Ondertussen ben ik terug in ons Belgenlandje, het terugkeren was moeilijk maar ik heb een hoop leuke herinneringen mee haha. Ik wil jullie langs deze weg toch nog op de hoogte houden van wat er de laatste weken in Mexico gebeurde.
Mijn vrijwilligerswerk was gewoon fantastisch!! Woorden schieten tekort om deze ervaring te beschrijven. Ik heb in totaal 3 keizersnedes gezien, telkens het kleintje mogen aannemen van de gynaecoloog en de eerste zorgen mogen toedienen. Vooral het werken in een Christelijke sfeer met christelijke dokters en verpleegkundigen was een hele ervaring. Ik heb zelf alle verzorgingen bij de baby'tjes mogen doen, alleen de vaccinatie en het prikken van de oorbelletjes heb ik niet gedaan. Die week was omgevlogen! En als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik het wel mis.
Deze week was buiten het vroeg opstaan ook vermoeiend wegens de drukke namiddagen en avonden. Zo hadden we het verjaardagsfeestje van Marko, wat zeer gezellig was! Mijn laatste keer dat ik de cursus theologie kon volgen. De Engelse les met Ulises, volgens mij de grootste Mexicaan die ik heb leren kennen haha! Hij is namelijk 1m91. De gesprekken met Reyna en dan nog het bezoek aan het ziekenhuis o'horan. Dit bezoek was een echte cultuurschok! Hier ga je van eerste wereldland, naar derde wereldland en in dit ziekenhuis heb ik me heel erg verschrokken van de armoede! Op een gewone verpleegafdeling liggen enkele beademde patiënten, gewoon tussen de hoop en zonder gordijnen. Op elke verdieping lopen zwaar bewapende beveiligingspersoneel, dit is hier de normaalste zaak! Af en toe komen hier gevangenen te liggen, dan wordt de beveiliging verhoogt met agenten en nog meer wapens! Dit is namelijk het ziekenhuis van de allerarmsten, buiten slapen de familieleden op de trappen omdat ze niet voldoende geld hebben om terug naar hun huis te gaan. Ze hebben een intensieve zorgen en een PICU van telkens 6 bedden, maar het is met geen woorden te beschrijven. Als laatste bezoeken we de spoedafdeling, dit is gewoon oorlogsgebied!!! ONGELOOFLIJK! Al was ik halfdood en werd ik hier binnengebracht, dan liep ik nog weg! Wie hier meer over wilt weten, vraagt het me maar en dan zal ik proberen het te verwoorden.
In deze week vond ook mijn afscheidsfeestje plaats, het was heel dubbelzinnig: leuk en gezellig maar ook pijnlijk om van iedereen afscheid te nemen. Die avond werd het laat en na een paar uurtjes slaap zaten we op de bus richting Progreso. Die nacht had Ruth helemaal niet geslapen, omdat ze haar broer had geholpen met het typen van een opdracht voor zijn seminarie. Een half uurtje later waren we al aan het strand. Nadat we al even met onze voeten in het heerlijke water hadden gezeten, gingen we ontbijten op het plaatselijke marktje. Eenmaal terug aan het strand gingen we ons omkleden om te kunnen gaan zwemmen. Een uur hadden we het kind uitgehangen in het water en werd het toch wel tijd om onze gerimpelde huid een beetje droogte te gunnen haha! We bestudeerden nog een hoofdstuk van Marcus op het strand en gingen een wandelingetje door Progreso maken voordat we terugkeerden naar Merida.
Zondag ging ik met Bere en haar moeder naar de kerk, ik maak me ernstig zorgen om hen. Bere is een klein kind in het lichaam van een volwassene, het is haar vluchtmechanisme maar ik ben bang dat ze gaat gekwetst worden. Dus in mijn laatste dagen in Merida heb ik een klein opvangnet gevormd voor haar en haar moeder en ik hoop echt dat het goed komt met hen. De laatste dagen heb ik dan ook veel tijd met haar doorgebracht. Zondagavond ben ik begonnen met opruimen en schoonmaken, maandag door de dag heb ik met Reyna doorgebracht en heb ik nog heel wat van haar mogen leren. 's Avonds werd ik uitgenodigd bij Bere om afscheid te nemen van hen. Na het eten ging ze mee met me om me te helpen het appartement verder schoon te maken en ondertussen las ze iets wat ik van Reyna had geleend. Het is geweldig om haar bij u te hebben, net een kindje en je lacht je te pletter. Ik noem haar the nanny, omdat ze de lach heeft van Fran Drescher. Maar nu ik haar beter ken, kan ik door haar facade zien en weet ik wanneer ze het moeilijk heeft. Ik vind het vervelend dat ik afscheid van haar en haar moeder moet nemen, net in een periode waarin ze het moeilijk hebben. Het voelt aan alsof ik hen teleurstel, maar ik kan alleen maar hopen dat ze steun mogen krijgen van het opvangnet dat ik voor hen heb geregeld. Ze bleef die avond in de hangmat slapen. Dat is het enige wat ik niet heb geleerd, hoe ik in een hangmat moet slapen! Ik heb het een aantal keren geprobeerd, maar na telkens rondjes te draaien gaf ik het op en keerde terug naar mijn bed. Het is echt wel moeilijker dan je denkt.
Dinsdag was het dan tijd om de bus te nemen naar Cancun, om daar nog een weekje te blijven bij Pimienta en zijn gezin. Ik kwam aan in de terminal in Merida en ik was er niet alleen, het was leuk dat er een groepje vrienden speciaal gekomen waren om afscheid te nemen. Deze keer kwamen er een aantal traantjes piepen. Ik ga hen echt missen! Na 4 uurtjes op de bus kwam ik aan in Cancun, Pimienta kwam me afhalen. We babbelden wat over zijn ongeval en bij wat hij me te vertellen had, verschrok ik. Blijkt nu dat als er iemand van die toeristen gestorven was in het ongeval, Pimienta nu in de gevangenis zat. Of hij nu onschuldig was of niet!
Ik heb nog een leuke tijd bij hen gehad! Ik ben voor de eerste keer in mijn leven gaan vissen, ik heb natuurlijk niks gevangen haha maar ik vond het wel de moeite waard. Vooral omdat het naast de hotels van Cancun was, zij hadden in totaal 10 vissen gevangen en er zaten heel wat krabben. Om terug naar het strand te lopen moest je opletten, want er zaten ook heel wat roggen.
Ik heb nog een aantal nieuwe dingen bij hen geproefd en ook 1 dag heel ziek geweest haha hoe kan het ook anders met al dat vettig eten. Ay ik mis hen nu al en ik ben nog maar van gisteren terug! Maar ik voel dat ik niet voor eeuwig afscheid heb genomen, dus als God het wil zal ik hen spoedig terug zien.
Ik heb heel wat mogen leren van mijn verblijf in Mexico. Ik ben sterker dan ik zelf denk en als je Gods' wil doet, gaat het goed in uw leven. Ik heb mijn tijd in Mexico als een zegening mogen ervaren. Zoals Jezus zegt in Matteüs 19:29 als je leeft zoals Hij dat wilt, overal waar je komt zul je ouders, broers en zussen hebben. Hij stelt ons niet teleur!
Ik zie me zelf als een spons en ik heb de levensgewoonten, het eten, de taal, de geschiedenis en zoveel meer mogen absorberen en ik ben er als persoon rijker uitgekomen. Langs deze weg wil ik iedereen bedanken die me heeft gesteund, het was fijn om te weten dat jullie me ondanks de afstand niet vergaten.
donderdag 23 juni 2011
maandag 6 juni 2011
God is groot!
Wauw wat een dingen maak ik hier toch mee!
Ik vertelde jullie al dat Pimienta geopereerd werd, hiervoor had hij een maand verlof genomen. 1 juni was zijn eerste dag terug op het werk. 's Avonds kreeg ik bericht van Nati dat hij een ongeluk heeft gehad maar dat hij ok was. Ik natuurlijk doodongerust, maar ik moest geduld hebben voor de uitleg. Tijdens de cursus theologie kreeg ik ineens uitleg. Nu bleek dat zijn bus op de autostrade een klapband had, hij weet niet hoe hij het heeft gedaan maar heeft de bus tot stilstand gekregen zonder dat deze overkop ging. Hierbij heeft hij niet alleen zijn leven gered maar ook het leven van 34 Amerikanen. De bus is nu zo erg eraan toe dat hij 2 tot 3 maanden werkonbekwaam is. Daarbovenop, normaalgezien moeten de chauffeurs zelf voor de kosten opdraaien, op dit moment is de bus nog steeds bij de politie dus dat wordt even afwachten hoe dat het uitdraait. Maar weet je wat zo frapant is? Hij is ziek en weet niet hoe dit gaat aflopen. Hij heeft geen inkomen, want een sociale zekerheid zoals bij ons kennen ze niet. Maar toch ziet hij het positief en weet je wat hij zei? 'God is groot, Hij heeft me geholpen.' En dit komende van een niet gelovige, die dacht als zijn familie voor hem bid, dat hij dan ook gered zou zijn. Hij vertelde me dat van het moment dat hij de bijbel begon te lezen, zijn leven veranderde! Die bijbel kon ik dankzij Reyna en Amilcar geven, zo zie je maar dat elk klein schakeltje belangrijk is! Hij zei ook dat hij dit ging verderzetten naar zijn vrouw en kinderen. Is dit niet fantastisch? Het zou zo gemakkelijk voor hem zijn om zich te laten hangen, maar hij zag het positief en vond troost. Ik ben nu aan het proberen wat steun voor hem en zijn familie te regelen, zodat ze met mogelijke vragen altijd bij iemand terecht kunnen. Voor mensen die bereid zijn te bidden, alle gebed is welkom.
Hier heb ik me vooral op woensdag en donderdag mee bezig gehouden. Verder heb ik woensdagvoormiddag en een heel deel van de namiddag met Reyna gekookt en gebabbeld. Belgisch eten, ik had namelijk frietjes voor hen gebakken. En daarna hebben we samen nog een heel buffet aan desserten gemaakt haha! 's Avonds was het weer cursus bij Marko thuis, waarvan ik pas rond 23u thuis was.
Dondermorgend heb ik geprobeerd om wat langer te slapen, maar dat is hier onmogelijk en daarbij ben ik niet te houden. In de tijd die me hier nog rest wil ik onnoemelijk veel dingen doen. Rond de middag had ik met Ruth afgesproken om het een en ander door te babbelen, vooral over Pimienta en om haar mening te vragen. Ondertussen aten we gezellig samen een pizza in de eetzalen van Plaza las Americas. Nadien nam ik de bus naar het centrum, omdat ik met Martha had afgesproken. Normaalgezien zouden we samen een ziekenhuis gaan bezoeken, maar ze kreeg geen uniform geregeld waardoor we niet konden gaan. We ontmoetten elkaar toch in het centrum samen met Miguel, student geneeskunde. Martha is gewoon geweldig! Ze is intelligent en supergrappig. Gelijk bij Bere is ook bij haar niks slechts te vinden, ik voel me op mijn gemak bij hen. Ze zijn grappig, maar met hun grappen kwetsen ze niemand en dat vind ik geweldig! Nadat we weer uptodate waren, vertrokken we zodat ze me de weg naar het ziekenhuis konden tonen. Een nieuwe route leren kennen, die ik woensdag in mijn uppie ga moeten doen. Dat zal zeker lukken en anders vraag ik het, er is altijd wel iemand die helpt. Met die bus gingen we naar het huis van Ruth, om daar de studies van Marcus verder te zetten. Maar niet voordat Martha en Miguel eten kregen van de moeder van Ruth haha! Is Mexico niet geweldig? Ruth en ik aten niet omdat we samen die grote pizza bijna helemaal hadden opgesmuld. De studie was een beetje uitgelopen, rond 21u vertrokken we. Dit is geen probleem, ik loop hier 's avonds laat over straat en ik voel me veilig. Niet voor niks wordt Merida de stad van de vrede genoemd.
Vrijdag vroeg opgestaan om naar de universiteit te gaan voor mijn kwalificaties, dit waren 2,5 uren voor niks op de bus gezeten. Degene die het moest tekenen is namelijk op vakantie en nu mag ik een andere keer teruggaan, leuk hoor. Dan maar naar het centrum om wat te eten en dan ging ik op gesprek in Clinica Esperanza. Hier worden overwegend bevallingen gedaan bij arme mensen. Ik kreeg een uitgebreide rondleiding en gezien mijn studies mag ik een weekje vrijwilligerswerk doen op de kraamafdeling, yeah! Lees: SUPERBLIJ!!! Terug in de combi stappen richting appartement en ik was net op tijd binnen. De eerste regen sinds 3 maanden viel, geweldig haha. Nooit gedacht dat ik dat ging zeggen! Dadelijk alle deuren en ramen opengegooid en begonnen aan een extreem grote schoonmaakbeurt van het appartement. Het wil niet zeggen dat als het regent het dan ook afkoeld, met andere woorden ik hebben bakken zweet verloren haha. Maar het eindresultaat mocht gezien worden, nadien een goede douche genomen en dan op pad gaan naar het winkelcentrum voor de celula. Er was enorm veel lawaai in VIPS waardoor ik zeer weinig had verstaan, wat wel spijtig was. Na de celula een huisgast opgepikt, Bere bleef namelijk bij me slapen. Ze vertrok zaterdagmorgend voor een aantal dagen naar Mexico-stad om ingangsexamen te gaan doen, maar dit ging allemaal achter de rug van haar vader. Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen. Na haar verhaal gehoord te hebben, heb ik alleen maar meer respect voor haar gekregen. Het werd een korte nacht, 4 uurtjes geslapen.
's Morgens om 5u30 opgestaan om Bere op tijd buiten te laten, nadien even met Reyna gebabbeld. Zij was namelijk ook al wakker en hield haar stille tijd. Een half uurtje heb ik me nog proberen neer te leggen, maar van slapen kwam niks meer in huis. Dan ben ik maar op wandel gegaan, op tijd vertrokken naar het winkelcentrum om daar een bijbelstudie van Ruth te volgen. Ik hoop heel Marcus te kunnen doornemen voor mijn vertrek, ik ben benieuwd of me dat gaat lukken. Na het eten gingen we naar de softballwedstrijd van Elisa kijken. Pas laat gingen we terug op weg naar huis om daar even siesta proberen te houden en me daarna vlug voor te bereiden om samen met Marko, Ruth en Ulises op stap te gaan. We gingen naar het noorden, de rijke buurt, onder het voorwendsel dat het karaokeavond was. Ruth en ik waren al helemaal in de mood, maar jammer genoeg was het die avond een en al boksen. De zoon van een Mexicaanse bokslegende bokste die avond tegen een Duitser, ik kende geeneen van de 2 en Ruth was al even min geinteresseerd. Dit deel van de avond kun je duidelijk onderscheiden op de foto's haha, die trouwens nog gaan volgen. Ik had er een grote piña colada gedronken en geproefd van verschillende soorten mitcheladas: dat is bier waar ze vanalles in smodderen zoals chili, engelse saus, limoen, soepkruiden. Andere soorten zijn met chamoy, tamarinde, guayabana, .... Rond 2u was ik terug thuis.
Ay zondagmorgen was het weer pijnlijk vroeg. Samen met Reyna en haar gezin naar de kerk gegaan, waar we vroeger vertrokken om de vader van Amilcar in het ziekenhuis te gaan bezoeken. Hij had een goede job, waardoor hij in een priveziekenhuis wordt verzorgd. Dit ziekenhuis kon je vergelijken met die van ons, alleen dat hier 1 verpleegkundige per patient is. Het bezoek duurt 1 uur en er mag telkens maar 1 persoon binnengaan. De dokter komt buiten uitleg geven, wat eigenlijk wel vervelend is want er ligt een jongetje van 6 jaar dat ze uit een zwembad hebben 'gevisd' en iedereen kan volgen hoe het met hem gaat. Van het ziekenhuis gingen we naar huis om te eten en toen heb ik de tijd genomen om wat te babbelen met vrienden. 's Avonds naar het centrum om daar op mijn favoriete stek de wedstrijd Mexico - El Salvador te volgen en te zien hoe ze met 5-0 winnen!
Vannacht heb ik geen oog dichtgedaan, waarschijnlijk toch wat zenuwen voor mijn eerste werkdagje. Ruim op tijd kwam ik aan en het was dadelijk in gang schieten. Deze morgend, tijdens heel mijn post, zijn er namelijk 6 kleintjes geboren en 3 ontslagen. De kleintjes blijven op de 'wiegenafdeling', ze worden dus niet naar hun moeders gebracht. Wat een verschil van bij ons! Ik heb eerlijk gezegd een SUPERDAG gehad!! Na het binnenbrengen van een pasgeborene worden er dadelijk 3 voetafdrukjes gemaakt, dan krijgen ze een vitamine K spuit in hun bil geplaatst, een maagsonde wordt geplaatst om een maaglavage te doen en daarna worden ze gewassen, het navelstompje wordt verzorgd, ze worden strak ingewikkeld en dan druppeltjes in de ogen gedaan. Nadien worden ze even naar buiten gebracht om getoond te worden aan de familie, om van daar snel terug binnen te gaan en in een thermisch bedje gelegd te worden. Voor het bedje en als de ouders het hadden betaald kreeg het kindje nog een vaccinatie tegen hepatitis. Bij meisjes als de ouders akkoord gingen, namen ze naald en draad en maakten ze op deze manier hun eerste oorbelletjes, dit bij kindjes van nog geen uur oud!!! Geeneen van de kindjes heeft een naam op dit moment, er hangt enkel de volledige naam van de moeder aan hun bedje. De keitoffe assistente kwam te weten dat ik pediatrisch verpleegkundige was, waardoor ik een keizersnede mocht bijwonen. Wat een ervaring!! Sjiek joh, hoe zo een klein wondertje ter wereld komt! De ervaring van mijn leven, ik mocht het kleintje van de gynecologen aannemen en naar de onderzoekstafel brengen, hem afdrogen, de schedelomtrek meten, zijn lengte en gewicht bepalen, zijn navelstreng helpen afbinden, de navelstreng knippen (dit was effe een raar gevoel!), bloed uit de navelstreng optrekken en hiermee zijn bloedgroep bepalen. Zonder dat ik het wist had die supertoffe assistente een foto getrokken, dus eens zien of ik die weet te bemachtigen hihi! Even zoontje showen aan de mama, daarna naar buiten om daar te laten showen aan papa en oma. Showen betekent hier het geslachtsdeel aan de familie tonen, zodat ze echt weten dat het een jongen is. Toen het tijd was om de gordijnen voor het raam te openen voor de familie, hadden we even tijd om wat te babbelen. De verpleegkundigen die hier werken verdienen echt niet veel, iets meer dan 200 euro per maand. Maar het werk is zo fantastisch! Ik had het echt naar mijn zin en ik ben nieuwsgierig naar meer!
Ik vertelde jullie al dat Pimienta geopereerd werd, hiervoor had hij een maand verlof genomen. 1 juni was zijn eerste dag terug op het werk. 's Avonds kreeg ik bericht van Nati dat hij een ongeluk heeft gehad maar dat hij ok was. Ik natuurlijk doodongerust, maar ik moest geduld hebben voor de uitleg. Tijdens de cursus theologie kreeg ik ineens uitleg. Nu bleek dat zijn bus op de autostrade een klapband had, hij weet niet hoe hij het heeft gedaan maar heeft de bus tot stilstand gekregen zonder dat deze overkop ging. Hierbij heeft hij niet alleen zijn leven gered maar ook het leven van 34 Amerikanen. De bus is nu zo erg eraan toe dat hij 2 tot 3 maanden werkonbekwaam is. Daarbovenop, normaalgezien moeten de chauffeurs zelf voor de kosten opdraaien, op dit moment is de bus nog steeds bij de politie dus dat wordt even afwachten hoe dat het uitdraait. Maar weet je wat zo frapant is? Hij is ziek en weet niet hoe dit gaat aflopen. Hij heeft geen inkomen, want een sociale zekerheid zoals bij ons kennen ze niet. Maar toch ziet hij het positief en weet je wat hij zei? 'God is groot, Hij heeft me geholpen.' En dit komende van een niet gelovige, die dacht als zijn familie voor hem bid, dat hij dan ook gered zou zijn. Hij vertelde me dat van het moment dat hij de bijbel begon te lezen, zijn leven veranderde! Die bijbel kon ik dankzij Reyna en Amilcar geven, zo zie je maar dat elk klein schakeltje belangrijk is! Hij zei ook dat hij dit ging verderzetten naar zijn vrouw en kinderen. Is dit niet fantastisch? Het zou zo gemakkelijk voor hem zijn om zich te laten hangen, maar hij zag het positief en vond troost. Ik ben nu aan het proberen wat steun voor hem en zijn familie te regelen, zodat ze met mogelijke vragen altijd bij iemand terecht kunnen. Voor mensen die bereid zijn te bidden, alle gebed is welkom.
Hier heb ik me vooral op woensdag en donderdag mee bezig gehouden. Verder heb ik woensdagvoormiddag en een heel deel van de namiddag met Reyna gekookt en gebabbeld. Belgisch eten, ik had namelijk frietjes voor hen gebakken. En daarna hebben we samen nog een heel buffet aan desserten gemaakt haha! 's Avonds was het weer cursus bij Marko thuis, waarvan ik pas rond 23u thuis was.
