! En na het bezoek gingen we even in Clinica Esperanza kijken, waar haar zus, broer en een aantal neven en nichten werken. Het is een klein ziekenhuisje, waar de arme mensen worden opgevangen.
's Avonds ben ik samen met een nicht van Reyna naar Nick Vujecic gaan luisteren, dit was pas een ervaring! Het was echt de moeite waard! Na de conferentie zijn we nog met een hele groep iets gaan eten en nu is het ondertussen bijna 2u 's nachts en wordt het dus de hoogste tijd om hier een einde aan te breien. Hasta la próxima!