Dondermorgend heb ik geprobeerd om wat langer te slapen, maar dat is hier onmogelijk en daarbij ben ik niet te houden. In de tijd die me hier nog rest wil ik onnoemelijk veel dingen doen. Rond de middag had ik met Ruth afgesproken om het een en ander door te babbelen, vooral over Pimienta en om haar mening te vragen. Ondertussen aten we gezellig samen een pizza in de eetzalen van Plaza las Americas. Nadien nam ik de bus naar het centrum, omdat ik met Martha had afgesproken. Normaalgezien zouden we samen een ziekenhuis gaan bezoeken, maar ze kreeg geen uniform geregeld waardoor we niet konden gaan. We ontmoetten elkaar toch in het centrum samen met Miguel, student geneeskunde. Martha is gewoon geweldig! Ze is intelligent en supergrappig. Gelijk bij Bere is ook bij haar niks slechts te vinden, ik voel me op mijn gemak bij hen. Ze zijn grappig, maar met hun grappen kwetsen ze niemand en dat vind ik geweldig! Nadat we weer uptodate waren, vertrokken we zodat ze me de weg naar het ziekenhuis konden tonen. Een nieuwe route leren kennen, die ik woensdag in mijn uppie ga moeten doen. Dat zal zeker lukken en anders vraag ik het, er is altijd wel iemand die helpt. Met die bus gingen we naar het huis van Ruth, om daar de studies van Marcus verder te zetten. Maar niet voordat Martha en Miguel eten kregen van de moeder van Ruth haha! Is Mexico niet geweldig? Ruth en ik aten niet omdat we samen die grote pizza bijna helemaal hadden opgesmuld. De studie was een beetje uitgelopen, rond 21u vertrokken we. Dit is geen probleem, ik loop hier 's avonds laat over straat en ik voel me veilig. Niet voor niks wordt Merida de stad van de vrede genoemd.
Vrijdag vroeg opgestaan om naar de universiteit te gaan voor mijn kwalificaties, dit waren 2,5 uren voor niks op de bus gezeten. Degene die het moest tekenen is namelijk op vakantie en nu mag ik een andere keer teruggaan, leuk hoor. Dan maar naar het centrum om wat te eten en dan ging ik op gesprek in Clinica Esperanza. Hier worden overwegend bevallingen gedaan bij arme mensen. Ik kreeg een uitgebreide rondleiding en gezien mijn studies mag ik een weekje vrijwilligerswerk doen op de kraamafdeling, yeah! Lees: SUPERBLIJ!!! Terug in de combi stappen richting appartement en ik was net op tijd binnen. De eerste regen sinds 3 maanden viel, geweldig haha. Nooit gedacht dat ik dat ging zeggen! Dadelijk alle deuren en ramen opengegooid en begonnen aan een extreem grote schoonmaakbeurt van het appartement. Het wil niet zeggen dat als het regent het dan ook afkoeld, met andere woorden ik hebben bakken zweet verloren haha. Maar het eindresultaat mocht gezien worden, nadien een goede douche genomen en dan op pad gaan naar het winkelcentrum voor de celula. Er was enorm veel lawaai in VIPS waardoor ik zeer weinig had verstaan, wat wel spijtig was. Na de celula een huisgast opgepikt, Bere bleef namelijk bij me slapen. Ze vertrok zaterdagmorgend voor een aantal dagen naar Mexico-stad om ingangsexamen te gaan doen, maar dit ging allemaal achter de rug van haar vader. Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen. Na haar verhaal gehoord te hebben, heb ik alleen maar meer respect voor haar gekregen. Het werd een korte nacht, 4 uurtjes geslapen.
's Morgens om 5u30 opgestaan om Bere op tijd buiten te laten, nadien even met Reyna gebabbeld. Zij was namelijk ook al wakker en hield haar stille tijd. Een half uurtje heb ik me nog proberen neer te leggen, maar van slapen kwam niks meer in huis. Dan ben ik maar op wandel gegaan, op tijd vertrokken naar het winkelcentrum om daar een bijbelstudie van Ruth te volgen. Ik hoop heel Marcus te kunnen doornemen voor mijn vertrek, ik ben benieuwd of me dat gaat lukken. Na het eten gingen we naar de softballwedstrijd van Elisa kijken. Pas laat gingen we terug op weg naar huis om daar even siesta proberen te houden en me daarna vlug voor te bereiden om samen met Marko, Ruth en Ulises op stap te gaan. We gingen naar het noorden, de rijke buurt, onder het voorwendsel dat het karaokeavond was. Ruth en ik waren al helemaal in de mood, maar jammer genoeg was het die avond een en al boksen. De zoon van een Mexicaanse bokslegende bokste die avond tegen een Duitser, ik kende geeneen van de 2 en Ruth was al even min geinteresseerd. Dit deel van de avond kun je duidelijk onderscheiden op de foto's haha, die trouwens nog gaan volgen. Ik had er een grote piña colada gedronken en geproefd van verschillende soorten mitcheladas: dat is bier waar ze vanalles in smodderen zoals chili, engelse saus, limoen, soepkruiden. Andere soorten zijn met chamoy, tamarinde, guayabana, .... Rond 2u was ik terug thuis.
Ay zondagmorgen was het weer pijnlijk vroeg. Samen met Reyna en haar gezin naar de kerk gegaan, waar we vroeger vertrokken om de vader van Amilcar in het ziekenhuis te gaan bezoeken. Hij had een goede job, waardoor hij in een priveziekenhuis wordt verzorgd. Dit ziekenhuis kon je vergelijken met die van ons, alleen dat hier 1 verpleegkundige per patient is. Het bezoek duurt 1 uur en er mag telkens maar 1 persoon binnengaan. De dokter komt buiten uitleg geven, wat eigenlijk wel vervelend is want er ligt een jongetje van 6 jaar dat ze uit een zwembad hebben 'gevisd' en iedereen kan volgen hoe het met hem gaat. Van het ziekenhuis gingen we naar huis om te eten en toen heb ik de tijd genomen om wat te babbelen met vrienden. 's Avonds naar het centrum om daar op mijn favoriete stek de wedstrijd Mexico - El Salvador te volgen en te zien hoe ze met 5-0 winnen!
Vannacht heb ik geen oog dichtgedaan, waarschijnlijk toch wat zenuwen voor mijn eerste werkdagje. Ruim op tijd kwam ik aan en het was dadelijk in gang schieten. Deze morgend, tijdens heel mijn post, zijn er namelijk 6 kleintjes geboren en 3 ontslagen. De kleintjes blijven op de 'wiegenafdeling', ze worden dus niet naar hun moeders gebracht. Wat een verschil van bij ons! Ik heb eerlijk gezegd een SUPERDAG gehad!! Na het binnenbrengen van een pasgeborene worden er dadelijk 3 voetafdrukjes gemaakt, dan krijgen ze een vitamine K spuit in hun bil geplaatst, een maagsonde wordt geplaatst om een maaglavage te doen en daarna worden ze gewassen, het navelstompje wordt verzorgd, ze worden strak ingewikkeld en dan druppeltjes in de ogen gedaan. Nadien worden ze even naar buiten gebracht om getoond te worden aan de familie, om van daar snel terug binnen te gaan en in een thermisch bedje gelegd te worden. Voor het bedje en als de ouders het hadden betaald kreeg het kindje nog een vaccinatie tegen hepatitis. Bij meisjes als de ouders akkoord gingen, namen ze naald en draad en maakten ze op deze manier hun eerste oorbelletjes, dit bij kindjes van nog geen uur oud!!! Geeneen van de kindjes heeft een naam op dit moment, er hangt enkel de volledige naam van de moeder aan hun bedje. De keitoffe assistente kwam te weten dat ik pediatrisch verpleegkundige was, waardoor ik een keizersnede mocht bijwonen. Wat een ervaring!! Sjiek joh, hoe zo een klein wondertje ter wereld komt! De ervaring van mijn leven, ik mocht het kleintje van de gynecologen aannemen en naar de onderzoekstafel brengen, hem afdrogen, de schedelomtrek meten, zijn lengte en gewicht bepalen, zijn navelstreng helpen afbinden, de navelstreng knippen (dit was effe een raar gevoel!), bloed uit de navelstreng optrekken en hiermee zijn bloedgroep bepalen. Zonder dat ik het wist had die supertoffe assistente een foto getrokken, dus eens zien of ik die weet te bemachtigen hihi! Even zoontje showen aan de mama, daarna naar buiten om daar te laten showen aan papa en oma. Showen betekent hier het geslachtsdeel aan de familie tonen, zodat ze echt weten dat het een jongen is. Toen het tijd was om de gordijnen voor het raam te openen voor de familie, hadden we even tijd om wat te babbelen. De verpleegkundigen die hier werken verdienen echt niet veel, iets meer dan 200 euro per maand. Maar het werk is zo fantastisch! Ik had het echt naar mijn zin en ik ben nieuwsgierig naar meer!
dinsdag 31 mei 2011
Puro pasear
Hier ben ik dan weer.
De dag na mijn laatste bericht moest ik vroeg opstaan, aangezien we om 6 uur 's morgens al op de bus moesten zijn richting Campeche. Rond 8u30 kwamen we aan en zijn we, voor mij, nieuwe delen van de stad gaan verkennen. Samen met Ruth, Bere en de mama van Bere (Rocio) ben ik een dagje naar Campeche gegaan. Rocio is opgegroeid in Campeche dus zij kent er heel veel mensen en natuurlijk ook de gezellige plaatsen. Ik was er al 4 keer geweest, maar deze keer had ik echt leuke dingen gezien, dingen die ik eerlijk gezegd niet verwacht had. Eerst gingen we op een marktje ontbijten, waar ik haai heb geproefd. De empanadas met hersenen heb ik niet durven proberen, vooral niet na heel het verhaal hoe de hersenen werden gezuiverd bah! Na dit ontbijt hadden we een omweg gemaakt om aan de dijk te belanden. Hier hadden we even wat gerust en wat gedronken, want met het warme weer is het wel nodig om dit regelmatig te doen. Hier ontdekte ik ook dat die Campechanen een eigen drankje hebben, dat je in geen andere staat kunt vinden. Van de dijk gingen we richting centrum om wat artisinale marktjes te bezoeken, waar we ons natuurlijk ook lekker uitleefden hihi! Langs de vele kerkjes en pleintjes liepen we tot de kolonie waar Rocio opgroeide. Het is 1 blok van het strand verwijderd en het is ook historisch gezien belangrijk. Dit is de oudste wijk van Campeche, door de Spanjaarden. Zo is het huis van de moeder van Rocio van het jaar 1890, ze kreeg al enkele aanbiedingen om het huis om te vormen tot een museum maar dat ziet ze niet zitten. De vrouw is al 92 jaar, ze kookt, kuist en werkt nog. Ze maakt kleren, handtassen en diadeempjes voor babies. Na het bezoek aan chikidracula, deze naam heeft het huis van Bere gekregen omdat het lijkt op het huis van boer Charel. Er wonen namelijk 2 alleenstaande tantes in het huis, 1 van hen met haar 3 kinderen. Hun 2 kamers zijn gewoon een mesthoop, waar we zelfs van dachten dat iemand zich verstopte onder een berg van kleren. Met schrik liepen we vlug weg en dat voor 3 volwassen dames haha! Het is echt zielig om dat oude vrouwtje te zien, maar Rocio kan niks zeggen en haar moeder durft niet meer naar Mérida te komen op haar leeftijd. Dus wat ik wou zeggen, na dit bezoek gingen we naar een vriendin van Rocio waar we even gingen profiteren van de airco haha. Samen met haar gingen we naar een restaurantje langs de kust. Het duurde er zolang dat we nadien ons moesten haasten om op tijd bij de middelbare school te zijn, daar hadden we samen met 2 psychologen een gesprek met de Christelijke kinderen van de school. Het gesprek ging over wat het is om u te engageren op iets. Om dit duidelijk te maken, hadden ze een aantal opdrachten verzonnen. Dus het was in spelvorm. Voor we de school verlieten, werd Ruth verrast met een taart. Het was namelijk haar verjaardag. Van de school gingen we naar de dijk om de zonsondergang te zien en wat gezellig te keuvelen. De grote vraag was of we zouden blijven overnachten of terugkeren, maar aangezien ik van zondagavond al ziek was en er niet op voorzien was wou ik toch graag terugkeren. Bere en haar moeder dachten er hetzelfde over, dus alleen Ruth bleef in Campeche overnachten. De rest nam 's avonds de bus terug naar Mérida. Rond 1u30 was ik terug in mijn appartementje.
Foto's van Campeche vind je op Facebook.
De dag nadien was het weer pijnlijk vroeg dat de werk afliep, namelijk om 6u. Al slaapwandelend ging ik naar de Spaanse les. Maar gelukkig zijn de lessen nooit saai, het is dus onmogelijk om in slaap te vallen tijdens de lessen haha! Alleen is het moeilijk om een bus terug naar het entrum te vinden, soms moet je langs de snelweg staan wachten op een combi of een bus met airco. Zo'n bus met airco is wel een echte aanrader, want 1 uur in een volgepakte bus zitten is ontzettend warm! Iets anders wat ik heb geleerd, zorg dat je altijd een aantal t-shirts in je tas hebt zodat je kunt wisselen. Deze dag ben ik tot 16u in het centrum gebleven, om daarna een record te breken. Namelijk op het laatste moment beslissen dat je je toch wel wilt douchen, maar je moet om 17u30 terug aan de kathedraal zijn. Vlug naar huis, douchen en omkleden in een half uur en dan op het spitsuur een combi proberen vast te krijgen om terug te keren naar het centrum. Op 10 minuten na was het me gelukt haha. Daar ontmoette ik Martha om haar te helpen met haar Engels. Eerst zaten we in een parkje, maar we werden regelmatig lastiggevallen door verkopers en het was er ontzettend warm waardoor we beslisten om de Burger King binnen te gaan. Bij een milkshake en genietend van de airco hadden we ongeveer een uur en 30 min nodig om de kleine probleempjes die ze had uit te leggen. Aangezien mijn pijn bleef duren, ondanks medicatie die ik innam. Ik had namelijk verschrikkelijk harde steken in mijn maag, net een mes dat langs binnen naar buiten werd gestoken en diarree wat gewoon gekleurd water was! Zag ik nu de mogelijkheid om raad te vragen aan Martha. Ze is namelijk student verpleegkunde. Weet je wat het eerste was wat ze me vroeg? Wanneer heb je je voor het laatst ontwormd?!? Ik: HUH!?! Zij vond het raar dat ik zei dat ik dat nog nooit had gedaan. Hier is het namelijk de gewoonte dat iedereen zich om de 6 maanden laat ontwormen, zelfs in de chique buurten! Je kunt hier namelijk via je longen besmette lucht (met stofdeeltjes) inademen! Dus gingen we op zoek naar een apotheek om Vermox te kopen, dit dood zowat elke parasiet. 1 pil en je bent ervan verlost. Aangezien ik die avond op de wc (mijn beste vriend op dat moment haha!) heb doorgebracht, kon ik niet naar de cursus theologie.
Donderdagmorgend weer vroeg opgestaan, om eerst in het centrum samen met Bere les te geven aan Juanita. Het is een meisje uit Chiapas, ze is 6 jaar en samen met haar moeder en babybroertje naar hier gekomen op zoek naar een betere toekomst. Dit meisje gaat niet naar school, maar wordt verplicht om samen met haar moeder armbandjes, tasjes, sjaaltjes en dergelijke te verkopen. Na het kopen van een paar armbandjes van Juanita, spraken we met haar moeder en ze gaf toestemming om haar les te geven. Maar die donderdagmorgend hebben we een uur gewacht, maar ze kwamen niet opdagen. Nu blijkt dat deze mensen worden uitgebuit, er is een verantwoordelijke die elk moment weet wat deze vrouwen en kinderen doen. Het is echt triestig. Wonen in een kamertje met zijn allen en moeten die armbandjes meken, alleen 's morgens gaan ze op zoek naar toeristen, in de vroege avond tot 's avonds laat keren ze terug met al hun kinderen in de hoop weer vanalles te kunnen verkopen.
Nadat we een uur gewacht hadden, besliste ik om de taxi naar de terminal te nemen en daar de bus naar Cancun te nemen. Vrijdag werd Pimienta namelijk geopereerd. Rond 14u kwam ik aan in Cancun, na 4u reizen. Dadelijk vlogen zijn 3 dochters me om de hals, ze zijn ondertussen net als familie voor me. Ik voel me dadelijk op mijn gemak. Voor ze naar huis gingen, bezochten ze even vrienden van hen. Vlug naar hun huis om te douchen en dan naar het ziekenhuis voor een bloedname bij Pimienta. Van het ziekenhuis terug naar hun huis om te eten en wat bij te praten. 's Avonds kwam zijn moeder bij hen slapen, voor het slapen gaan hadden we nog een diepgaand gesprek over de Bijbel en probeerde ik in mijn beste Spaans en met de kennis die ik heb zo goed mogelijk te antwoorden op zijn vragen. Ik sliep in de kamer van Monica deze keer, waar het frisser was. De rest sliep met z'n zessen in 1 kamer, 1 bed en 2 hangmatten.
Om 5u ging de wekker, ik was als eerste wakker en klaar voor vertrek. In alle haast sprong de rest uit het bed of de hangmat en was het een drukte van jewelste. Ondertussen ging de moeder van Pimienta op haar gemakje koffie zetten en haar tasje nadien rustig opdrinken. Terwijl de rest van de ene kant naar de andere kant liep, al strijkend en rugzakken voltastend. De 2 jongsten werden naar vrienden gebracht en de oudste dochter aan de schoolpoort afgezet. Iets voor 7u kwamen we aan in het ziekenhuis.
Iedereen die die dag geopereerd werd moest op een rijtje staan wachten, wauw groot rijtje namelijk 5 geplande opnames!!! De namen werden afgeroepen en per persoon mocht er 1 vriend of familielid meegaan. Nati, zijn vrouw, ging met Pimienta naar het 2de verdiep, ondertussen slopen zijn moeder en ik rustig de trappen naar boven om daarna ons terug in de groep te mengen haha. Eerst moesten ze allemaal in een zaaltje binnengaan, ze kregen elk een operatiehemdje. Ondertussen mocht de partner mee binnen om de kleren en het waardevolle materiaal mee te nemen naar de wachtzaal. Volgens het operatieschema werd Pimienta om 8u 's morgens geopereerd, hij had ons de opdracht gegeven dat we moesten gaan ontbijten. Dus na een half uurtje, ondertussen was het al even na 8u, vertrokken we. We gingen naar een cocina economica, waar we al dadelijk een hevig ontbijt aten. Hevig wilt zeggen dat het voor ons een middag was. Nadien gingen we nog even het nodige snoep en leesmateriaal kopen om daarna terug te keren naar het ziekenhuis en bijna een ongeluk te hebben. De remmen van de auto werkten namelijk niet!! Gelukkig voor de snelle reactie van Nati, die onmiddellijk de handrem optrok en zo op enkele miezerige centimetertjes van een taxi stopte! Met angstzweet en al trillend op onze benen stapten we uit de auto om terug het ziekenhuis binnen te gaan. Deze keer moesten we een verhaal verzinnen om langs de bewaking te kunnen gaan, wat gemakkelijker verliep dan verwacht. Ze doorzochten ook de handtassen, maar gelukkig niet de onze want anders hadden we heel onze voorraad eten en drinken mogen afgeven. Terug aangekomen in de wachtzaal bleek dat Pimienta via de secretaresse van de operatiekamer ons had laten weten dat we moesten gaan eten. Jaja, al diegenen die geopereerd moeten worden zitten dus samen in een zaaltje te wachten op hun operatie, ondertussen zitten de familieleden in de wachtzaal te wachten. Zijn operatie werd eerst uitgesteld tot 10u, nadien bleek dat het materiaal niet aanwezig was. Hier kun je op het einde van de dag, bij een geplande operatie, toch naar huis worden gestuurd dus de zenuwen waren te snijden. Ondertussen kon je volgen hoe eerst een baby'tje de operatiekamer werd binnengebracht. In de namiddag was er een hysterische moeder, haar 10jarige zoon was namelijk uit de boom gevallen en op zijn hoofd terechtgekomen. Je kon zo heel het drama volgen en het jongetje zien. Uiteindelijk kregen we te horen dat Pimienta om 14u eindelijk naar de operatiekamer gebracht. Al die tijd zat hij daar alleen op een kamertje, zou niks voor mij zijn! Na elke operatie kwam de dokter met de familie babbelen, ze stapten een beetje aan de kant maar toch kon heel de wachtzaal het gesprek volgen. Bleek dat de operatie van Pimienta goed was verlopen, maar dat de kans groot is dat hij binnen de 6 maanden terug papillomen gaat hebben. Op 10 juni heeft hij terug een afspraak met de oncoloog en gaat die beslissen of hij nog 50 rondes van die chemospuiten nodig gaat hebben! Rond 17u mocht Nati naar Pimienta gaan, om hem te helpen aankleden. Hij mocht iets licht eten en drinken, als dit binnen bleef mocht hij naar huis. Om 17u30 was het dan eindelijk zover, na een lange spannende dag gingen we dan eindelijk naar hun huis. Wat zijn die Mexicanen toch ongelooflijk koppig! Na algemene narcose en met een auto waar de remmen maar half van werken, beslist Pimienta om zelf te rijden. Gelukkig zijn we heelhuids op onze bestemming terechtgekomen. Bij de straatventer nog wat zoete broodjes gekocht, waar ik ineens met Iam in mijn armen stond. Een baby'tje van een maand oud, maar leek eerder een paar dagen oud. Zijn moeder is 15 jaar, dit komt hier regelmatig voor maar dat is hier geen probleem want de kinderen worden door heel de familie opgevoed. Na het eten van ons nagerecht was iedereen doodmoe en gingen we dus al slapen rond 23u.
Zaterdagmorgend met zijn allen naar de supermarkt om fruit te kopen, om een gezond ontbijt te bereiden. Iets wat ze niet gewoon zijn, met als gevolg dat de kinderen dadelijk na het ontbijt al ijs willen eten! Hier werd deze keer niet op ingegaan. Na het ontbijt had ik nog een leuk gesprek gehad met Pimienta, terwijl dat Nati 100 tamales maakte samen met 2 vriendinnen. Rond 12u bracht Pimienta me naar de terminal van ADO samen met Daniela en Monica om daar rond 13u terug richting Merida te vertrekken. Het was een blitzbezoek, omdat ik beloofd had Bere een baskettraining te geven. Rond 17u30 kwam ik aan in Merida. Vlug een taxi gezocht om naar huis te gaan. Daar gedoucht en omgekleed om weer op pad te gaan. Weer kwam ik iets te laat op het terrein, maar had Bere al gezegd dat ze haar vrije worpen maar moest oefenen. Na de training samen met haar en haar moeder iets gaan eten, om daarna weer laat terug thuis te komen.
Zondag was het eindelijk wat rustiger. Ik was toen samen met Bere en haar ouders naar hun kerk gegaan. Nadien eten van hen gekocht, al het geld dat ze inzamelen gaat namelijk naar een project. Ze willen een terrein kopen in het zuiden van de stad. De arme buurt, om weeskinderen en mishandelde vrouwen op te vangen. Bij Bere thuis aten we dit gezellig op. Ik mocht bij hen aan mijn powerpoint werken en nadien thuis werkte ik mijn presentatie af.
Vanaf maandag begon mijn week met terug naar de Spaanse les te gaan, na eentje gemist te hebben. Deze week moest ik mijn compositie afwerken, mijn presentatie naar voren brengen en blokken voor het examen. Eerlijk gezegd had ik er deze keer minder tijd ingestoken. Regelmatig was ik wat ontspanning gaan zoeken en bij vrienden film gaan kijken of gaan babbelen met Reyna. Ik kan heel goed met haar opschieten, ik vind haar gewoon geweldig! Je hebt een vraag over de bijbel, ze pakt haar bijbel bladert erin en heeft altijd iets rustgevend te zeggen met aangepaste bijbeltekst. Ze vertelde me over het jaar van haar leven dat ze gegeven had aan een christelijke organisatie. Dit klinkt misschien raar deze zin, maar zo zei ze me het ook. Een van de opdrachten was dat ze zoals in Lucas 9:3 werden uitgezonden naar een arm dorpje om daar een maand te verblijven bij een plaatselijk, niet christelijk gezin. De mannen enkel met de kleren die ze aanhadden, de meisjes kregen nog één extra rok, t-shirt en ondergoed (1 onderbroek en 1 bh) mee. Ze kregen geen geld of eten mee. Ze vertelde me dat het gezin niet veel had en alles wat ze hadden aan haar gaven. Ze hadden namelijk maar 1 bed en dat gaven ze aan haar om in te slapen. Alleen zat het jammer genoeg vol vlooien. Maar ze vertelde me van de geweldige tijd die ze hier had mogen beleven, een ervaring die ze nooit zal vergeten. Dus ik had niet veel tijd om te leren. Op het einde van vorige week nog celula gehad, waar ik weer heel wat van heb opgestoken.
Zaterdag opgetrokken met Bere door de dag, ik ben zowat geadopteerd door het gezin haha! 's Avonds naar het huis van Marko dat iets buiten de stad ligt. Daar hadden we een vergadering bijgewoond over hoe ze het nieuwe schooljaar gaan aanpakken met Compa. Het was interessant en ik kreeg opnieuw de mogelijkheid om nieuwe mensen te leren kennen. Hier heb ik ook een jongetje van 6 maanden even mogen pakken. Aziel was gefascineerd door mijn haar, met veel plezier begon hij eraan te trekken haha. Na de vergadering gingen we nog hotdogs empanizadas eten. Dit is een hotdog, waar dat rond de worst hesp, kaas en een gefrituurd laagje wordt gedaan. Dit samen met uien, mosterd, mayo en ketchup tussen een broodje is echt heerlijk!
Zondag was het weer vroeg ochtend, ik werd thuis afgehaald om die dag de dienst aan het strand te volgen. Een half uurtje buiten de stad is de kust en gingen we naar Chuburna. Het was bijna 45 graden, toen we aankwamen was het water net als een meer. Geen enkele beweging, geen golven. Na de dienst gingen we naar de zee om te zwemmen, maar tussen 12u en 17u zijn er golven. Het water is zelfs warm, dus voor een verfrissende duik moet je echt niet naar het strand gaan. Bere en ik gingen tijdig terug naar het huisje om ons om te kleden en te genieten van de verse kokosnoten. Toen iedereen klaar was, gingen we gezellig met zijn allen eten in een plaatselijk restaurantje. Het was echt leuk en heb goed kunnen lachen. Onderweg naar de stad, stopten we nog even langs de weg om een aantal nagerechten met kokos te kopen. Hmmm lekker kunnen smullen! Eenmaal terug op mijn appartementje even uitgerust, een doucheke genomen en naar het centrum gegaan. Eerst was ik over het marktje gelopen om te kijken of ik iets interessant vond en daarna een lekkere cocktail gaan drinken.
Gisteren vroeg opgestaan voor mijn laatste dag op de schoolbanken. Het was echt met pijn in het hart! Ik kreeg mijn totaalscore te horen, ik verschoot er zelf van. Ik ben zeer fier om te kunnen melden dat ik de cursus 2A heb afgerond met 97%! Om de cursus te beeindigen speelden we samen een spel om onze dialogen te oefenen. Er was een nieuwe student aanwezig Victoria, een Amerikaanse. Het was wel leuk om nadien van Markus te horen dat hij mij gaat missen, dat hij het gemakkelijk vond om met mij te babbelen en voor mij was het nog grappiger toen ik hoorde dat hij schrik had van Victoria haha! Na de les gingen we allemaal naar het centrum om in El Tucho, zeg maar een Mexicaanse Tapasbar, om afscheid te nemen. Dit was gewoon supergezellig, echt geweldig!
De avond werd afgesloten met een gesprek met Reyna en Amilcar.
Vandaag ben ik weer vroeg opgestaan om naar het centrum te gaan, om een aantal dingen te regelen. Hier trof ik toevallig Reyna aan, ik hielp haar even met haar werk vooral het dragen van haar spullen. We gingen vlug naar de overdekte markt van Merida, waar ik voor het eerst een Makech zag. Dit is een insect waar ze juweeltjes op plakken en dat op deze manier verkocht wordt. Het beestje heeft enkel een bevochtigd stukje hout nodig, hierop kan het overleven. Je zet het op je bloes en wanneer je aan het kettinkje trekt, blijft het beestje als een standbeeld staan. Ik zal zo snel mogelijk een foto uploaden.
Na haar werk ging ze Mickey van school halen en mocht ik bij thuiskomst met hen mee eten. Nadien gingen we naar het centrum om even op bezoek te gaan bij haar zus. Daar kreeg ik weer een baby'tje in mijn armen geduwd haha, geweldig gewoon! En na het bezoek gingen we even in Clinica Esperanza kijken, waar haar zus, broer en een aantal neven en nichten werken. Het is een klein ziekenhuisje, waar de arme mensen worden opgevangen.
's Avonds ben ik samen met een nicht van Reyna naar Nick Vujecic gaan luisteren, dit was pas een ervaring! Het was echt de moeite waard! Na de conferentie zijn we nog met een hele groep iets gaan eten en nu is het ondertussen bijna 2u 's nachts en wordt het dus de hoogste tijd om hier een einde aan te breien. Hasta la próxima!
De dag na mijn laatste bericht moest ik vroeg opstaan, aangezien we om 6 uur 's morgens al op de bus moesten zijn richting Campeche. Rond 8u30 kwamen we aan en zijn we, voor mij, nieuwe delen van de stad gaan verkennen. Samen met Ruth, Bere en de mama van Bere (Rocio) ben ik een dagje naar Campeche gegaan. Rocio is opgegroeid in Campeche dus zij kent er heel veel mensen en natuurlijk ook de gezellige plaatsen. Ik was er al 4 keer geweest, maar deze keer had ik echt leuke dingen gezien, dingen die ik eerlijk gezegd niet verwacht had. Eerst gingen we op een marktje ontbijten, waar ik haai heb geproefd. De empanadas met hersenen heb ik niet durven proberen, vooral niet na heel het verhaal hoe de hersenen werden gezuiverd bah! Na dit ontbijt hadden we een omweg gemaakt om aan de dijk te belanden. Hier hadden we even wat gerust en wat gedronken, want met het warme weer is het wel nodig om dit regelmatig te doen. Hier ontdekte ik ook dat die Campechanen een eigen drankje hebben, dat je in geen andere staat kunt vinden. Van de dijk gingen we richting centrum om wat artisinale marktjes te bezoeken, waar we ons natuurlijk ook lekker uitleefden hihi! Langs de vele kerkjes en pleintjes liepen we tot de kolonie waar Rocio opgroeide. Het is 1 blok van het strand verwijderd en het is ook historisch gezien belangrijk. Dit is de oudste wijk van Campeche, door de Spanjaarden. Zo is het huis van de moeder van Rocio van het jaar 1890, ze kreeg al enkele aanbiedingen om het huis om te vormen tot een museum maar dat ziet ze niet zitten. De vrouw is al 92 jaar, ze kookt, kuist en werkt nog. Ze maakt kleren, handtassen en diadeempjes voor babies. Na het bezoek aan chikidracula, deze naam heeft het huis van Bere gekregen omdat het lijkt op het huis van boer Charel. Er wonen namelijk 2 alleenstaande tantes in het huis, 1 van hen met haar 3 kinderen. Hun 2 kamers zijn gewoon een mesthoop, waar we zelfs van dachten dat iemand zich verstopte onder een berg van kleren. Met schrik liepen we vlug weg en dat voor 3 volwassen dames haha! Het is echt zielig om dat oude vrouwtje te zien, maar Rocio kan niks zeggen en haar moeder durft niet meer naar Mérida te komen op haar leeftijd. Dus wat ik wou zeggen, na dit bezoek gingen we naar een vriendin van Rocio waar we even gingen profiteren van de airco haha. Samen met haar gingen we naar een restaurantje langs de kust. Het duurde er zolang dat we nadien ons moesten haasten om op tijd bij de middelbare school te zijn, daar hadden we samen met 2 psychologen een gesprek met de Christelijke kinderen van de school. Het gesprek ging over wat het is om u te engageren op iets. Om dit duidelijk te maken, hadden ze een aantal opdrachten verzonnen. Dus het was in spelvorm. Voor we de school verlieten, werd Ruth verrast met een taart. Het was namelijk haar verjaardag. Van de school gingen we naar de dijk om de zonsondergang te zien en wat gezellig te keuvelen. De grote vraag was of we zouden blijven overnachten of terugkeren, maar aangezien ik van zondagavond al ziek was en er niet op voorzien was wou ik toch graag terugkeren. Bere en haar moeder dachten er hetzelfde over, dus alleen Ruth bleef in Campeche overnachten. De rest nam 's avonds de bus terug naar Mérida. Rond 1u30 was ik terug in mijn appartementje.
Foto's van Campeche vind je op Facebook.
De dag nadien was het weer pijnlijk vroeg dat de werk afliep, namelijk om 6u. Al slaapwandelend ging ik naar de Spaanse les. Maar gelukkig zijn de lessen nooit saai, het is dus onmogelijk om in slaap te vallen tijdens de lessen haha! Alleen is het moeilijk om een bus terug naar het entrum te vinden, soms moet je langs de snelweg staan wachten op een combi of een bus met airco. Zo'n bus met airco is wel een echte aanrader, want 1 uur in een volgepakte bus zitten is ontzettend warm! Iets anders wat ik heb geleerd, zorg dat je altijd een aantal t-shirts in je tas hebt zodat je kunt wisselen. Deze dag ben ik tot 16u in het centrum gebleven, om daarna een record te breken. Namelijk op het laatste moment beslissen dat je je toch wel wilt douchen, maar je moet om 17u30 terug aan de kathedraal zijn. Vlug naar huis, douchen en omkleden in een half uur en dan op het spitsuur een combi proberen vast te krijgen om terug te keren naar het centrum. Op 10 minuten na was het me gelukt haha. Daar ontmoette ik Martha om haar te helpen met haar Engels. Eerst zaten we in een parkje, maar we werden regelmatig lastiggevallen door verkopers en het was er ontzettend warm waardoor we beslisten om de Burger King binnen te gaan. Bij een milkshake en genietend van de airco hadden we ongeveer een uur en 30 min nodig om de kleine probleempjes die ze had uit te leggen. Aangezien mijn pijn bleef duren, ondanks medicatie die ik innam. Ik had namelijk verschrikkelijk harde steken in mijn maag, net een mes dat langs binnen naar buiten werd gestoken en diarree wat gewoon gekleurd water was! Zag ik nu de mogelijkheid om raad te vragen aan Martha. Ze is namelijk student verpleegkunde. Weet je wat het eerste was wat ze me vroeg? Wanneer heb je je voor het laatst ontwormd?!? Ik: HUH!?! Zij vond het raar dat ik zei dat ik dat nog nooit had gedaan. Hier is het namelijk de gewoonte dat iedereen zich om de 6 maanden laat ontwormen, zelfs in de chique buurten! Je kunt hier namelijk via je longen besmette lucht (met stofdeeltjes) inademen! Dus gingen we op zoek naar een apotheek om Vermox te kopen, dit dood zowat elke parasiet. 1 pil en je bent ervan verlost. Aangezien ik die avond op de wc (mijn beste vriend op dat moment haha!) heb doorgebracht, kon ik niet naar de cursus theologie.
Donderdagmorgend weer vroeg opgestaan, om eerst in het centrum samen met Bere les te geven aan Juanita. Het is een meisje uit Chiapas, ze is 6 jaar en samen met haar moeder en babybroertje naar hier gekomen op zoek naar een betere toekomst. Dit meisje gaat niet naar school, maar wordt verplicht om samen met haar moeder armbandjes, tasjes, sjaaltjes en dergelijke te verkopen. Na het kopen van een paar armbandjes van Juanita, spraken we met haar moeder en ze gaf toestemming om haar les te geven. Maar die donderdagmorgend hebben we een uur gewacht, maar ze kwamen niet opdagen. Nu blijkt dat deze mensen worden uitgebuit, er is een verantwoordelijke die elk moment weet wat deze vrouwen en kinderen doen. Het is echt triestig. Wonen in een kamertje met zijn allen en moeten die armbandjes meken, alleen 's morgens gaan ze op zoek naar toeristen, in de vroege avond tot 's avonds laat keren ze terug met al hun kinderen in de hoop weer vanalles te kunnen verkopen.
Nadat we een uur gewacht hadden, besliste ik om de taxi naar de terminal te nemen en daar de bus naar Cancun te nemen. Vrijdag werd Pimienta namelijk geopereerd. Rond 14u kwam ik aan in Cancun, na 4u reizen. Dadelijk vlogen zijn 3 dochters me om de hals, ze zijn ondertussen net als familie voor me. Ik voel me dadelijk op mijn gemak. Voor ze naar huis gingen, bezochten ze even vrienden van hen. Vlug naar hun huis om te douchen en dan naar het ziekenhuis voor een bloedname bij Pimienta. Van het ziekenhuis terug naar hun huis om te eten en wat bij te praten. 's Avonds kwam zijn moeder bij hen slapen, voor het slapen gaan hadden we nog een diepgaand gesprek over de Bijbel en probeerde ik in mijn beste Spaans en met de kennis die ik heb zo goed mogelijk te antwoorden op zijn vragen. Ik sliep in de kamer van Monica deze keer, waar het frisser was. De rest sliep met z'n zessen in 1 kamer, 1 bed en 2 hangmatten.
Om 5u ging de wekker, ik was als eerste wakker en klaar voor vertrek. In alle haast sprong de rest uit het bed of de hangmat en was het een drukte van jewelste. Ondertussen ging de moeder van Pimienta op haar gemakje koffie zetten en haar tasje nadien rustig opdrinken. Terwijl de rest van de ene kant naar de andere kant liep, al strijkend en rugzakken voltastend. De 2 jongsten werden naar vrienden gebracht en de oudste dochter aan de schoolpoort afgezet. Iets voor 7u kwamen we aan in het ziekenhuis.
Iedereen die die dag geopereerd werd moest op een rijtje staan wachten, wauw groot rijtje namelijk 5 geplande opnames!!! De namen werden afgeroepen en per persoon mocht er 1 vriend of familielid meegaan. Nati, zijn vrouw, ging met Pimienta naar het 2de verdiep, ondertussen slopen zijn moeder en ik rustig de trappen naar boven om daarna ons terug in de groep te mengen haha. Eerst moesten ze allemaal in een zaaltje binnengaan, ze kregen elk een operatiehemdje. Ondertussen mocht de partner mee binnen om de kleren en het waardevolle materiaal mee te nemen naar de wachtzaal. Volgens het operatieschema werd Pimienta om 8u 's morgens geopereerd, hij had ons de opdracht gegeven dat we moesten gaan ontbijten. Dus na een half uurtje, ondertussen was het al even na 8u, vertrokken we. We gingen naar een cocina economica, waar we al dadelijk een hevig ontbijt aten. Hevig wilt zeggen dat het voor ons een middag was. Nadien gingen we nog even het nodige snoep en leesmateriaal kopen om daarna terug te keren naar het ziekenhuis en bijna een ongeluk te hebben. De remmen van de auto werkten namelijk niet!! Gelukkig voor de snelle reactie van Nati, die onmiddellijk de handrem optrok en zo op enkele miezerige centimetertjes van een taxi stopte! Met angstzweet en al trillend op onze benen stapten we uit de auto om terug het ziekenhuis binnen te gaan. Deze keer moesten we een verhaal verzinnen om langs de bewaking te kunnen gaan, wat gemakkelijker verliep dan verwacht. Ze doorzochten ook de handtassen, maar gelukkig niet de onze want anders hadden we heel onze voorraad eten en drinken mogen afgeven. Terug aangekomen in de wachtzaal bleek dat Pimienta via de secretaresse van de operatiekamer ons had laten weten dat we moesten gaan eten. Jaja, al diegenen die geopereerd moeten worden zitten dus samen in een zaaltje te wachten op hun operatie, ondertussen zitten de familieleden in de wachtzaal te wachten. Zijn operatie werd eerst uitgesteld tot 10u, nadien bleek dat het materiaal niet aanwezig was. Hier kun je op het einde van de dag, bij een geplande operatie, toch naar huis worden gestuurd dus de zenuwen waren te snijden. Ondertussen kon je volgen hoe eerst een baby'tje de operatiekamer werd binnengebracht. In de namiddag was er een hysterische moeder, haar 10jarige zoon was namelijk uit de boom gevallen en op zijn hoofd terechtgekomen. Je kon zo heel het drama volgen en het jongetje zien. Uiteindelijk kregen we te horen dat Pimienta om 14u eindelijk naar de operatiekamer gebracht. Al die tijd zat hij daar alleen op een kamertje, zou niks voor mij zijn! Na elke operatie kwam de dokter met de familie babbelen, ze stapten een beetje aan de kant maar toch kon heel de wachtzaal het gesprek volgen. Bleek dat de operatie van Pimienta goed was verlopen, maar dat de kans groot is dat hij binnen de 6 maanden terug papillomen gaat hebben. Op 10 juni heeft hij terug een afspraak met de oncoloog en gaat die beslissen of hij nog 50 rondes van die chemospuiten nodig gaat hebben! Rond 17u mocht Nati naar Pimienta gaan, om hem te helpen aankleden. Hij mocht iets licht eten en drinken, als dit binnen bleef mocht hij naar huis. Om 17u30 was het dan eindelijk zover, na een lange spannende dag gingen we dan eindelijk naar hun huis. Wat zijn die Mexicanen toch ongelooflijk koppig! Na algemene narcose en met een auto waar de remmen maar half van werken, beslist Pimienta om zelf te rijden. Gelukkig zijn we heelhuids op onze bestemming terechtgekomen. Bij de straatventer nog wat zoete broodjes gekocht, waar ik ineens met Iam in mijn armen stond. Een baby'tje van een maand oud, maar leek eerder een paar dagen oud. Zijn moeder is 15 jaar, dit komt hier regelmatig voor maar dat is hier geen probleem want de kinderen worden door heel de familie opgevoed. Na het eten van ons nagerecht was iedereen doodmoe en gingen we dus al slapen rond 23u.
Zaterdagmorgend met zijn allen naar de supermarkt om fruit te kopen, om een gezond ontbijt te bereiden. Iets wat ze niet gewoon zijn, met als gevolg dat de kinderen dadelijk na het ontbijt al ijs willen eten! Hier werd deze keer niet op ingegaan. Na het ontbijt had ik nog een leuk gesprek gehad met Pimienta, terwijl dat Nati 100 tamales maakte samen met 2 vriendinnen. Rond 12u bracht Pimienta me naar de terminal van ADO samen met Daniela en Monica om daar rond 13u terug richting Merida te vertrekken. Het was een blitzbezoek, omdat ik beloofd had Bere een baskettraining te geven. Rond 17u30 kwam ik aan in Merida. Vlug een taxi gezocht om naar huis te gaan. Daar gedoucht en omgekleed om weer op pad te gaan. Weer kwam ik iets te laat op het terrein, maar had Bere al gezegd dat ze haar vrije worpen maar moest oefenen. Na de training samen met haar en haar moeder iets gaan eten, om daarna weer laat terug thuis te komen.
Zondag was het eindelijk wat rustiger. Ik was toen samen met Bere en haar ouders naar hun kerk gegaan. Nadien eten van hen gekocht, al het geld dat ze inzamelen gaat namelijk naar een project. Ze willen een terrein kopen in het zuiden van de stad. De arme buurt, om weeskinderen en mishandelde vrouwen op te vangen. Bij Bere thuis aten we dit gezellig op. Ik mocht bij hen aan mijn powerpoint werken en nadien thuis werkte ik mijn presentatie af.
Vanaf maandag begon mijn week met terug naar de Spaanse les te gaan, na eentje gemist te hebben. Deze week moest ik mijn compositie afwerken, mijn presentatie naar voren brengen en blokken voor het examen. Eerlijk gezegd had ik er deze keer minder tijd ingestoken. Regelmatig was ik wat ontspanning gaan zoeken en bij vrienden film gaan kijken of gaan babbelen met Reyna. Ik kan heel goed met haar opschieten, ik vind haar gewoon geweldig! Je hebt een vraag over de bijbel, ze pakt haar bijbel bladert erin en heeft altijd iets rustgevend te zeggen met aangepaste bijbeltekst. Ze vertelde me over het jaar van haar leven dat ze gegeven had aan een christelijke organisatie. Dit klinkt misschien raar deze zin, maar zo zei ze me het ook. Een van de opdrachten was dat ze zoals in Lucas 9:3 werden uitgezonden naar een arm dorpje om daar een maand te verblijven bij een plaatselijk, niet christelijk gezin. De mannen enkel met de kleren die ze aanhadden, de meisjes kregen nog één extra rok, t-shirt en ondergoed (1 onderbroek en 1 bh) mee. Ze kregen geen geld of eten mee. Ze vertelde me dat het gezin niet veel had en alles wat ze hadden aan haar gaven. Ze hadden namelijk maar 1 bed en dat gaven ze aan haar om in te slapen. Alleen zat het jammer genoeg vol vlooien. Maar ze vertelde me van de geweldige tijd die ze hier had mogen beleven, een ervaring die ze nooit zal vergeten. Dus ik had niet veel tijd om te leren. Op het einde van vorige week nog celula gehad, waar ik weer heel wat van heb opgestoken.
Zaterdag opgetrokken met Bere door de dag, ik ben zowat geadopteerd door het gezin haha! 's Avonds naar het huis van Marko dat iets buiten de stad ligt. Daar hadden we een vergadering bijgewoond over hoe ze het nieuwe schooljaar gaan aanpakken met Compa. Het was interessant en ik kreeg opnieuw de mogelijkheid om nieuwe mensen te leren kennen. Hier heb ik ook een jongetje van 6 maanden even mogen pakken. Aziel was gefascineerd door mijn haar, met veel plezier begon hij eraan te trekken haha. Na de vergadering gingen we nog hotdogs empanizadas eten. Dit is een hotdog, waar dat rond de worst hesp, kaas en een gefrituurd laagje wordt gedaan. Dit samen met uien, mosterd, mayo en ketchup tussen een broodje is echt heerlijk!
Zondag was het weer vroeg ochtend, ik werd thuis afgehaald om die dag de dienst aan het strand te volgen. Een half uurtje buiten de stad is de kust en gingen we naar Chuburna. Het was bijna 45 graden, toen we aankwamen was het water net als een meer. Geen enkele beweging, geen golven. Na de dienst gingen we naar de zee om te zwemmen, maar tussen 12u en 17u zijn er golven. Het water is zelfs warm, dus voor een verfrissende duik moet je echt niet naar het strand gaan. Bere en ik gingen tijdig terug naar het huisje om ons om te kleden en te genieten van de verse kokosnoten. Toen iedereen klaar was, gingen we gezellig met zijn allen eten in een plaatselijk restaurantje. Het was echt leuk en heb goed kunnen lachen. Onderweg naar de stad, stopten we nog even langs de weg om een aantal nagerechten met kokos te kopen. Hmmm lekker kunnen smullen! Eenmaal terug op mijn appartementje even uitgerust, een doucheke genomen en naar het centrum gegaan. Eerst was ik over het marktje gelopen om te kijken of ik iets interessant vond en daarna een lekkere cocktail gaan drinken.
Gisteren vroeg opgestaan voor mijn laatste dag op de schoolbanken. Het was echt met pijn in het hart! Ik kreeg mijn totaalscore te horen, ik verschoot er zelf van. Ik ben zeer fier om te kunnen melden dat ik de cursus 2A heb afgerond met 97%! Om de cursus te beeindigen speelden we samen een spel om onze dialogen te oefenen. Er was een nieuwe student aanwezig Victoria, een Amerikaanse. Het was wel leuk om nadien van Markus te horen dat hij mij gaat missen, dat hij het gemakkelijk vond om met mij te babbelen en voor mij was het nog grappiger toen ik hoorde dat hij schrik had van Victoria haha! Na de les gingen we allemaal naar het centrum om in El Tucho, zeg maar een Mexicaanse Tapasbar, om afscheid te nemen. Dit was gewoon supergezellig, echt geweldig!
De avond werd afgesloten met een gesprek met Reyna en Amilcar.
Vandaag ben ik weer vroeg opgestaan om naar het centrum te gaan, om een aantal dingen te regelen. Hier trof ik toevallig Reyna aan, ik hielp haar even met haar werk vooral het dragen van haar spullen. We gingen vlug naar de overdekte markt van Merida, waar ik voor het eerst een Makech zag. Dit is een insect waar ze juweeltjes op plakken en dat op deze manier verkocht wordt. Het beestje heeft enkel een bevochtigd stukje hout nodig, hierop kan het overleven. Je zet het op je bloes en wanneer je aan het kettinkje trekt, blijft het beestje als een standbeeld staan. Ik zal zo snel mogelijk een foto uploaden.
Na haar werk ging ze Mickey van school halen en mocht ik bij thuiskomst met hen mee eten. Nadien gingen we naar het centrum om even op bezoek te gaan bij haar zus. Daar kreeg ik weer een baby'tje in mijn armen geduwd haha, geweldig gewoon! En na het bezoek gingen we even in Clinica Esperanza kijken, waar haar zus, broer en een aantal neven en nichten werken. Het is een klein ziekenhuisje, waar de arme mensen worden opgevangen.
's Avonds ben ik samen met een nicht van Reyna naar Nick Vujecic gaan luisteren, dit was pas een ervaring! Het was echt de moeite waard! Na de conferentie zijn we nog met een hele groep iets gaan eten en nu is het ondertussen bijna 2u 's nachts en wordt het dus de hoogste tijd om hier een einde aan te breien. Hasta la próxima!
maandag 16 mei 2011
Fuego en la boca!
Eindelijk vind ik nog eens even de tijd om iets te schrijven. Het is ondertussen weer 2 weken geleden, ik amuseer me hier geweldig! Er zijn te weinig uren in een dag haha! 2 weken geleden was het de week van de smaak, typische Yucateekse gerechten waar dus ook chili bij hoort. Ik had namelijk de belofte gedaan om alles te proberen wat ze hier eten en pikant hoort er dus ook bij. Mijn ervaring over de habanero is dat je die kunt voelen van begin tot einde! En het is zalig als je ervan verlost bent haha! Zal ik nu eens proberen te herinneren wat ik allemaal heb geprobeerd, want met die Mayanamen van hier dat maakt het niet gemakkelijker. Als nagerechten Marquesitas (dat is een zoet koekdeegje zoals het hoorntje van een ijsje, waar ze geraspte gouda instoppen!) en maisijs (een zoet, romig ijsje waar harde soms wat naar zout smakende stukjes mais inzitten) en jawel beiden proeven even vies zoals de beschrijving.
Verder Queso relleno, Pipián de pavo, escabeche, enchiladas de mole en als drankjes Horchata, Chaya con piña en andere lekkere aguas hmmmm superlekker! Wat ik nog wil proberen: relleno negro, relleno blanco, cazon (dit is haai), pavo con sac-col,... en nog zoveel meer. Ik heb zelf ook een gerechtje proberen te maken maar het was Deborah style, maar al moet ik het zelf zeggen het was verrukkelijk!
Buiten al mijn eetervaringen heb ik het druk gehad met studeren en celulas.
Vorige week maandag had ik namelijk een examen en dit blokpinneke had het beste resultaat van de klas 95%! Jiehaa! Haha! 's Avonds zijn we met ons klasje naar La Vaquería gegaan, dit is een typisch Yucateeks feest dat je hier elke maandagavond in het centrum kunt zien.
Dinsdag had ik met Bere afgesproken en zijn we eerst iets in het winkelcentrum gaan eten en daarna hebben we wat filmen gezien. Daarna nog wat taken voor school gemaakt en heel mijn appartementje gekuisd toen het eenmaal donker was. Dit is toch wel een nadeel als ik zolang wacht om alles op te schrijven, ik vergeet heel wat.
Woensdag ben ik na de les bij Bere uitgenodigd om daar een typische maaltijd te eten, hmmm was echt geslaagd! 's avonds kreeg ik mijn eerste les theologie bij Marko thuis. Het was interessant, maar ook wel moeilijk eens zien hoe ik dit allemaal geleerd ga krijgen.
Donderdag ben ik samen met Bere in het centrum in een typisch mayarestaurantje gaan eten. Er hing een leuk sfeertje en het eten was echt lekker! Nadien heb ik mijn eerste bus met airco in het centrum naar residentie pensiones genomen! Dat was pas een aanrader haha, hoewel uw credencial dan niet geldt. Bij Bere thuis moesten we even op Ruth wachtten, zij kwam uiteindelijk een half uur later (maar we zijn in Mexico en dit is dan normaal) met Vanessa. Gezien Vane nog niks gegeten had, begon Bere dadelijk een omelet te bakken, vulde deze met kaas en hesp, draaide hem nog eens om in de pan en werkte deze dan af met een laagje aardbeiconfituur!!! Ja, van combinaties kennen ze wat hoor haha! Maar na het eten kon dan eindelijk de studie van Marcus beginnen. Na anderhalf uur hadden we weer heel wat bijgeleerd, maar nu moest ik lopen om op tijd bij Marko te zijn. We hadden namelijk voor gisteren een verrassingsfeestje gepland voor de verjaardag van Ruth. Samen met Marko heb ik het menu besproken en een lijstje gemaakt van de spullen die we moesten gaan kopen. Het werd weer heel laat voor ik mijn bed zag, maar het goede was dat alles wat we wouden regelen geregeld was. Ik kreeg de opdracht om iedereen te verwittigen, ik moet zeggen dat dit ook wel een leuke ervaring was.
Vrijdag weer vroeg opgestaan om naar de les te gaan, na de les weer naar Bere haar thuis om de studie van Marcus verder te zetten. Nu zijn we bijna bijgebeend met de andere groep en dan kunnen we samen de studies volgen. Ik ben echt nieuwsgierig naar het vervolg van deze studie! Nadien ben ik samen met Bere naar het centrum gegaan omdat we graag samen de kinderen van de Chiapanecos willen helpen. Maar hierover ga ik jullie een volgende keer meer over vertellen hopelijk want die specifieke dag hebben geen enkel kind gezien. Vanuit het centrum moesten we lopen om een bus te pakken te krijgen die naar Plaza las Americas ging, want daar had ik mijn volgende celula.
Deze vrijdag waren de eigenaars van het appartement op weekend vertrokken naar Playa del Carmen, dus kreeg ik de zorg over Pacheco de kat. Gewoon af en toe wat eten geven, gelukkig niet meer want ik was er alleen maar om te slapen. Haha!
Zaterdag stond de excursie van de universiteit op het programma, het was gewoon een topdag! 7u45 moest ik al in het centrum op een pleintje aanwezig zijn, dus dat was weer pijnlijk vroeg opstaan. Toen eenmaal het busje vol was vertrokken we richting Euan (spreek uit Ewan) om te zien hoe ze hangmatten maken. Het was echt leuk om dat eens te zien! Van Euan gingen we naar Izamal een klein stadje waarvan het centrum in geel en wit geschilderd is. Dit heeft 2 betekenissen: ofwel de kleuren van mais en de Mayas associeerden dit met de mensen want zij dachten dat we uit mais gecreeerd waren. De andere betekenis is omdat paus Johannes Paulus II hier op bezoek is geweest, wit en geel zijn de kleuren van het Vaticaan. Je vindt er ook een klooster dat boven op een piramide is gebouwd. In het centrum vind je ook nog de resten van een piramide die je nog mag beklimmen. Een heel karwei was dit in de brandende zon, maar het was de moeite waard want je had een zicht over heel de stad. Na het afdalen konden we dan eindelijk gaan eten en natuurlijk was iedereen ongeduldig omdat we vergingen van de dorst. We aten lekker op ons gemakje en hadden gezellige gesprekken, rond 15u vertrokken we naar Holca om een bezoek te brengen aan de cenote Chihuan. En wat doe je als je alleen het bovenstuk van je bikini hebt, omdat je met al je gehaast je handdoek en het onderstuk vergat? Natuurlijk alleen je t-shirt uittrekken en in broek zwemmen haha! Het was de eerste keer dat ik in een cenote zwom en het was de moeite! Alleen het voorste deel was verlicht, de rest was pikkedonker. De diepte weet niemand en je kunt bijna nergens iets vastgrijpen als je moe bent. Op de weg terug naar Merida was niemand moe en werd salsamuziek opgezet, waardoor er een geweldige sfeer in het busje was! Ik heb me ziek gelachen! Om 18u kwamen aan in Merida en toen moest ik me haasten! Vlug een combi naar huis nemen, douchen en naar het parkje om om 19u Bere haar eerste basketballes te geven. Een uur later stopten we om in de gezellige Mexicaanse drukte iets te gaan eten en de avond af te ronden met een lekker ijsje.
De foto's van de excursie ga ik op facebook zetten.
Zondag ben ik met Bere en haar ouders naar hun kerkje gegaan, de dienst werd in de woonkamer van een gezin gehouden. Het waren enorm vriendelijke mensen en ik had weer wat bij mogen leren. We kochten eten van hen dat we bij Bere opaten met een superlekker stuk taart, ik krijg terug water in mijn mond als ik er aan denk haha! Nu ging alles weer Mexicaanse tijd, dus overal later aankomen dan afgesproken. Maar wat doet het, het is zondag. We gaan om 15u naar Marko, wat eigenlijk 14u was. T'is maar een uurtje later hihi en dan springen we in de auto om alle inkopen te doen voor het feestje van Ruth. Even tijd om te douchen en dan gaan we Marko helpen met alles klaar te zetten en de groenten te wassen en te snijden, de hamburgers en de frietjes te bakken. Ondertussen komen de eerste gasten aan, die dadelijk beginnen mee te helpen. Het was echt gezellig! Ondertussen hebben we ook de kans om weer wat bij te babbelen. Zelfs de ouders van Ruth zijn geniepig het huis uitgeslopen om haar op het feestje te verrassen! Ze vond het fantastisch en ze wist echt niet wat er ging gebeuren dat het voor ons ook leuk maakte. Het werd een superavond met heel wat babbelen, lekker eten en natuurlijk de gekende mordida waar we jammer genoeg geen foto van hebben. We hadden hoop en al 12 personen verwacht uiteindelijk was het dubbel aantal personen gekomen.
Wat gaat de tijd vlug als je je amuseert!
Het gaat nog drukker worden, ik ga Engelse les geven aan 3 personen, verder met basketballes en ze hebben me ook gevraagd of ik zwemles wou geven. Eens zien of ik dat allemaal geregeld krijg.
Verder Queso relleno, Pipián de pavo, escabeche, enchiladas de mole en als drankjes Horchata, Chaya con piña en andere lekkere aguas hmmmm superlekker! Wat ik nog wil proberen: relleno negro, relleno blanco, cazon (dit is haai), pavo con sac-col,... en nog zoveel meer. Ik heb zelf ook een gerechtje proberen te maken maar het was Deborah style, maar al moet ik het zelf zeggen het was verrukkelijk!
Buiten al mijn eetervaringen heb ik het druk gehad met studeren en celulas.
Vorige week maandag had ik namelijk een examen en dit blokpinneke had het beste resultaat van de klas 95%! Jiehaa! Haha! 's Avonds zijn we met ons klasje naar La Vaquería gegaan, dit is een typisch Yucateeks feest dat je hier elke maandagavond in het centrum kunt zien.
Dinsdag had ik met Bere afgesproken en zijn we eerst iets in het winkelcentrum gaan eten en daarna hebben we wat filmen gezien. Daarna nog wat taken voor school gemaakt en heel mijn appartementje gekuisd toen het eenmaal donker was. Dit is toch wel een nadeel als ik zolang wacht om alles op te schrijven, ik vergeet heel wat.
Woensdag ben ik na de les bij Bere uitgenodigd om daar een typische maaltijd te eten, hmmm was echt geslaagd! 's avonds kreeg ik mijn eerste les theologie bij Marko thuis. Het was interessant, maar ook wel moeilijk eens zien hoe ik dit allemaal geleerd ga krijgen.
Donderdag ben ik samen met Bere in het centrum in een typisch mayarestaurantje gaan eten. Er hing een leuk sfeertje en het eten was echt lekker! Nadien heb ik mijn eerste bus met airco in het centrum naar residentie pensiones genomen! Dat was pas een aanrader haha, hoewel uw credencial dan niet geldt. Bij Bere thuis moesten we even op Ruth wachtten, zij kwam uiteindelijk een half uur later (maar we zijn in Mexico en dit is dan normaal) met Vanessa. Gezien Vane nog niks gegeten had, begon Bere dadelijk een omelet te bakken, vulde deze met kaas en hesp, draaide hem nog eens om in de pan en werkte deze dan af met een laagje aardbeiconfituur!!! Ja, van combinaties kennen ze wat hoor haha! Maar na het eten kon dan eindelijk de studie van Marcus beginnen. Na anderhalf uur hadden we weer heel wat bijgeleerd, maar nu moest ik lopen om op tijd bij Marko te zijn. We hadden namelijk voor gisteren een verrassingsfeestje gepland voor de verjaardag van Ruth. Samen met Marko heb ik het menu besproken en een lijstje gemaakt van de spullen die we moesten gaan kopen. Het werd weer heel laat voor ik mijn bed zag, maar het goede was dat alles wat we wouden regelen geregeld was. Ik kreeg de opdracht om iedereen te verwittigen, ik moet zeggen dat dit ook wel een leuke ervaring was.
Vrijdag weer vroeg opgestaan om naar de les te gaan, na de les weer naar Bere haar thuis om de studie van Marcus verder te zetten. Nu zijn we bijna bijgebeend met de andere groep en dan kunnen we samen de studies volgen. Ik ben echt nieuwsgierig naar het vervolg van deze studie! Nadien ben ik samen met Bere naar het centrum gegaan omdat we graag samen de kinderen van de Chiapanecos willen helpen. Maar hierover ga ik jullie een volgende keer meer over vertellen hopelijk want die specifieke dag hebben geen enkel kind gezien. Vanuit het centrum moesten we lopen om een bus te pakken te krijgen die naar Plaza las Americas ging, want daar had ik mijn volgende celula.
Deze vrijdag waren de eigenaars van het appartement op weekend vertrokken naar Playa del Carmen, dus kreeg ik de zorg over Pacheco de kat. Gewoon af en toe wat eten geven, gelukkig niet meer want ik was er alleen maar om te slapen. Haha!
Zaterdag stond de excursie van de universiteit op het programma, het was gewoon een topdag! 7u45 moest ik al in het centrum op een pleintje aanwezig zijn, dus dat was weer pijnlijk vroeg opstaan. Toen eenmaal het busje vol was vertrokken we richting Euan (spreek uit Ewan) om te zien hoe ze hangmatten maken. Het was echt leuk om dat eens te zien! Van Euan gingen we naar Izamal een klein stadje waarvan het centrum in geel en wit geschilderd is. Dit heeft 2 betekenissen: ofwel de kleuren van mais en de Mayas associeerden dit met de mensen want zij dachten dat we uit mais gecreeerd waren. De andere betekenis is omdat paus Johannes Paulus II hier op bezoek is geweest, wit en geel zijn de kleuren van het Vaticaan. Je vindt er ook een klooster dat boven op een piramide is gebouwd. In het centrum vind je ook nog de resten van een piramide die je nog mag beklimmen. Een heel karwei was dit in de brandende zon, maar het was de moeite waard want je had een zicht over heel de stad. Na het afdalen konden we dan eindelijk gaan eten en natuurlijk was iedereen ongeduldig omdat we vergingen van de dorst. We aten lekker op ons gemakje en hadden gezellige gesprekken, rond 15u vertrokken we naar Holca om een bezoek te brengen aan de cenote Chihuan. En wat doe je als je alleen het bovenstuk van je bikini hebt, omdat je met al je gehaast je handdoek en het onderstuk vergat? Natuurlijk alleen je t-shirt uittrekken en in broek zwemmen haha! Het was de eerste keer dat ik in een cenote zwom en het was de moeite! Alleen het voorste deel was verlicht, de rest was pikkedonker. De diepte weet niemand en je kunt bijna nergens iets vastgrijpen als je moe bent. Op de weg terug naar Merida was niemand moe en werd salsamuziek opgezet, waardoor er een geweldige sfeer in het busje was! Ik heb me ziek gelachen! Om 18u kwamen aan in Merida en toen moest ik me haasten! Vlug een combi naar huis nemen, douchen en naar het parkje om om 19u Bere haar eerste basketballes te geven. Een uur later stopten we om in de gezellige Mexicaanse drukte iets te gaan eten en de avond af te ronden met een lekker ijsje.
De foto's van de excursie ga ik op facebook zetten.
Zondag ben ik met Bere en haar ouders naar hun kerkje gegaan, de dienst werd in de woonkamer van een gezin gehouden. Het waren enorm vriendelijke mensen en ik had weer wat bij mogen leren. We kochten eten van hen dat we bij Bere opaten met een superlekker stuk taart, ik krijg terug water in mijn mond als ik er aan denk haha! Nu ging alles weer Mexicaanse tijd, dus overal later aankomen dan afgesproken. Maar wat doet het, het is zondag. We gaan om 15u naar Marko, wat eigenlijk 14u was. T'is maar een uurtje later hihi en dan springen we in de auto om alle inkopen te doen voor het feestje van Ruth. Even tijd om te douchen en dan gaan we Marko helpen met alles klaar te zetten en de groenten te wassen en te snijden, de hamburgers en de frietjes te bakken. Ondertussen komen de eerste gasten aan, die dadelijk beginnen mee te helpen. Het was echt gezellig! Ondertussen hebben we ook de kans om weer wat bij te babbelen. Zelfs de ouders van Ruth zijn geniepig het huis uitgeslopen om haar op het feestje te verrassen! Ze vond het fantastisch en ze wist echt niet wat er ging gebeuren dat het voor ons ook leuk maakte. Het werd een superavond met heel wat babbelen, lekker eten en natuurlijk de gekende mordida waar we jammer genoeg geen foto van hebben. We hadden hoop en al 12 personen verwacht uiteindelijk was het dubbel aantal personen gekomen.
Wat gaat de tijd vlug als je je amuseert!
Het gaat nog drukker worden, ik ga Engelse les geven aan 3 personen, verder met basketballes en ze hebben me ook gevraagd of ik zwemles wou geven. Eens zien of ik dat allemaal geregeld krijg.
zondag 1 mei 2011
Vele indrukken
Het is vandaag de laatste dag van de paasvakantie en dus de hoogste tijd om jullie over de afgelopen 2 weken te vertellen.
Vorige keer was ik gestopt bij de voorbereidingen van het kamp. Voor het vertrek had ik me nog beziggehouden met het maken van een uitgebreid lunchpakket, om 16u30 kwam Berenice (die we voor de rest telkens Bere noemden) en haar ouders me ophalen. Ze is 22 jaar, maar dat zou je haar nooit geven. Het verlegen meisje hebben we nu pas echt leren kennen als een ongelooflijke flapuit, ze heeft haar filter nog niet gevonden haha! Superonhandig en ze lijkt helemaal geen Mexicaanse hihi!
We waren de eerste in de terminal, dus om de tijd te doden lieten we onze bagage al inchecken. Stilaan begon ons groepje van 9 aan te komen. De Yucateekse deligatie voor het kamp waren: Ruth, Marko, Berenice, Martha (Tita), Erika, Chucho (bijnaam van Jesús), Manny, Ilse en ik. Martha en Erika had ik al eens op een celula gezien, voor de rest was dit de eerste kennismaking. Ilse woont in Campeche en is het zusje van een gezamenlijke vriendin, al snel kreeg ze de bijnaam chiquivane.
De bus vertrok om 17u45 en normaal zou de bus in Villahermosa om 2u 's nachts vertrekken, maar onderweg naar Villahermosa werd ons gemeld dat de bus later zou vertrekken namelijk om 6u30. Onderweg kwam Ruth er ook achter dat ze de eerste hulp koffer bij haar thuis was vergeten, dit werd opgelost door contact op te nemen met mensen die dichter bij de kampplaats wonen. Al snel kwam het verlossende nieuws dat ze 'iets' gevonden hadden om onze koffer te vervangen. Om 2u40 kwamen we aan in Villahermosa, wat een geluk dat die bus werd uitgesteld! Aan de terminal stapten we in een aantal taxi's die ons naar het huis van de compaverantwoordelijke in Villahermosa bracht, de rit duurde ongeveer 20 minuten. De jongens sliepen buiten in hangmatten en wij meiden sliepen in een kamer met airco. Met 4 in 1 bed en 2 in een hangmat, ik deed geen oog dicht. Om 6u werden we gewekt en nog geen half uur later werd ons gemeld dat de bus pas om 8u kwam. Ik zei al voor de grap dat het wel 9u zou worden, maar uiteindelijk hadden we moeten wachten tot 11 uur. Het was er onverdraaglijk warm, al snel bleef ons groepje op het kamertje met de airco zitten. De dag voor onze komst was het daar 48 graden! Nadat bijna iedereen een doucheke had genomen, vertrok dan eindelijk de bus naar het kamp. Omdat we zolang moesten wachten, kregen we na het kamp een bezoek aan Puebla cadeau. Maar ons geduld werd nog verder op de proef gesteld, dit noemen ze dan reizen op de Mexicaanse manier haha! Even voorbij de grens van Tabasco met Veracruz werd de bus gestopt door het leger, iedereen eruit en volgde er een controle. We werden meer gestopt om vanalles te gaan kopen in de plaatselijke winkeltjes dan om gecontroleerd te worden. Na ongeveer een uur kon onze reis verdergezet worden. Het duurde weer maar even of we stopten weer, deze keer moesten we allemaal uitstappen en al onze bagage pakken en verwisselden we van bus. En bij alles wat we deden, hing Bere aan de telefoon met haar moeder. Het was namelijk de eerste keer dat ze op kamp ging en ze was zich al erg aan het opjagen in al dit tijdverlies. Na het wisselen van bus ging de rit vlot met een aantal plaspauzes tot we ongeveer ter hoogte van Puebla waren. De chauffeurs vonden de weg niet naar de kampplaats, Nueva Necaxa, dit is een arm dorpje dat zich in de bergen bevindt op ongeveer 3u van Puebla. Marko heeft GPS op zijn Blackberry en heeft op deze manier de chauffeurs moeten helpen om de kampplaats te bereiken. Om 1u 's nachts kwamen we uitgehongerd en vermoeid aan. We kregen er koude hamburgers voorgeschoteld en de naam van onze cabaña werd gemeld. Om 2u 's nachts mochten we dan eindelijk ons bedje gaan zoeken in de pikkedonker. Het waren 2 kamers waar het ene stapelbed tegen het andere stonden, ik had gelukkig nog een bedje vanonder gevonden. Het duurde een tijdje voordat iedereen een plaatsje had gevonden. Ik ging me nog vlug douchen en om 3u ging ik uitgeput slapen. Het werd een kort maar verkwikkend slaapje, want om 5u30 ging het licht al aan en begonnen de eerste zich al te douchen. 's Morgens merkte ik pas wat een geluk ik had met het bed dat ik had uitgekozen. Het waren namelijk 2 stapelbedden die in een alkoof stonden, boven me lag niemand alleen de bagage van de nichtjes die samen het bovenste bed deelden. Het blijft me een wonder hoe ze dit deden, als ik namelijk 1 draai maakte lag ik al bijna uit het bed haha!
Het werd me al snel duidelijk dat dit kamp toch wel anders was als de kampen in Belgie. De dag begon namelijk met een bidstonde om 7u en rond 7u30 was het ontbijt. Rond 8u30/9u begon de bijbelstudie in kleine groepjes en nadien kreeg je een halfuurtje tijd alleen. In die tijd alleen kreeg je een aantal vragen om de geziene materie nog dieper te bestuderen. Rond 11u begon de samenzang en nadien de prediking. De prediking werd elke dag verzorgd door Brad Bertelson, een Amerikaan die getrouwd is met een Mexicaanse. Mijn hoop dat dit in het Engels zou zijn, kon ik dus al snel laten varen. Op het einde van elke prediking kregen we een aantal vragen die we in onze bijbelstudie groepjes moesten oplossen. Ik vond de verantwoordelijke van mijn groepje niet de meest geschikte persoon, het was een kerel van 21 jaar die iedereen verplichtte om te antwoorden. Bij mij deed hij geen enkele moeite om me te begrijpen, dus al snel stopte ik om me in te spannen en liet ik mijn beurt gewoon voorbij gaan. Ik kreeg de mogelijkheid om bij een aantal andere groepjes te gaan, maar ik vond de mensen in het groepje wel leuk en de laatste dagen van het kamp kwamen er een aantal mensen ons groepje vervolledigen. Na het beantwoorden van de vraagjes volgde het middageten en nadien kregen we vrije tijd. 2 uren kreeg je om te doen wat je maar wou: douchen, wandelen, zingen, babbelen,... wat je maar wou. Voor het kamp begon moest iedereen een taller (workshop) kiezen, ik koos Descubriendo el proposito de tu vida (het doel van je leven ontdekken). Het was een echtpaar dat deze taller gaf en het was de beste keuze die ik kon maken! Het heeft een grote indruk op me gemaakt, zeer interessant en zette je aan tot nadenken. Het was een echte aanrader. Na de talleres volgde het avondeten en nadien was er weer samenzang en het avondprogramma. Dit was ofwel de uitleg van compa en andere christelijke organisaties die werkzaam zijn in Mexico, oplossen van vragen van studenten zoals hoe reageren op corruptie binnen de universiteit en de laatste avond was een avond van getuigenissen. Het voorbeeld van corruptie binnen de universiteit kwam van een jongen die rechten studeerde, heel frapant vond ik. Heel de klas werd gebuisd tenzij ze de professor betaalden, dit in de richting rechten! En ze konden bij niemand gaan reclameren.
Ik vond heel het kamp indrukwekkend en ik heb me ook goed geamuseerd. Vooral de gekke stoten van Bere en ze maakte de vreemdste dingen mee haha! Daarbij is ze ook super onhandig en vergeetachtig: Zo liet ze haar tandenborstel vallen en de dag erna haar blok zeep, telkens moest ze op de kampplaats nieuw materiaal kopen. De laatste dag vond ze pas haar wc papier en haar alcoholgel. Toen ze ook nog eens ziek werd, was het hek helemaal van de dam. Net een klein kindje waar we voor moesten zorgen haha! Maar het was ook wel vermoeiend, continu goed opletten. Alles vertalen, nadenken en dan pas antwoorden.
Ik heb zoveel mensen leren kennen, zoveel levensverhalen gehoord. Er waren zelfs arme studenten die met een beurs naar dit kamp konden komen! Elke staat heeft spullen verkocht om zoveel mogelijk studenten mee te krijgen. Ik heb de aanwezigheid van God en de kracht van gebed mogen zien in verhalen van armoede en geweld. Armoede van studenten in het zuiden vb Victor uit Villahermosa en geweld van studenten uit het noorden vb Josué uit Chihuahua. Zo was er Pedro een jongen uit Ocosingo, Chiapas, de armste staat van Mexico. Hij had altijd les gevolgd in het Tzeltal, pas de laatste 2 jaar spreekt en leert hij in het Spaans. Diegene die hem niet kenden, hadden dit niet door. De laatste dag bad hij voor ons in zijn taal. Ik heb zoveel ervaringen opgedaan, ik ben nog steeds bezig om deze te verwerken. Ik ga dit nooit vergeten! Er werd zelfs aan mij persoonlijk een project voorgesteld, waar ik graag meer over wil weten.
Op de laatste dag was er een rally, een competitie met verschillende activiteiten. We waren te laat om nog deel te kunnen nemen, in plaats daarvan zijn we het weeshuis op de kampplaats gaan bezoeken.
Vrijdagmorgend vertrok onze bus naar Puebla, zoals beloofd. We kregen 3 uren om deze stad te verkennen. Er was een processie aan de gang, dus pokkedruk! Al snel gingen we op zoek naar de plaatselijke lekkernij: camote. Dit zijn snoepjes van zoete aardappel met een fruitsmaakje aan toegevoegd. We waren er nog een lekker broodje gaan eten, alvorens we terugkeerden naar de bus. Vlak voor we de bus bereikten, viel er een stortbui. De eerste regen in een lange tijd, sowieso was het voor ons lekker afkoelen tijdens het kamp en deze regenbui was meer dan welkom! Haha! Rond middernacht kwamen we aan in Minatitlan, Veracruz. We namen afscheid van de groep en wij gingen op zoek naar onze slaapplaats. Samen met Ruth, Chiquivane ging ik met de taxi naar het huis van Angie. Dit is in Coatzacoalcos, een kuststad. Rond 1u kwamen we aan bij haar thuis en gingen we bijna onmiddelijk slapen. Heel het kamp hadden we bijna niets geslapen, dus hier sliepen we onze achterstand wat bij. Om 11u stonden we op en kregen we een heerlijk ontbijt van de moeder van Angie. Nadien nam ik een lekker uitgebreide douche en gingen we naar het winkelcentrum. Bij het terugkeren hadden we welgeteld een half uur de tijd om ons klaar te maken en dat terwijl er nog 2 zich moesten douchen. Het was zottenwerk, maar we waren er in geslaagd! Rond 16u30 vertrokken we met 6 man in een kleine auto naar het huwelijk van Bethlehem en Roodeth. Mijn eerste huwelijk hier en dat van mensen die ik totaal niet ken, wat kan ik zeggen alles is hier mogelijk. Heel het huwelijk vond buiten plaats, de kerkviering begon om 18u. Ik zat puut in de zon, half verblind en kreeg ik de opmerking van mijn vrienden dat ik echt wel mooie ogen had. Haha ik zag bijna geen steek!
De kerkdienst begon met de voorstelling van de meters en peters, de grootouders, de bruidegom met zijn ouders, dan de eredames en als laatste de bruid met haar ouders. De dienst duurde ongeveer een uur, iedereen die in het begin werd voorgesteld gaf iets aan het koppel tijdens de dienst. De dienst werd afgerond met het blazen van bellen naar het koppel (ipv gooien van rijst). Iedereen ging toen naar de 2 fonteintjes, eentje was bruin en het andere rood. Juist het bruine fonteintje was chocolade, maar het rode moet je nu echt niet gaan denken dat dat aardbei was! Dat was namelijk chamoy, er lagen verschillende soorten fruit wat je op een stokje kon doen en dan mocht je je sausje kiezen. Bovenop de chamoy moest je chili doen. Met dit aperitiefje ging je naar je tafel, maar op dit feest hoorde geen alcohol. Zelfs het toosten deden ze met cranberrysap! We kregen maissoep en als hoofdgerecht koude pasta in een tomatensausje met een beetje aardappelpuree en een kippenfilet waar wortelen en erwten in gedraaid waren. Ondertussen moest het echtpaar heel de zaal rondgaan, van de ene activiteit naar de andere. Ze mochten niet gaan zitten om samen met de gasten te genieten. Er werden daar foto's getrokken, kadootjes op de tafel gelegd en je mocht alles meenemen wat je maar wou! Er werd rond de bruid gedanst, waarna zij haar boeket aan iemand gaf. Nadien dansten de vrijgezelle mannen rond de bruidegom, waarna deze in het zwembed belandde en vlak voor ons vertrek moest je naar voren gaan om je cadeau aan het koppel te geven. Ik vond het maar een rare bedoeling. Heel het feest was afgelopen rond 10u30 en in die tijd had het koppel niet 1 keer rustig kunnen gaan zitten!
Foto's van het kamp en het trouwfeest vind je trouwens op facebook.
Om 3 uur 's nachts moesten Marko, Chiquivane en ik de bus naar Villahermosa nemen. We kwamen daar om 6u aan en moesten wachten tot 8u om de bus naar Mérida te nemen. Rond 17u waren we eindelijk terug thuis van ons avontuur en slapeloze nachten. Het was paaszondag en we waren te uitgeput om ook maar iets te doen.
's Maandags begon ik met het ordenen van al mijn was en deze te laten wassen. 's Avonds sprak ik af met Pimienta, hij zag er verschrikkelijk uit! Rustig aan wat bijgebabbeld en vroeg afscheid genomen, want die spuiten maken hem heel moe. Jammer om die vrolijke Pimienta, nu op deze manier te zien. Al de energie die hij heeft gaat nu naar zijn werk, wat hebben wij dan toch geluk met onze gezondheidszorg.
Vanaf dinsdag was ik ziek, zware verkoudheid, sinusitus en het koud zweet en dat bij deze temperaturen. Verschrikkelijk! Om toch effe mijn gedachten te verzetten, sprak ik af met Bere. 's Avonds gingen we een ijsje eten en nadien een film bij haar zien. Het deed weer effe denken aan kamp met mijn nene haha!
Woensdag lag ik echt strike, maar 's avonds ben ik beginnen poetsen omdat ik bericht had gekregen dat Pimienta met zijn gezin op bezoek wou komen en donderdag had ik geen tijd.
Donderdag hadden we afgesproken om samen met onze banda nog eens iets leuks te gaan doen. Om 15u spraken we af om naar het centenario te gaan, een soort van dierentuin. Het meest hete moment van de dag! Ik was half dood aan het gaan, want ik denk dat ik toen ook koorts had. Ik zocht verkoeling in de fonteinen in het park, ik was kletsnat! Gewoon een zalig gevoel! Maar echt afkoelen is het niet met temperaturen van 40 graden en lauw water haha! We maakten een ritje met het treintje en gingen eens bij de dieren kijken. Nadien gingen een aantal mensen op de atracties zitten, maar dat vertrouwde ik toch niet allemaal. We werden door de ouders van Bere afgehaald om in het zuiden van de stad te gaan helpen. Het is de armste buurt van de stad en vanaf de leeftijd van 8 jaar worden de kinderen al gerecruteerd om in bendes te gaan. We zijn gaan helpen maaltijden uitdelen voor de dag van de kinderen. Het was weer een emotionele ervaring. Eerst zien hoe deze kinderen om ter hardst christelijke liedjes zingen en daarna keihard lopen om een bord met eten. Heel pakkend! We speelden nog even met de kinderen en gingen toen wat hotdogs bij Bere eten. Met een groep gingen we daarna filmen kijken samen met Elisa en kreeg ik 2 gasten over de vloer. Martha en Ruth kregen elk een hangmat om in te slapen, maar het werd een kort nachtje. Om 4u gingen we slapen en om 8u werd ik gewekt door Tita. Ik kon niet meer slapen dus deed ik mijn laatste lading was weg en nam ik een lekker lange douche terwijl het water nog koud was. Even later kreeg ik bericht van Pimienta, dus ging ik naar het centrum om hen de weg te wijzen naar mijn appartement. We gingen samen eten en nadien even rusten, maar aangezien Monika ziek was en dat Pimienta zich echt niet goed voelde vertrokken ze al vroeg terug richting Cancun. Jammer genoeg! Ik ging 's avonds terug naar het centrum met Ruth en Marko. Er kwam een christelijke zanger en die ging in het centrale plein optreden. Dit was gewoon ongelooflijk! Allemaal Christenen die zich verzamelen en dit in een stad waar keiveel toeristen komen. De mensen klommen zelfs in de bomen van de perkjes om goed zicht te hebben. Rond 23u30 hadden we een bus terug richting onze woonplaatsen en gingen we nog gezellig met zijn allen iets eten. Het werd weer laat.
Gisteren deed ik het rustig aan en 's avonds was het ladies night. Weer filmavond haha, er werden 3 filmen gehuurd en eten gekocht. Het werd een leuke avond en weer laat. Deze keer bleef Ruth alleen slapen. Weer stonden we om 8u op maar deze keer om naar de kerk te gaan. Er was niet veel volk aangezien het de laatste dag van de vakantie is.
Ik word hier echt ondergedompeld in geloof, deze maand komt zelfs Nick Vujicic praten in Mérida. Via via hebben we gehoord dat het ontzettend duur is, maar we gaan het navragen en misschien als de prijs meevalt gaan we luisteren. Yeah!
Zo nu zijn jullie weer wat op de hoogte. Ik kwam deze week tot de vaststelling dat ik al meer dan 2 maanden hier ben, wat jammer. De tijd vliegt!!!
Vorige keer was ik gestopt bij de voorbereidingen van het kamp. Voor het vertrek had ik me nog beziggehouden met het maken van een uitgebreid lunchpakket, om 16u30 kwam Berenice (die we voor de rest telkens Bere noemden) en haar ouders me ophalen. Ze is 22 jaar, maar dat zou je haar nooit geven. Het verlegen meisje hebben we nu pas echt leren kennen als een ongelooflijke flapuit, ze heeft haar filter nog niet gevonden haha! Superonhandig en ze lijkt helemaal geen Mexicaanse hihi!
We waren de eerste in de terminal, dus om de tijd te doden lieten we onze bagage al inchecken. Stilaan begon ons groepje van 9 aan te komen. De Yucateekse deligatie voor het kamp waren: Ruth, Marko, Berenice, Martha (Tita), Erika, Chucho (bijnaam van Jesús), Manny, Ilse en ik. Martha en Erika had ik al eens op een celula gezien, voor de rest was dit de eerste kennismaking. Ilse woont in Campeche en is het zusje van een gezamenlijke vriendin, al snel kreeg ze de bijnaam chiquivane.
De bus vertrok om 17u45 en normaal zou de bus in Villahermosa om 2u 's nachts vertrekken, maar onderweg naar Villahermosa werd ons gemeld dat de bus later zou vertrekken namelijk om 6u30. Onderweg kwam Ruth er ook achter dat ze de eerste hulp koffer bij haar thuis was vergeten, dit werd opgelost door contact op te nemen met mensen die dichter bij de kampplaats wonen. Al snel kwam het verlossende nieuws dat ze 'iets' gevonden hadden om onze koffer te vervangen. Om 2u40 kwamen we aan in Villahermosa, wat een geluk dat die bus werd uitgesteld! Aan de terminal stapten we in een aantal taxi's die ons naar het huis van de compaverantwoordelijke in Villahermosa bracht, de rit duurde ongeveer 20 minuten. De jongens sliepen buiten in hangmatten en wij meiden sliepen in een kamer met airco. Met 4 in 1 bed en 2 in een hangmat, ik deed geen oog dicht. Om 6u werden we gewekt en nog geen half uur later werd ons gemeld dat de bus pas om 8u kwam. Ik zei al voor de grap dat het wel 9u zou worden, maar uiteindelijk hadden we moeten wachten tot 11 uur. Het was er onverdraaglijk warm, al snel bleef ons groepje op het kamertje met de airco zitten. De dag voor onze komst was het daar 48 graden! Nadat bijna iedereen een doucheke had genomen, vertrok dan eindelijk de bus naar het kamp. Omdat we zolang moesten wachten, kregen we na het kamp een bezoek aan Puebla cadeau. Maar ons geduld werd nog verder op de proef gesteld, dit noemen ze dan reizen op de Mexicaanse manier haha! Even voorbij de grens van Tabasco met Veracruz werd de bus gestopt door het leger, iedereen eruit en volgde er een controle. We werden meer gestopt om vanalles te gaan kopen in de plaatselijke winkeltjes dan om gecontroleerd te worden. Na ongeveer een uur kon onze reis verdergezet worden. Het duurde weer maar even of we stopten weer, deze keer moesten we allemaal uitstappen en al onze bagage pakken en verwisselden we van bus. En bij alles wat we deden, hing Bere aan de telefoon met haar moeder. Het was namelijk de eerste keer dat ze op kamp ging en ze was zich al erg aan het opjagen in al dit tijdverlies. Na het wisselen van bus ging de rit vlot met een aantal plaspauzes tot we ongeveer ter hoogte van Puebla waren. De chauffeurs vonden de weg niet naar de kampplaats, Nueva Necaxa, dit is een arm dorpje dat zich in de bergen bevindt op ongeveer 3u van Puebla. Marko heeft GPS op zijn Blackberry en heeft op deze manier de chauffeurs moeten helpen om de kampplaats te bereiken. Om 1u 's nachts kwamen we uitgehongerd en vermoeid aan. We kregen er koude hamburgers voorgeschoteld en de naam van onze cabaña werd gemeld. Om 2u 's nachts mochten we dan eindelijk ons bedje gaan zoeken in de pikkedonker. Het waren 2 kamers waar het ene stapelbed tegen het andere stonden, ik had gelukkig nog een bedje vanonder gevonden. Het duurde een tijdje voordat iedereen een plaatsje had gevonden. Ik ging me nog vlug douchen en om 3u ging ik uitgeput slapen. Het werd een kort maar verkwikkend slaapje, want om 5u30 ging het licht al aan en begonnen de eerste zich al te douchen. 's Morgens merkte ik pas wat een geluk ik had met het bed dat ik had uitgekozen. Het waren namelijk 2 stapelbedden die in een alkoof stonden, boven me lag niemand alleen de bagage van de nichtjes die samen het bovenste bed deelden. Het blijft me een wonder hoe ze dit deden, als ik namelijk 1 draai maakte lag ik al bijna uit het bed haha!
Het werd me al snel duidelijk dat dit kamp toch wel anders was als de kampen in Belgie. De dag begon namelijk met een bidstonde om 7u en rond 7u30 was het ontbijt. Rond 8u30/9u begon de bijbelstudie in kleine groepjes en nadien kreeg je een halfuurtje tijd alleen. In die tijd alleen kreeg je een aantal vragen om de geziene materie nog dieper te bestuderen. Rond 11u begon de samenzang en nadien de prediking. De prediking werd elke dag verzorgd door Brad Bertelson, een Amerikaan die getrouwd is met een Mexicaanse. Mijn hoop dat dit in het Engels zou zijn, kon ik dus al snel laten varen. Op het einde van elke prediking kregen we een aantal vragen die we in onze bijbelstudie groepjes moesten oplossen. Ik vond de verantwoordelijke van mijn groepje niet de meest geschikte persoon, het was een kerel van 21 jaar die iedereen verplichtte om te antwoorden. Bij mij deed hij geen enkele moeite om me te begrijpen, dus al snel stopte ik om me in te spannen en liet ik mijn beurt gewoon voorbij gaan. Ik kreeg de mogelijkheid om bij een aantal andere groepjes te gaan, maar ik vond de mensen in het groepje wel leuk en de laatste dagen van het kamp kwamen er een aantal mensen ons groepje vervolledigen. Na het beantwoorden van de vraagjes volgde het middageten en nadien kregen we vrije tijd. 2 uren kreeg je om te doen wat je maar wou: douchen, wandelen, zingen, babbelen,... wat je maar wou. Voor het kamp begon moest iedereen een taller (workshop) kiezen, ik koos Descubriendo el proposito de tu vida (het doel van je leven ontdekken). Het was een echtpaar dat deze taller gaf en het was de beste keuze die ik kon maken! Het heeft een grote indruk op me gemaakt, zeer interessant en zette je aan tot nadenken. Het was een echte aanrader. Na de talleres volgde het avondeten en nadien was er weer samenzang en het avondprogramma. Dit was ofwel de uitleg van compa en andere christelijke organisaties die werkzaam zijn in Mexico, oplossen van vragen van studenten zoals hoe reageren op corruptie binnen de universiteit en de laatste avond was een avond van getuigenissen. Het voorbeeld van corruptie binnen de universiteit kwam van een jongen die rechten studeerde, heel frapant vond ik. Heel de klas werd gebuisd tenzij ze de professor betaalden, dit in de richting rechten! En ze konden bij niemand gaan reclameren.
Ik vond heel het kamp indrukwekkend en ik heb me ook goed geamuseerd. Vooral de gekke stoten van Bere en ze maakte de vreemdste dingen mee haha! Daarbij is ze ook super onhandig en vergeetachtig: Zo liet ze haar tandenborstel vallen en de dag erna haar blok zeep, telkens moest ze op de kampplaats nieuw materiaal kopen. De laatste dag vond ze pas haar wc papier en haar alcoholgel. Toen ze ook nog eens ziek werd, was het hek helemaal van de dam. Net een klein kindje waar we voor moesten zorgen haha! Maar het was ook wel vermoeiend, continu goed opletten. Alles vertalen, nadenken en dan pas antwoorden.
Ik heb zoveel mensen leren kennen, zoveel levensverhalen gehoord. Er waren zelfs arme studenten die met een beurs naar dit kamp konden komen! Elke staat heeft spullen verkocht om zoveel mogelijk studenten mee te krijgen. Ik heb de aanwezigheid van God en de kracht van gebed mogen zien in verhalen van armoede en geweld. Armoede van studenten in het zuiden vb Victor uit Villahermosa en geweld van studenten uit het noorden vb Josué uit Chihuahua. Zo was er Pedro een jongen uit Ocosingo, Chiapas, de armste staat van Mexico. Hij had altijd les gevolgd in het Tzeltal, pas de laatste 2 jaar spreekt en leert hij in het Spaans. Diegene die hem niet kenden, hadden dit niet door. De laatste dag bad hij voor ons in zijn taal. Ik heb zoveel ervaringen opgedaan, ik ben nog steeds bezig om deze te verwerken. Ik ga dit nooit vergeten! Er werd zelfs aan mij persoonlijk een project voorgesteld, waar ik graag meer over wil weten.
Op de laatste dag was er een rally, een competitie met verschillende activiteiten. We waren te laat om nog deel te kunnen nemen, in plaats daarvan zijn we het weeshuis op de kampplaats gaan bezoeken.
Vrijdagmorgend vertrok onze bus naar Puebla, zoals beloofd. We kregen 3 uren om deze stad te verkennen. Er was een processie aan de gang, dus pokkedruk! Al snel gingen we op zoek naar de plaatselijke lekkernij: camote. Dit zijn snoepjes van zoete aardappel met een fruitsmaakje aan toegevoegd. We waren er nog een lekker broodje gaan eten, alvorens we terugkeerden naar de bus. Vlak voor we de bus bereikten, viel er een stortbui. De eerste regen in een lange tijd, sowieso was het voor ons lekker afkoelen tijdens het kamp en deze regenbui was meer dan welkom! Haha! Rond middernacht kwamen we aan in Minatitlan, Veracruz. We namen afscheid van de groep en wij gingen op zoek naar onze slaapplaats. Samen met Ruth, Chiquivane ging ik met de taxi naar het huis van Angie. Dit is in Coatzacoalcos, een kuststad. Rond 1u kwamen we aan bij haar thuis en gingen we bijna onmiddelijk slapen. Heel het kamp hadden we bijna niets geslapen, dus hier sliepen we onze achterstand wat bij. Om 11u stonden we op en kregen we een heerlijk ontbijt van de moeder van Angie. Nadien nam ik een lekker uitgebreide douche en gingen we naar het winkelcentrum. Bij het terugkeren hadden we welgeteld een half uur de tijd om ons klaar te maken en dat terwijl er nog 2 zich moesten douchen. Het was zottenwerk, maar we waren er in geslaagd! Rond 16u30 vertrokken we met 6 man in een kleine auto naar het huwelijk van Bethlehem en Roodeth. Mijn eerste huwelijk hier en dat van mensen die ik totaal niet ken, wat kan ik zeggen alles is hier mogelijk. Heel het huwelijk vond buiten plaats, de kerkviering begon om 18u. Ik zat puut in de zon, half verblind en kreeg ik de opmerking van mijn vrienden dat ik echt wel mooie ogen had. Haha ik zag bijna geen steek!
De kerkdienst begon met de voorstelling van de meters en peters, de grootouders, de bruidegom met zijn ouders, dan de eredames en als laatste de bruid met haar ouders. De dienst duurde ongeveer een uur, iedereen die in het begin werd voorgesteld gaf iets aan het koppel tijdens de dienst. De dienst werd afgerond met het blazen van bellen naar het koppel (ipv gooien van rijst). Iedereen ging toen naar de 2 fonteintjes, eentje was bruin en het andere rood. Juist het bruine fonteintje was chocolade, maar het rode moet je nu echt niet gaan denken dat dat aardbei was! Dat was namelijk chamoy, er lagen verschillende soorten fruit wat je op een stokje kon doen en dan mocht je je sausje kiezen. Bovenop de chamoy moest je chili doen. Met dit aperitiefje ging je naar je tafel, maar op dit feest hoorde geen alcohol. Zelfs het toosten deden ze met cranberrysap! We kregen maissoep en als hoofdgerecht koude pasta in een tomatensausje met een beetje aardappelpuree en een kippenfilet waar wortelen en erwten in gedraaid waren. Ondertussen moest het echtpaar heel de zaal rondgaan, van de ene activiteit naar de andere. Ze mochten niet gaan zitten om samen met de gasten te genieten. Er werden daar foto's getrokken, kadootjes op de tafel gelegd en je mocht alles meenemen wat je maar wou! Er werd rond de bruid gedanst, waarna zij haar boeket aan iemand gaf. Nadien dansten de vrijgezelle mannen rond de bruidegom, waarna deze in het zwembed belandde en vlak voor ons vertrek moest je naar voren gaan om je cadeau aan het koppel te geven. Ik vond het maar een rare bedoeling. Heel het feest was afgelopen rond 10u30 en in die tijd had het koppel niet 1 keer rustig kunnen gaan zitten!
Foto's van het kamp en het trouwfeest vind je trouwens op facebook.
Om 3 uur 's nachts moesten Marko, Chiquivane en ik de bus naar Villahermosa nemen. We kwamen daar om 6u aan en moesten wachten tot 8u om de bus naar Mérida te nemen. Rond 17u waren we eindelijk terug thuis van ons avontuur en slapeloze nachten. Het was paaszondag en we waren te uitgeput om ook maar iets te doen.
's Maandags begon ik met het ordenen van al mijn was en deze te laten wassen. 's Avonds sprak ik af met Pimienta, hij zag er verschrikkelijk uit! Rustig aan wat bijgebabbeld en vroeg afscheid genomen, want die spuiten maken hem heel moe. Jammer om die vrolijke Pimienta, nu op deze manier te zien. Al de energie die hij heeft gaat nu naar zijn werk, wat hebben wij dan toch geluk met onze gezondheidszorg.
Vanaf dinsdag was ik ziek, zware verkoudheid, sinusitus en het koud zweet en dat bij deze temperaturen. Verschrikkelijk! Om toch effe mijn gedachten te verzetten, sprak ik af met Bere. 's Avonds gingen we een ijsje eten en nadien een film bij haar zien. Het deed weer effe denken aan kamp met mijn nene haha!
Woensdag lag ik echt strike, maar 's avonds ben ik beginnen poetsen omdat ik bericht had gekregen dat Pimienta met zijn gezin op bezoek wou komen en donderdag had ik geen tijd.
Donderdag hadden we afgesproken om samen met onze banda nog eens iets leuks te gaan doen. Om 15u spraken we af om naar het centenario te gaan, een soort van dierentuin. Het meest hete moment van de dag! Ik was half dood aan het gaan, want ik denk dat ik toen ook koorts had. Ik zocht verkoeling in de fonteinen in het park, ik was kletsnat! Gewoon een zalig gevoel! Maar echt afkoelen is het niet met temperaturen van 40 graden en lauw water haha! We maakten een ritje met het treintje en gingen eens bij de dieren kijken. Nadien gingen een aantal mensen op de atracties zitten, maar dat vertrouwde ik toch niet allemaal. We werden door de ouders van Bere afgehaald om in het zuiden van de stad te gaan helpen. Het is de armste buurt van de stad en vanaf de leeftijd van 8 jaar worden de kinderen al gerecruteerd om in bendes te gaan. We zijn gaan helpen maaltijden uitdelen voor de dag van de kinderen. Het was weer een emotionele ervaring. Eerst zien hoe deze kinderen om ter hardst christelijke liedjes zingen en daarna keihard lopen om een bord met eten. Heel pakkend! We speelden nog even met de kinderen en gingen toen wat hotdogs bij Bere eten. Met een groep gingen we daarna filmen kijken samen met Elisa en kreeg ik 2 gasten over de vloer. Martha en Ruth kregen elk een hangmat om in te slapen, maar het werd een kort nachtje. Om 4u gingen we slapen en om 8u werd ik gewekt door Tita. Ik kon niet meer slapen dus deed ik mijn laatste lading was weg en nam ik een lekker lange douche terwijl het water nog koud was. Even later kreeg ik bericht van Pimienta, dus ging ik naar het centrum om hen de weg te wijzen naar mijn appartement. We gingen samen eten en nadien even rusten, maar aangezien Monika ziek was en dat Pimienta zich echt niet goed voelde vertrokken ze al vroeg terug richting Cancun. Jammer genoeg! Ik ging 's avonds terug naar het centrum met Ruth en Marko. Er kwam een christelijke zanger en die ging in het centrale plein optreden. Dit was gewoon ongelooflijk! Allemaal Christenen die zich verzamelen en dit in een stad waar keiveel toeristen komen. De mensen klommen zelfs in de bomen van de perkjes om goed zicht te hebben. Rond 23u30 hadden we een bus terug richting onze woonplaatsen en gingen we nog gezellig met zijn allen iets eten. Het werd weer laat.
Gisteren deed ik het rustig aan en 's avonds was het ladies night. Weer filmavond haha, er werden 3 filmen gehuurd en eten gekocht. Het werd een leuke avond en weer laat. Deze keer bleef Ruth alleen slapen. Weer stonden we om 8u op maar deze keer om naar de kerk te gaan. Er was niet veel volk aangezien het de laatste dag van de vakantie is.
Ik word hier echt ondergedompeld in geloof, deze maand komt zelfs Nick Vujicic praten in Mérida. Via via hebben we gehoord dat het ontzettend duur is, maar we gaan het navragen en misschien als de prijs meevalt gaan we luisteren. Yeah!
Zo nu zijn jullie weer wat op de hoogte. Ik kwam deze week tot de vaststelling dat ik al meer dan 2 maanden hier ben, wat jammer. De tijd vliegt!!!
vrijdag 15 april 2011
Bolis en kampzenuwen
Ik probeer nu vlug iets op mijn blog te zetten want ik weet niet wanneer ik nog eens tijd ga hebben. Morgen begint de paasvakantie en het beloofd druk te worden.
Maandag ben ik natuurlijk weer vroeg opgestaan om naar school te gaan. Daar ontdekte ik van een luisteroefening dat het Spaans van Spanje moeilijker te verstaan is voor mij, dan het Spaans van hier. Na de nodige oefeningen keerde ik terug naar het centrum, ik deed mijn boodschappen. Het verliep niet al te vlot, ik had een aantal winkels nodig om alles op mijn boodschappenlijstje te vinden. Maar ik kon tevreden terugkeren naar mijn appartementje. Na me wat te hebben verfrist, begon ik aan de bolognesesaus. Een aantal uren later stond de saus helemaal afgewerkt op het fornuis en ik was supertevreden van het resultaat haha! Ik stond uren aan het gasfornuis en dit in de zon, want in de keuken hangen geen gordijnen en een dampkap kennen ze hier niet. Dus een lange douche was nu echt aan te raden. Hierna ging ik naar onder om de familie uit te nodigen voor een feestje op dinsdag en ook om te vragen of Reina wat tijd had om een aantal dingen te regelen. Ik nodigde ook Ruth en Marko uit, natuurlijk allemaal even nieuwsgierig! Haha! Samen met de familie at ik pizza en nadien keken we naar een aflevering van Grey's Anatomy. Ik was 's avonds zo hevig enthousiast, dat ik er niet van kon slapen. En wat doet een mens dan? Wel, ik begon om 12u 's nachts mijn appartementje te poetsen. Anderhalf uur later rook alles weer lekker fris en was er geen pluisje meer te bespeuren.
Dinsdag stond ik om 8u op, wie denkt dat ik hier lekker lui niks lig te doen, heeft het grondig mis. Samen met Reina ging ik naar Walmart om wat laatste inkopen te gaan doen. Nadien moest ik mijn busticket van Mérida naar Villahermosa gaan kopen, maar na enige communicatieproblemen gingen we even later terug om het ticket van Berenice en mij te kopen. Terug thuis begon ik aan de kaassaus voor de macaroni, wanneer deze net klaar was kwam Berenice samen met Glen. Glen is de kleinzoon van een missionaris. Naar wat ik heb begrepen, was zijn opa eerst een Jood en bekeerde zich later tot Christen. Hij verhuisde van Duitsland, naar Amerika en later naar Mexico. Hij woont een chiapas maar huurt hier tijdelijk een huis. Glen is hier om Engels van zijn opa te leren. Het is een knap kereltje, groot donker en superblauwe ogen waar natuurlijk niemand langs kon kijken. Berenice is een verlegen, maar lief meisje dat pas christen is geworden en ze is supernieuwsgierig. Ik nodigde hen ook uit om 's avonds samen met ons te vieren. We aten wat kleins en hielden daarna een korte siesta. Ik sprong vlug terug onder de douche en dan gingen we de laatste inkopen doen, het drinken en natuurlijk mag de taart niet vergeten worden. Pastel de 3 leches met merengue erbovenop. Ik stond nog een laatste keer achter de hete potten en pannen voordat de uitgenodigden komen, ik zette de pasta's op en verwarmde de sauzen. Eenmaal als iedereen er was, legde ik hen uit waarom ik dit feest heb georganiseerd. Dit was ter ere van uw 60ste verjaardag papa, ik hoop dat je er ook van genoten hebt! Hier hebben we er alleszins een prachtig feest van gemaakt! Haha! De bolognese saus kenden ze, maar de macaroni met kaassaus en hesp werd hier een caldo genoemd! Letterlijke vertaling: soep! Het was zeer geslaagd en iedereen vond het lekker. We hebben goed kunnen lachen.
Ze vinden het raar dat wij bv bij Pasen de snoep onder de kinderen verdelen, hier bij het openbreken van de piñata stormt iedereen naar het snoepgoed en wie niks heeft, heeft pech. De wet van de sterkste geldt hier. De avond werd afgesloten met de taart, een typisch verjaardagsliedje van hier en ik moest in plaats van papa een mordida doen. Dit is zo snel mogelijk een hapje van de taart nemen zonder dat iemand uw gezicht verder in de taart kan duwen. Ik ga proberen het bijhorende filmpje op mijn facebook te zetten. Ik had buikpijn van het lachen! We dronken nog een glaasje Asti, jaja dat kennen ze hier haha, en besloten de afwas voor de volgende dag te laten.
Met kleine oogjes stond ik woensdag op om naar de les te gaan, gelukkig was ik niet de enige die moe was. Iedereen was ontzettend loom en alles duurde daardoor ontzettend lang. Deze keer lag het dus niet alleen aan Leo hihi. Samen met Leo nam ik de bus terug naar het centrum. Ik ging op zoek naar een lekker fris drankje om wat af te koelen en nam de combi naar huis.
Ik kreeg slecht nieuws van Pimienta, hij krijgt chemotherapie door middel van spuiten en moet op 20 mei terug geopereerd worden. Ik maak me ernstige zorgen en ik zou graag gebed willen vragen voor hem en zijn gezin. Want ondanks de chemotherapie en dat hij hier last van heeft, moet hij blijven werken en maakt hij lange dagen.
Namiddag ging ik samen met Ruth naar het huis van Berenice en bestudeerden we samen Marcus, deze keer zagen we hoofdstuk 2. Het was zeer leerrijk en ik zag bepaalde dingen vanuit een nieuw perspectief.
Ondertussen heb ik ook Takis gevonden die ik lust, dit is chips met chilismaak. Yeah, eindelijk iets met chili dat ik lust haha! 's Avonds keek ik samen met Elisa een Mexicaanse film, Inspiracion, al snel kwam heel het gezin de film volgen. Het hoorde bij mijn culturele opvoeding volgens het gezin hihi! Ik moet toegeven dat het de moeite waard was.
Donderdag begon ik mijn valies in te pakken voor het kamp. Ik ging een aantal keer naar de wasserij en nadien streek ik bij extreme hitte de spullen die ik mee ga nemen. Verder ging ik Reina helpen met het klaarmaken van het eten, want ze maakte iets moeilijks waar ze heel wat hulp bij nodig had. Chili enojado, zijn gevulde paprika's met gehakt waar groenten en fruit onder werd gemengd. Daarna werden de paprika's in opgeklopt eiwit gedompeld en in olie gebakken. Na al het snijwerk zette Elisa de film Love comes softly op, een typische vrouwenfilm. Na de film, en de nodige traantjes natuurlijk ;), aten we en nadien moest ik me snel klaarmaken om naar Ruth te gaan. Het is een wandeling van een uur, dus ik moest op tijd vertrekken. Bij haar thuis gingen we het 3de hoofdstuk van Marcus bestuderen en samen met Martha werd de medicatiekoffer voor het kamp nagekeken. Niet normaal! Ik kreeg echt schrik en ik wil liever niet meehelpen. Het enige wat ik kende was lidocaine en Atropine, dat vind je bij ons HELEMAAL niet in medicatiekoffers van kampen. Daarbovenop zaten er verschillende ampulles, spuiten en zelfs hechtingsdraad in! De verpleegkundigen hier kunnen hechten!!! Als ik hen vertelde dat we enkel nietjes zetten, durven ze mij raar aan te kijken! Haha wat een omgekeerde wereld! Nu begrijp je misschien waarom ik dit allemaal niet echt vertrouw, ze probeerden me gerust te stellen maar dat lukte niet al te best. Als de koffer gecheckt was, kwamen Lorena en Samuel aan met eten. Er werden bolis gehaald, dit zijn verse ijsjes met fruitsmaak in een plastiek zakje. Je bijt dus een stukje uit het zakje en je kunt beginnen aan je ijsje. Als ik mag kiezen maakte ik een colaboli hihi, dat ga ik hun nog wel eens voorstellen. Het werd weer laat, maar ik werd gelukkig naar huis gebracht. Oef!
Vandaag ben ik weer naar de les gegaan, het vloog om. Met zijn allen mochten we mee in de bolchito van Markus en hier leerde ik Farina beter kennen. Ze is van Duitsland, zat een jaar in Amerika als au pair, leerde daar haar huidige vriend kennen, een Mexicaan. Ze studeert in Engeland en verblijft nu een jaar in Mexico. Na dit jaar gaat ze een aantal maanden in Zuid-Amerika rondreizen om daarna verder te gaan studeren in Engeland. Ze studeert humanitaire wetenschappen of zoiets, ik weet niet hoe ik het precies moet vertalen. Het wilt zeggen dat ze een aantal 'technieken' studeren om daarna projecten op te starten in arme landen. Non-profit wel te verstaan. Haar vriend is architect en werkt vrijwillig aan een plaatselijk project.
Ik krijg steeds meer het gevoel dat mij iets wordt duidelijk gemaakt, we zullen zien hoe dit gaat aflopen. Samen met haar ga ik naar het centrum, bij alle banken staan enorme files. Het is namelijk de 15de en een deel van het loon is gestort. Jammer genoeg moet ik net nu ook op de bank zijn, maar ik heb geluk alles verloopt vlot. Al snel zit ik in de combi richting appartementje. Ik breng nog een aantal dingen in orde en zet me achter mijn laptopke.
Morgenavond vertrek ik richting Puebla, mijn volgende avontuur. Ik weet dus niet wanneer ik nog eens iets kan schrijven.
Maandag ben ik natuurlijk weer vroeg opgestaan om naar school te gaan. Daar ontdekte ik van een luisteroefening dat het Spaans van Spanje moeilijker te verstaan is voor mij, dan het Spaans van hier. Na de nodige oefeningen keerde ik terug naar het centrum, ik deed mijn boodschappen. Het verliep niet al te vlot, ik had een aantal winkels nodig om alles op mijn boodschappenlijstje te vinden. Maar ik kon tevreden terugkeren naar mijn appartementje. Na me wat te hebben verfrist, begon ik aan de bolognesesaus. Een aantal uren later stond de saus helemaal afgewerkt op het fornuis en ik was supertevreden van het resultaat haha! Ik stond uren aan het gasfornuis en dit in de zon, want in de keuken hangen geen gordijnen en een dampkap kennen ze hier niet. Dus een lange douche was nu echt aan te raden. Hierna ging ik naar onder om de familie uit te nodigen voor een feestje op dinsdag en ook om te vragen of Reina wat tijd had om een aantal dingen te regelen. Ik nodigde ook Ruth en Marko uit, natuurlijk allemaal even nieuwsgierig! Haha! Samen met de familie at ik pizza en nadien keken we naar een aflevering van Grey's Anatomy. Ik was 's avonds zo hevig enthousiast, dat ik er niet van kon slapen. En wat doet een mens dan? Wel, ik begon om 12u 's nachts mijn appartementje te poetsen. Anderhalf uur later rook alles weer lekker fris en was er geen pluisje meer te bespeuren.
Dinsdag stond ik om 8u op, wie denkt dat ik hier lekker lui niks lig te doen, heeft het grondig mis. Samen met Reina ging ik naar Walmart om wat laatste inkopen te gaan doen. Nadien moest ik mijn busticket van Mérida naar Villahermosa gaan kopen, maar na enige communicatieproblemen gingen we even later terug om het ticket van Berenice en mij te kopen. Terug thuis begon ik aan de kaassaus voor de macaroni, wanneer deze net klaar was kwam Berenice samen met Glen. Glen is de kleinzoon van een missionaris. Naar wat ik heb begrepen, was zijn opa eerst een Jood en bekeerde zich later tot Christen. Hij verhuisde van Duitsland, naar Amerika en later naar Mexico. Hij woont een chiapas maar huurt hier tijdelijk een huis. Glen is hier om Engels van zijn opa te leren. Het is een knap kereltje, groot donker en superblauwe ogen waar natuurlijk niemand langs kon kijken. Berenice is een verlegen, maar lief meisje dat pas christen is geworden en ze is supernieuwsgierig. Ik nodigde hen ook uit om 's avonds samen met ons te vieren. We aten wat kleins en hielden daarna een korte siesta. Ik sprong vlug terug onder de douche en dan gingen we de laatste inkopen doen, het drinken en natuurlijk mag de taart niet vergeten worden. Pastel de 3 leches met merengue erbovenop. Ik stond nog een laatste keer achter de hete potten en pannen voordat de uitgenodigden komen, ik zette de pasta's op en verwarmde de sauzen. Eenmaal als iedereen er was, legde ik hen uit waarom ik dit feest heb georganiseerd. Dit was ter ere van uw 60ste verjaardag papa, ik hoop dat je er ook van genoten hebt! Hier hebben we er alleszins een prachtig feest van gemaakt! Haha! De bolognese saus kenden ze, maar de macaroni met kaassaus en hesp werd hier een caldo genoemd! Letterlijke vertaling: soep! Het was zeer geslaagd en iedereen vond het lekker. We hebben goed kunnen lachen.
Ze vinden het raar dat wij bv bij Pasen de snoep onder de kinderen verdelen, hier bij het openbreken van de piñata stormt iedereen naar het snoepgoed en wie niks heeft, heeft pech. De wet van de sterkste geldt hier. De avond werd afgesloten met de taart, een typisch verjaardagsliedje van hier en ik moest in plaats van papa een mordida doen. Dit is zo snel mogelijk een hapje van de taart nemen zonder dat iemand uw gezicht verder in de taart kan duwen. Ik ga proberen het bijhorende filmpje op mijn facebook te zetten. Ik had buikpijn van het lachen! We dronken nog een glaasje Asti, jaja dat kennen ze hier haha, en besloten de afwas voor de volgende dag te laten.
Met kleine oogjes stond ik woensdag op om naar de les te gaan, gelukkig was ik niet de enige die moe was. Iedereen was ontzettend loom en alles duurde daardoor ontzettend lang. Deze keer lag het dus niet alleen aan Leo hihi. Samen met Leo nam ik de bus terug naar het centrum. Ik ging op zoek naar een lekker fris drankje om wat af te koelen en nam de combi naar huis.
Ik kreeg slecht nieuws van Pimienta, hij krijgt chemotherapie door middel van spuiten en moet op 20 mei terug geopereerd worden. Ik maak me ernstige zorgen en ik zou graag gebed willen vragen voor hem en zijn gezin. Want ondanks de chemotherapie en dat hij hier last van heeft, moet hij blijven werken en maakt hij lange dagen.
Namiddag ging ik samen met Ruth naar het huis van Berenice en bestudeerden we samen Marcus, deze keer zagen we hoofdstuk 2. Het was zeer leerrijk en ik zag bepaalde dingen vanuit een nieuw perspectief.
Ondertussen heb ik ook Takis gevonden die ik lust, dit is chips met chilismaak. Yeah, eindelijk iets met chili dat ik lust haha! 's Avonds keek ik samen met Elisa een Mexicaanse film, Inspiracion, al snel kwam heel het gezin de film volgen. Het hoorde bij mijn culturele opvoeding volgens het gezin hihi! Ik moet toegeven dat het de moeite waard was.
Donderdag begon ik mijn valies in te pakken voor het kamp. Ik ging een aantal keer naar de wasserij en nadien streek ik bij extreme hitte de spullen die ik mee ga nemen. Verder ging ik Reina helpen met het klaarmaken van het eten, want ze maakte iets moeilijks waar ze heel wat hulp bij nodig had. Chili enojado, zijn gevulde paprika's met gehakt waar groenten en fruit onder werd gemengd. Daarna werden de paprika's in opgeklopt eiwit gedompeld en in olie gebakken. Na al het snijwerk zette Elisa de film Love comes softly op, een typische vrouwenfilm. Na de film, en de nodige traantjes natuurlijk ;), aten we en nadien moest ik me snel klaarmaken om naar Ruth te gaan. Het is een wandeling van een uur, dus ik moest op tijd vertrekken. Bij haar thuis gingen we het 3de hoofdstuk van Marcus bestuderen en samen met Martha werd de medicatiekoffer voor het kamp nagekeken. Niet normaal! Ik kreeg echt schrik en ik wil liever niet meehelpen. Het enige wat ik kende was lidocaine en Atropine, dat vind je bij ons HELEMAAL niet in medicatiekoffers van kampen. Daarbovenop zaten er verschillende ampulles, spuiten en zelfs hechtingsdraad in! De verpleegkundigen hier kunnen hechten!!! Als ik hen vertelde dat we enkel nietjes zetten, durven ze mij raar aan te kijken! Haha wat een omgekeerde wereld! Nu begrijp je misschien waarom ik dit allemaal niet echt vertrouw, ze probeerden me gerust te stellen maar dat lukte niet al te best. Als de koffer gecheckt was, kwamen Lorena en Samuel aan met eten. Er werden bolis gehaald, dit zijn verse ijsjes met fruitsmaak in een plastiek zakje. Je bijt dus een stukje uit het zakje en je kunt beginnen aan je ijsje. Als ik mag kiezen maakte ik een colaboli hihi, dat ga ik hun nog wel eens voorstellen. Het werd weer laat, maar ik werd gelukkig naar huis gebracht. Oef!
Vandaag ben ik weer naar de les gegaan, het vloog om. Met zijn allen mochten we mee in de bolchito van Markus en hier leerde ik Farina beter kennen. Ze is van Duitsland, zat een jaar in Amerika als au pair, leerde daar haar huidige vriend kennen, een Mexicaan. Ze studeert in Engeland en verblijft nu een jaar in Mexico. Na dit jaar gaat ze een aantal maanden in Zuid-Amerika rondreizen om daarna verder te gaan studeren in Engeland. Ze studeert humanitaire wetenschappen of zoiets, ik weet niet hoe ik het precies moet vertalen. Het wilt zeggen dat ze een aantal 'technieken' studeren om daarna projecten op te starten in arme landen. Non-profit wel te verstaan. Haar vriend is architect en werkt vrijwillig aan een plaatselijk project.
Ik krijg steeds meer het gevoel dat mij iets wordt duidelijk gemaakt, we zullen zien hoe dit gaat aflopen. Samen met haar ga ik naar het centrum, bij alle banken staan enorme files. Het is namelijk de 15de en een deel van het loon is gestort. Jammer genoeg moet ik net nu ook op de bank zijn, maar ik heb geluk alles verloopt vlot. Al snel zit ik in de combi richting appartementje. Ik breng nog een aantal dingen in orde en zet me achter mijn laptopke.
Morgenavond vertrek ik richting Puebla, mijn volgende avontuur. Ik weet dus niet wanneer ik nog eens iets kan schrijven.
zondag 10 april 2011
Quiero hielo!!!
Telkens zolang wachten tot een volgend bericht is toch niet zo handig, ik vergeet heel wat. Maar met temperaturen boven de 40 graden wil je echt geen warme laptop op je schoot hebben. Gisteren hadden we een dagje met een beetje afkoeling, het was 38 graden haha maar je voelde het verschil wel! Vandaag is het terug in de 40 graden, gelukkig staat de airco zeer koud in de kerk.
Waar was ik de vorige keer gebleven? Ah ja, ik vertelde over de credenciales dat ik wou regelen. Die donderdag ging ik weer vroeg op pad, in de hoop alles in kannen en kruiken te hebben voor de ergste warmte begon. Ik ging eerst naar de universiteit, dat verliep vlot en het kostte me 100 peso. Binnen een half uur had ik mijn credencial, mijn studentenkaart met andere woorden. Van hieruit vertrok ik naar de locatie dat een andere student me had gegeven, ik kwam er snel achter dat dit niet correct was. Ik keerde me om en ging naar het centrale plein om het daar aan de toeristenpolitie te vragen. Ja, jullie lezen dat goed hier hebben ze toeristenpolitie! Er staan een aantal hokjes in het centrum verspreid en ze hebben een shift van 24 uren, daarna een rustdag en een nieuwe shift. Als er een misdrijf gepleegd wordt en er zijn toeristen mee verbonden, wordt hun hulp ingeroepen.
Alleszins zij hielpen me op weg naar Sejuve, een soort van sociale organisatie denk ik die studenten helpt. Ondertussen was het een uur later (van het moment dat ik de universiteit buitenwandelde), ik was blij dat ik het gevonden had. Ik werd naar de juiste mensen doorverwezen, dacht ik, maar hier kreeg ik te horen dat ik naar een ander gebouw moest om deze credencial te regelen. Grotere teleurstelling toen hij me even meldde dat het 6 blokken verder was. Ondertussen stond de zon goed te brandden, maar met nieuwe moed vertrok ik naar het juiste gebouw. Iets meer dan een half uur later vond ik het gebouw, de secretaresse wees me naar een klein kamertje waar 4 mensen knus bij elkaar zaten. Om eerlijk te zijn dit is de eerste keer dat ik Mexicanen zag die echt niet behulpzaam waren. 2 waren een film aan het kijken met het geluid loeihard, 1 was een spel aan het spelen en de ander was haar mails aan het checken. En dit met een airco die lekker koel stond. Na het onderling te hebben uitgevochten (wie de dupe werd en met andere woorden een beetje moest gaan werken), kreeg ik het spijtige nieuws dat ik eerst een aantal dingen moest gaan regelen voor ik een credencial kreeg. Voor ik terugkeerde naar mijn appartementje, maakte ik een kopie van mijn studentenkaart en dan lekker in een snikhete combi stappen. Aan Reina, de eigenares, vroeg ik een afschrift van water, licht of telefoon. Voor ik terugkeerde naar het centrum, eerst wat uitzweten een douchke pakken en propere kleren aantrekken. Voor 16u moest ik terug in het centrum zijn, want dan sloot hun bureau en ik wou het zeker geregeld hebben voor vrijdag. Ik liet eerst nog een kopie maken van het afschrift en kwam op tijd terug aan bij het bureau. Deze keer had een ander aan het kortste lootje getrokken. Even een aantal vragen beantwoorden en mijn credencial werd geregeld. Pasfoto's zijn altijd lelijk, maar hier verheffen ze het tot een kunst! Zelfs bewogen foto's worden op officiele documenten geplaatst, ik ben dus niet al te trots om deze te laten zien. Maar ik had mijn doel bereikt, het heeft me alleen meer tijd gekost dan dat ik eraan wou besteden.
Vrijdag terug naar school, deze keer met de credencial en de bijbehorende korting. Hier kregen we onze examens terug en de punten van onze presentatie. Ik ben echt wel een strebertje, ik had 42 op 50 behaald op mijn examen. Op mijn presentatie 18 op 20 en op de compositie van mijn presentatie 9,3 op 10. Ik had de beste punten van de klas! Na het inkijken van alles mochten we een film gaan kijken. La misma luna, het ging over de migratie naar Amerika en was best een goede film. Bij elk deel dat we te zien kregen, hoorden een aantal vragen en ik moet zeggen dat het behoorlijk goed ging.
's Avonds was er celula en deze keer ging het over Simson
Zaterdag begon mijn zoektocht voor Pimienta, ik had hem beloofd een cadeau te kopen voor Lupita haar verjaardag. Hij was namelijk aan het werk, een 7-daagse rondreis, en had dus niet de mogelijkheid om iets voor haar te kopen. Ze wou een voetbal en een poster van Justin Bieber. Ik ben een hele tijd zoet geweest om dit te regelen, maar ik heb hem en natuurlijk ook Lupita niet moeten teleurstellen.
In het centrum heb ik ook een plaatsje gevonden, met superlieve mensen, waar je een lekkere piña colada zonder alcohol kunt drinken. Heerlijk!
Terwijl ik in het centrum was, hadden ze eindelijk gordijnen in mijn appartement geplaatst. Wat bij deze temperaturen echt goed uitkomt!
Zondag ben ik samen met de familie naar de kerk gegaan, we kregen het vervolg van de week ervoor te horen. Maar deze keer in de zondagles was er een andere leraar en om eerlijk te zijn heb ik niks verstaan. Ik ben tot de vaststelling gekomen dat dit niet hun schuld is, de akoestiek in dit lokaal is zo slecht dat ik gewoon niemand versta die hier iets zegt. Na de dienst werd ik door de familie verplicht om bij hen Chinees te komen eten. Hoewel ik het eten niet lekker vond, was het weer zeer gezellig.
's Avonds kon ik voor het eerst in weken weer eens Nederlands praten. Het was eigenlijk raar, want ik denk en schrijf in het Nederlands maar spreken is echt raar als je dat een tijdje niet hebt kunnen doen. Het klinkt raar, maar toch is het zo. Ze is van Scherpenheuvel, woont al jaren hier en werkt als gids. Ze kon aan mij niet horen dat ik van Limburg ben haha! Niet te geloven! Ik had echt een leuke avond gehad en het was fijn om over mijn ervaringen te kunnen praten.
Maandag moest ik weer vroeg op om op tijd in de universiteit te zijn. Afgelopen week hebben we 2 nieuwe vervoegingen geleerd. Al die verschillende vervoegingen in het verleden zijn echt vreselijk om te onthouden!
's Avonds zag ik Pimienta opnieuw, ik maak me toch wel zorgen om hem. Hij moet opnieuw geopereerd worden, bij de eerste operatie werden er poliepen ontdekt en nu moet hij op controle bij een oncoloog. Alles verloopt hier zo raar, ik dacht dat hij al lang de nodige behandelingen had gekregen maar blijkt nu van niet. Zijn stembanden zijn volledig verlamd en het beetje geluid dat eruit komt is afkomstig van zijn middenrif. Nu begint de hele molen opnieuw voor de tweede operatie, de gezondheidszorg bij ons is echt wel van hoog niveau. En dan te denken dat hij in Cancun woont, een rijker deel van Mexico. Ik denk niet dat ik wil weten hoe dit in het zuiden verloopt.
Ondanks dit hebben we toch een leuke tijd gehad. Een ijsje gegeten en ik moet toegeven dat de smaak guanabana lekker verfrissend is. En jawel hoor, hier hebben ze ook rare smaken. Wie van jullie wil er een ijsje met maissmaak? Ik heb het niet geriskeerd. De kinderen zijn hier ook dol op lekstokken met maissmaak en chili erop! De mensen hier eten echt niet veel zoet, vooral veel zure dingen en hoe pikanter hoe beter. Je kunt me er echt niet mee plezieren.
Dinsdag heb ik grote schoonmaak gehouden, toen eenmaal alles aan de kant was baadde ik in het zweet! Ik kreeg van Reina een lekker koud en vers sapje van watermeloen en een caimito. Dit is een typische yucateekse vrucht die je alleen in deze tijd van het jaar kunt eten. Het is een zoete vrucht dat een soort melkachtig sap bevat.
Het eerste moeilijke gesprek volgde die avond, nadat ik mijn spullen tweemaal doorzocht had bleek dat ik een ring en een armbandje ben verloren. Tijdens het plaatsen van de gordijnen heeft 1 van de 2 mannen dit gestolen. Na mijn gesprek met de familie hebben zij met de eigenaar van het bedrijf gesproken. Deze kwam samen met de 2 werknemers naar het huis van de familie hier werden ze aan de tand gevoeld en de jongste die niemand in de ogen durfde te kijken werd ontslagen. Hij werd dankzij zijn moeder aangenomen maar had al een aantal dingen mispeuterd. Ik vond het jammer dat dit gebeurde, want uiteindelijk heeft het mijn spullen niet teruggebracht.
Woensdag terug naar school en ik moet toegeven dat ik het leuk vind hihi. Eenmaal terug thuis begint mijn andere ritueel, een douchke nemen haha! Maar deze keer brak ik mijn borstel dus kon ik terug naar het centrum gaan om een nieuwe te kopen. Het draaide allemaal anders uit dan ik had verwacht. Ik stapte vroeger uit de combi, omdat een niet al te mager iemand op mijn been zat en met deze temperaturen is dat niet het meest aangename dat kan ik jullie verzekeren. Op weg naar het centrale plein zag ik Alastair de Brit die me naar huis bracht na de kookles en even verder kwam ik nog iemand anders tegen. Hierna liep alles mis en achteraf gezien lijkt het gewoon een nachtmerrie waarvan ik nog steeds hoop dat het niet gebeurd is. Gek toch hoedat onze hersenen soms bepaalde dingen kunnen blokkeren.
Donderdag was een dag van reflectie, wat hoog nodig was. De tijd nemen om alles eens op een rijtje te zetten. Het is een troost om te weten dat we in het leven niks alleen moeten doen. Het boek 'Vrees niet' van Max Lucado is echt een aanrader. Ik las "Wie goed luistert, zal het goed vergaan, wie op de Heer vertrouwt, is gelukkig" Spreuken 16:20. De bijkomende uitleg van de auteur: Moed raakt niet in paniek, maar bidt. Moed jammert niet, maar gelooft. Moed is niet passief, maar luistert. Moed luistert naar de troostende stem van Jezus, die klinkt in ziekenhuizen, op begraafplaatsen en in oorlogsgebieden.
Hij laat ons nooit alleen, wij moeten gewoon leren meer op Hem te vertrouwen zelfs in de stormen van ons leven. Hij heeft een plan, Hij heeft een hoopvolle toekomst voor ons dat zegt Hij toch in Jeremia 29:11. Hij zal me in de juiste richting sturen.
Vrijdag weer vroeg op om naar school te gaan en nadien voor het eerst een bus met airco terug naar het centrum genomen. Yeah! Geweldig, het duurde minder dan een uur en ik kwam eens niet gans bezweet aan in het centrum. Daarna combi naar huis nemen, kleine wandeling en dan snak ik weer naar een 'verfrissend' douchke. Vlug omkleden en dan naar Ruth. Ik had met haar afgesproken om wat de babbelen over de week die ik had. Het werd een zeer interessant gesprek en het deed deugd om een Christelijk inzicht te hebben. Ze vertelde me over de kracht van gebed en over George Muller. We kwamen tot dezelfde conclusie, soms moet je dingen laten gaan en erop vertrouwen dat God alles ten goede laat komen.
Nadien was het celula en hadden we het weer over het leven van Petrus. Het was een goede herhaling. Na de celula werd ik naar huis gebracht en babbelde ik nog even met Reina en Amilcar. Ik vertelde hun ondanks het sluiten van ramen en gordijnen door de dag en terug openen 's avonds het heet blijft tot 2 uur 's nachts. Hun oplossing: een hangmat en een frigobox vol ijsblokjes haha! Ok ik ging de uitdaging aan na de nodige uitleg hoe je een hangmat moet ophangen. Het is een heel doordacht systeem, maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat ooit zelf ga kunnen hihi! Ik ging de uitdaging aan, mijn eerste poging om in een hangmat te slapen. Na een uur me gedraaid en gekeerd te hebben in die hangmat, heb ik het opgegeven. Ik kroop terug in bed en draaide me 1 keer om en was al in dromenland.
Zaterdag heb ik het een en ander geregeld en ben ik bij de moeder van Marko gaan babbelen. Zij vroeg me wanneer ik nog eens bij hen kwam eten. Ik meen het hier mag je nooit zeggen dat je iets moois vindt of gewoon ergens binnenspringen. Ze voelen zich precies telkens verplicht je iets te geven en als je het dan weigert, kwets je hun. Ik voel me er vaak heel ongemakkelijk bij. Zoals mannen die per se uw eten en drinken willen betalen, bij ons wordt alles meestal gedeeld. Uiteindelijk vertrok ik met een pompelmoes.
's Avonds had ik nog een gesprek met Elisa. Daarna begon mijn tweede strijd met de hangmat, maar nee ook deze keer gaf ik het op. Ik begin echt te hopen dat ik op dat kamp niet in een hangmat moet slapen.
En dan zijn we bij vandaag gekomen, zondag. Samen met Elisa vertrek ik al vroeg naar de kerk, waar het eerste uur oude hymnen werden aangeleerd. De prediking ging vandaag over zonden. We kregen het eerste deel te horen en 's avonds het vervolg. Nadien kochten we tijdens de pauze ons ontbijt, de kerk heeft namelijk een keuken. Een gefrituurde tortilla gevuld met aardappel en chorizo met een tomatensausje erboven. Hier dronken we horchata bij en als nagerecht een vers ananasijsje, deze keer probeerde ik met een zuur sausje en 'zoete' chili. Zij noemden het zoet, wat een lachertje haha! Ik vond niks beter dan snel het zure, pikante sausje van het ijsje te likken en dan te genieten van de rest van het ijsje. Het sausje wat zij gebruikten om in te dippen, daar bleef ik mooi van weg!
Na de zondagles gingen we op zoek naar middageten, we gingen naar plaza dorada en daar aten we een 'familie nacho'. Het is een bergje van doritochips met bonenpuree, guacamole en gesmolten kaas. Tussenin zitten een aantal jalapeñopepers en welgeteld 1 stukje tomaat, bovenop ligt het vlees dat op dezelfde manier als bij een Turks restaurant aan een spit wordt gebakken. Alleen is dit vlees een beetje gemarineerd en natuurlijk wordt er ook limoen bij geserveerd. Hoogst ongemakkelijk om te eten en je hebt maar weinig nodig om je dik te eten. Gelukkig hadden we 1 portie voor ons 2 besteld, want samen kregen we het nieteens op. In het winkelcentrum heb ik eindelijk een pet gekocht, zodat niemand zich nog zorgen moet maken om mijn rode neus haha! Nadien was het siesta en dan is het wel heerlijk vertoeven in de hangmat. Om hierna samen met de hele familie naar de avonddienst te gaan, 18 uur en het is nog 39 graden. Deze keer hadden we een aantal liederen gezongen die we bij ons in het Nederlands zingen.
Na de dienst samen met de familie gegeten en de film Charlie Mc Cloud gezien en na dit bericht wordt het hoogtijd dat ik ga slapen. Het is al bijna middernacht en ik moet om 6 uur terug uit de veren. Bij deze buenas noches y hasta la proxima!!!
Waar was ik de vorige keer gebleven? Ah ja, ik vertelde over de credenciales dat ik wou regelen. Die donderdag ging ik weer vroeg op pad, in de hoop alles in kannen en kruiken te hebben voor de ergste warmte begon. Ik ging eerst naar de universiteit, dat verliep vlot en het kostte me 100 peso. Binnen een half uur had ik mijn credencial, mijn studentenkaart met andere woorden. Van hieruit vertrok ik naar de locatie dat een andere student me had gegeven, ik kwam er snel achter dat dit niet correct was. Ik keerde me om en ging naar het centrale plein om het daar aan de toeristenpolitie te vragen. Ja, jullie lezen dat goed hier hebben ze toeristenpolitie! Er staan een aantal hokjes in het centrum verspreid en ze hebben een shift van 24 uren, daarna een rustdag en een nieuwe shift. Als er een misdrijf gepleegd wordt en er zijn toeristen mee verbonden, wordt hun hulp ingeroepen.
Alleszins zij hielpen me op weg naar Sejuve, een soort van sociale organisatie denk ik die studenten helpt. Ondertussen was het een uur later (van het moment dat ik de universiteit buitenwandelde), ik was blij dat ik het gevonden had. Ik werd naar de juiste mensen doorverwezen, dacht ik, maar hier kreeg ik te horen dat ik naar een ander gebouw moest om deze credencial te regelen. Grotere teleurstelling toen hij me even meldde dat het 6 blokken verder was. Ondertussen stond de zon goed te brandden, maar met nieuwe moed vertrok ik naar het juiste gebouw. Iets meer dan een half uur later vond ik het gebouw, de secretaresse wees me naar een klein kamertje waar 4 mensen knus bij elkaar zaten. Om eerlijk te zijn dit is de eerste keer dat ik Mexicanen zag die echt niet behulpzaam waren. 2 waren een film aan het kijken met het geluid loeihard, 1 was een spel aan het spelen en de ander was haar mails aan het checken. En dit met een airco die lekker koel stond. Na het onderling te hebben uitgevochten (wie de dupe werd en met andere woorden een beetje moest gaan werken), kreeg ik het spijtige nieuws dat ik eerst een aantal dingen moest gaan regelen voor ik een credencial kreeg. Voor ik terugkeerde naar mijn appartementje, maakte ik een kopie van mijn studentenkaart en dan lekker in een snikhete combi stappen. Aan Reina, de eigenares, vroeg ik een afschrift van water, licht of telefoon. Voor ik terugkeerde naar het centrum, eerst wat uitzweten een douchke pakken en propere kleren aantrekken. Voor 16u moest ik terug in het centrum zijn, want dan sloot hun bureau en ik wou het zeker geregeld hebben voor vrijdag. Ik liet eerst nog een kopie maken van het afschrift en kwam op tijd terug aan bij het bureau. Deze keer had een ander aan het kortste lootje getrokken. Even een aantal vragen beantwoorden en mijn credencial werd geregeld. Pasfoto's zijn altijd lelijk, maar hier verheffen ze het tot een kunst! Zelfs bewogen foto's worden op officiele documenten geplaatst, ik ben dus niet al te trots om deze te laten zien. Maar ik had mijn doel bereikt, het heeft me alleen meer tijd gekost dan dat ik eraan wou besteden.
Vrijdag terug naar school, deze keer met de credencial en de bijbehorende korting. Hier kregen we onze examens terug en de punten van onze presentatie. Ik ben echt wel een strebertje, ik had 42 op 50 behaald op mijn examen. Op mijn presentatie 18 op 20 en op de compositie van mijn presentatie 9,3 op 10. Ik had de beste punten van de klas! Na het inkijken van alles mochten we een film gaan kijken. La misma luna, het ging over de migratie naar Amerika en was best een goede film. Bij elk deel dat we te zien kregen, hoorden een aantal vragen en ik moet zeggen dat het behoorlijk goed ging.
's Avonds was er celula en deze keer ging het over Simson
Zaterdag begon mijn zoektocht voor Pimienta, ik had hem beloofd een cadeau te kopen voor Lupita haar verjaardag. Hij was namelijk aan het werk, een 7-daagse rondreis, en had dus niet de mogelijkheid om iets voor haar te kopen. Ze wou een voetbal en een poster van Justin Bieber. Ik ben een hele tijd zoet geweest om dit te regelen, maar ik heb hem en natuurlijk ook Lupita niet moeten teleurstellen.
In het centrum heb ik ook een plaatsje gevonden, met superlieve mensen, waar je een lekkere piña colada zonder alcohol kunt drinken. Heerlijk!
Terwijl ik in het centrum was, hadden ze eindelijk gordijnen in mijn appartement geplaatst. Wat bij deze temperaturen echt goed uitkomt!
Zondag ben ik samen met de familie naar de kerk gegaan, we kregen het vervolg van de week ervoor te horen. Maar deze keer in de zondagles was er een andere leraar en om eerlijk te zijn heb ik niks verstaan. Ik ben tot de vaststelling gekomen dat dit niet hun schuld is, de akoestiek in dit lokaal is zo slecht dat ik gewoon niemand versta die hier iets zegt. Na de dienst werd ik door de familie verplicht om bij hen Chinees te komen eten. Hoewel ik het eten niet lekker vond, was het weer zeer gezellig.
's Avonds kon ik voor het eerst in weken weer eens Nederlands praten. Het was eigenlijk raar, want ik denk en schrijf in het Nederlands maar spreken is echt raar als je dat een tijdje niet hebt kunnen doen. Het klinkt raar, maar toch is het zo. Ze is van Scherpenheuvel, woont al jaren hier en werkt als gids. Ze kon aan mij niet horen dat ik van Limburg ben haha! Niet te geloven! Ik had echt een leuke avond gehad en het was fijn om over mijn ervaringen te kunnen praten.
Maandag moest ik weer vroeg op om op tijd in de universiteit te zijn. Afgelopen week hebben we 2 nieuwe vervoegingen geleerd. Al die verschillende vervoegingen in het verleden zijn echt vreselijk om te onthouden!
's Avonds zag ik Pimienta opnieuw, ik maak me toch wel zorgen om hem. Hij moet opnieuw geopereerd worden, bij de eerste operatie werden er poliepen ontdekt en nu moet hij op controle bij een oncoloog. Alles verloopt hier zo raar, ik dacht dat hij al lang de nodige behandelingen had gekregen maar blijkt nu van niet. Zijn stembanden zijn volledig verlamd en het beetje geluid dat eruit komt is afkomstig van zijn middenrif. Nu begint de hele molen opnieuw voor de tweede operatie, de gezondheidszorg bij ons is echt wel van hoog niveau. En dan te denken dat hij in Cancun woont, een rijker deel van Mexico. Ik denk niet dat ik wil weten hoe dit in het zuiden verloopt.
Ondanks dit hebben we toch een leuke tijd gehad. Een ijsje gegeten en ik moet toegeven dat de smaak guanabana lekker verfrissend is. En jawel hoor, hier hebben ze ook rare smaken. Wie van jullie wil er een ijsje met maissmaak? Ik heb het niet geriskeerd. De kinderen zijn hier ook dol op lekstokken met maissmaak en chili erop! De mensen hier eten echt niet veel zoet, vooral veel zure dingen en hoe pikanter hoe beter. Je kunt me er echt niet mee plezieren.
Dinsdag heb ik grote schoonmaak gehouden, toen eenmaal alles aan de kant was baadde ik in het zweet! Ik kreeg van Reina een lekker koud en vers sapje van watermeloen en een caimito. Dit is een typische yucateekse vrucht die je alleen in deze tijd van het jaar kunt eten. Het is een zoete vrucht dat een soort melkachtig sap bevat.
Het eerste moeilijke gesprek volgde die avond, nadat ik mijn spullen tweemaal doorzocht had bleek dat ik een ring en een armbandje ben verloren. Tijdens het plaatsen van de gordijnen heeft 1 van de 2 mannen dit gestolen. Na mijn gesprek met de familie hebben zij met de eigenaar van het bedrijf gesproken. Deze kwam samen met de 2 werknemers naar het huis van de familie hier werden ze aan de tand gevoeld en de jongste die niemand in de ogen durfde te kijken werd ontslagen. Hij werd dankzij zijn moeder aangenomen maar had al een aantal dingen mispeuterd. Ik vond het jammer dat dit gebeurde, want uiteindelijk heeft het mijn spullen niet teruggebracht.
Woensdag terug naar school en ik moet toegeven dat ik het leuk vind hihi. Eenmaal terug thuis begint mijn andere ritueel, een douchke nemen haha! Maar deze keer brak ik mijn borstel dus kon ik terug naar het centrum gaan om een nieuwe te kopen. Het draaide allemaal anders uit dan ik had verwacht. Ik stapte vroeger uit de combi, omdat een niet al te mager iemand op mijn been zat en met deze temperaturen is dat niet het meest aangename dat kan ik jullie verzekeren. Op weg naar het centrale plein zag ik Alastair de Brit die me naar huis bracht na de kookles en even verder kwam ik nog iemand anders tegen. Hierna liep alles mis en achteraf gezien lijkt het gewoon een nachtmerrie waarvan ik nog steeds hoop dat het niet gebeurd is. Gek toch hoedat onze hersenen soms bepaalde dingen kunnen blokkeren.
Donderdag was een dag van reflectie, wat hoog nodig was. De tijd nemen om alles eens op een rijtje te zetten. Het is een troost om te weten dat we in het leven niks alleen moeten doen. Het boek 'Vrees niet' van Max Lucado is echt een aanrader. Ik las "Wie goed luistert, zal het goed vergaan, wie op de Heer vertrouwt, is gelukkig" Spreuken 16:20. De bijkomende uitleg van de auteur: Moed raakt niet in paniek, maar bidt. Moed jammert niet, maar gelooft. Moed is niet passief, maar luistert. Moed luistert naar de troostende stem van Jezus, die klinkt in ziekenhuizen, op begraafplaatsen en in oorlogsgebieden.
Hij laat ons nooit alleen, wij moeten gewoon leren meer op Hem te vertrouwen zelfs in de stormen van ons leven. Hij heeft een plan, Hij heeft een hoopvolle toekomst voor ons dat zegt Hij toch in Jeremia 29:11. Hij zal me in de juiste richting sturen.
Vrijdag weer vroeg op om naar school te gaan en nadien voor het eerst een bus met airco terug naar het centrum genomen. Yeah! Geweldig, het duurde minder dan een uur en ik kwam eens niet gans bezweet aan in het centrum. Daarna combi naar huis nemen, kleine wandeling en dan snak ik weer naar een 'verfrissend' douchke. Vlug omkleden en dan naar Ruth. Ik had met haar afgesproken om wat de babbelen over de week die ik had. Het werd een zeer interessant gesprek en het deed deugd om een Christelijk inzicht te hebben. Ze vertelde me over de kracht van gebed en over George Muller. We kwamen tot dezelfde conclusie, soms moet je dingen laten gaan en erop vertrouwen dat God alles ten goede laat komen.
Nadien was het celula en hadden we het weer over het leven van Petrus. Het was een goede herhaling. Na de celula werd ik naar huis gebracht en babbelde ik nog even met Reina en Amilcar. Ik vertelde hun ondanks het sluiten van ramen en gordijnen door de dag en terug openen 's avonds het heet blijft tot 2 uur 's nachts. Hun oplossing: een hangmat en een frigobox vol ijsblokjes haha! Ok ik ging de uitdaging aan na de nodige uitleg hoe je een hangmat moet ophangen. Het is een heel doordacht systeem, maar eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat ooit zelf ga kunnen hihi! Ik ging de uitdaging aan, mijn eerste poging om in een hangmat te slapen. Na een uur me gedraaid en gekeerd te hebben in die hangmat, heb ik het opgegeven. Ik kroop terug in bed en draaide me 1 keer om en was al in dromenland.
Zaterdag heb ik het een en ander geregeld en ben ik bij de moeder van Marko gaan babbelen. Zij vroeg me wanneer ik nog eens bij hen kwam eten. Ik meen het hier mag je nooit zeggen dat je iets moois vindt of gewoon ergens binnenspringen. Ze voelen zich precies telkens verplicht je iets te geven en als je het dan weigert, kwets je hun. Ik voel me er vaak heel ongemakkelijk bij. Zoals mannen die per se uw eten en drinken willen betalen, bij ons wordt alles meestal gedeeld. Uiteindelijk vertrok ik met een pompelmoes.
's Avonds had ik nog een gesprek met Elisa. Daarna begon mijn tweede strijd met de hangmat, maar nee ook deze keer gaf ik het op. Ik begin echt te hopen dat ik op dat kamp niet in een hangmat moet slapen.
En dan zijn we bij vandaag gekomen, zondag. Samen met Elisa vertrek ik al vroeg naar de kerk, waar het eerste uur oude hymnen werden aangeleerd. De prediking ging vandaag over zonden. We kregen het eerste deel te horen en 's avonds het vervolg. Nadien kochten we tijdens de pauze ons ontbijt, de kerk heeft namelijk een keuken. Een gefrituurde tortilla gevuld met aardappel en chorizo met een tomatensausje erboven. Hier dronken we horchata bij en als nagerecht een vers ananasijsje, deze keer probeerde ik met een zuur sausje en 'zoete' chili. Zij noemden het zoet, wat een lachertje haha! Ik vond niks beter dan snel het zure, pikante sausje van het ijsje te likken en dan te genieten van de rest van het ijsje. Het sausje wat zij gebruikten om in te dippen, daar bleef ik mooi van weg!
Na de zondagles gingen we op zoek naar middageten, we gingen naar plaza dorada en daar aten we een 'familie nacho'. Het is een bergje van doritochips met bonenpuree, guacamole en gesmolten kaas. Tussenin zitten een aantal jalapeñopepers en welgeteld 1 stukje tomaat, bovenop ligt het vlees dat op dezelfde manier als bij een Turks restaurant aan een spit wordt gebakken. Alleen is dit vlees een beetje gemarineerd en natuurlijk wordt er ook limoen bij geserveerd. Hoogst ongemakkelijk om te eten en je hebt maar weinig nodig om je dik te eten. Gelukkig hadden we 1 portie voor ons 2 besteld, want samen kregen we het nieteens op. In het winkelcentrum heb ik eindelijk een pet gekocht, zodat niemand zich nog zorgen moet maken om mijn rode neus haha! Nadien was het siesta en dan is het wel heerlijk vertoeven in de hangmat. Om hierna samen met de hele familie naar de avonddienst te gaan, 18 uur en het is nog 39 graden. Deze keer hadden we een aantal liederen gezongen die we bij ons in het Nederlands zingen.
Na de dienst samen met de familie gegeten en de film Charlie Mc Cloud gezien en na dit bericht wordt het hoogtijd dat ik ga slapen. Het is al bijna middernacht en ik moet om 6 uur terug uit de veren. Bij deze buenas noches y hasta la proxima!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)