Deb esponja

Ondertussen ben ik terug in ons Belgenlandje, het terugkeren was moeilijk maar ik heb een hoop leuke herinneringen mee haha. Ik wil jullie langs deze weg toch nog op de hoogte houden van wat er de laatste weken in Mexico gebeurde.

Mijn vrijwilligerswerk was gewoon fantastisch!! Woorden schieten tekort om deze ervaring te beschrijven. Ik heb in totaal 3 keizersnedes gezien, telkens het kleintje mogen aannemen van de gynaecoloog en de eerste zorgen mogen toedienen. Vooral het werken in een Christelijke sfeer met christelijke dokters en verpleegkundigen was een hele ervaring. Ik heb zelf alle verzorgingen bij de baby'tjes mogen doen, alleen de vaccinatie en het prikken van de oorbelletjes heb ik niet gedaan. Die week was omgevlogen! En als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik het wel mis.
Deze week was buiten het vroeg opstaan ook vermoeiend wegens de drukke namiddagen en avonden. Zo hadden we het verjaardagsfeestje van Marko, wat zeer gezellig was! Mijn laatste keer dat ik de cursus theologie kon volgen. De Engelse les met Ulises, volgens mij de grootste Mexicaan die ik heb leren kennen haha! Hij is namelijk 1m91. De gesprekken met Reyna en dan nog het bezoek aan het ziekenhuis o'horan. Dit bezoek was een echte cultuurschok! Hier ga je van eerste wereldland, naar derde wereldland en in dit ziekenhuis heb ik me heel erg verschrokken van de armoede! Op een gewone verpleegafdeling liggen enkele beademde patiënten, gewoon tussen de hoop en zonder gordijnen. Op elke verdieping lopen zwaar bewapende beveiligingspersoneel, dit is hier de normaalste zaak! Af en toe komen hier gevangenen te liggen, dan wordt de beveiliging verhoogt met agenten en nog meer wapens! Dit is namelijk het ziekenhuis van de allerarmsten, buiten slapen de familieleden op de trappen omdat ze niet voldoende geld hebben om terug naar hun huis te gaan. Ze hebben een intensieve zorgen en een PICU van telkens 6 bedden, maar het is met geen woorden te beschrijven. Als laatste bezoeken we de spoedafdeling, dit is gewoon oorlogsgebied!!! ONGELOOFLIJK! Al was ik halfdood en werd ik hier binnengebracht, dan liep ik nog weg! Wie hier meer over wilt weten, vraagt het me maar en dan zal ik proberen het te verwoorden.
In deze week vond ook mijn afscheidsfeestje plaats, het was heel dubbelzinnig: leuk en gezellig maar ook pijnlijk om van iedereen afscheid te nemen. Die avond werd het laat en na een paar uurtjes slaap zaten we op de bus richting Progreso. Die nacht had Ruth helemaal niet geslapen, omdat ze haar broer had geholpen met het typen van een opdracht voor zijn seminarie. Een half uurtje later waren we al aan het strand. Nadat we al even met onze voeten in het heerlijke water hadden gezeten, gingen we ontbijten op het plaatselijke marktje. Eenmaal terug aan het strand gingen we ons omkleden om te kunnen gaan zwemmen. Een uur hadden we het kind uitgehangen in het water en werd het toch wel tijd om onze gerimpelde huid een beetje droogte te gunnen haha! We bestudeerden nog een hoofdstuk van Marcus op het strand en gingen een wandelingetje door Progreso maken voordat we terugkeerden naar Merida.
Zondag ging ik met Bere en haar moeder naar de kerk, ik maak me ernstig zorgen om hen. Bere is een klein kind in het lichaam van een volwassene, het is haar vluchtmechanisme maar ik ben bang dat ze gaat gekwetst worden. Dus in mijn laatste dagen in Merida heb ik een klein opvangnet gevormd voor haar en haar moeder en ik hoop echt dat het goed komt met hen. De laatste dagen heb ik dan ook veel tijd met haar doorgebracht. Zondagavond ben ik begonnen met opruimen en schoonmaken, maandag door de dag heb ik met Reyna doorgebracht en heb ik nog heel wat van haar mogen leren. 's Avonds werd ik uitgenodigd bij Bere om afscheid te nemen van hen. Na het eten ging ze mee met me om me te helpen het appartement verder schoon te maken en ondertussen las ze iets wat ik van Reyna had geleend. Het is geweldig om haar bij u te hebben, net een kindje en je lacht je te pletter. Ik noem haar the nanny, omdat ze de lach heeft van Fran Drescher. Maar nu ik haar beter ken, kan ik door haar facade zien en weet ik wanneer ze het moeilijk heeft. Ik vind het vervelend dat ik afscheid van haar en haar moeder moet nemen, net in een periode waarin ze het moeilijk hebben. Het voelt aan alsof ik hen teleurstel, maar ik kan alleen maar hopen dat ze steun mogen krijgen van het opvangnet dat ik voor hen heb geregeld. Ze bleef die avond in de hangmat slapen. Dat is het enige wat ik niet heb geleerd, hoe ik in een hangmat moet slapen! Ik heb het een aantal keren geprobeerd, maar na telkens rondjes te draaien gaf ik het op en keerde terug naar mijn bed. Het is echt wel moeilijker dan je denkt.
Dinsdag was het dan tijd om de bus te nemen naar Cancun, om daar nog een weekje te blijven bij Pimienta en zijn gezin. Ik kwam aan in de terminal in Merida en ik was er niet alleen, het was leuk dat er een groepje vrienden speciaal gekomen waren om afscheid te nemen. Deze keer kwamen er een aantal traantjes piepen. Ik ga hen echt missen! Na 4 uurtjes op de bus kwam ik aan in Cancun, Pimienta kwam me afhalen. We babbelden wat over zijn ongeval en bij wat hij me te vertellen had, verschrok ik. Blijkt nu dat als er iemand van die toeristen gestorven was in het ongeval, Pimienta nu in de gevangenis zat. Of hij nu onschuldig was of niet!
Ik heb nog een leuke tijd bij hen gehad! Ik ben voor de eerste keer in mijn leven gaan vissen, ik heb natuurlijk niks gevangen haha maar ik vond het wel de moeite waard. Vooral omdat het naast de hotels van Cancun was, zij hadden in totaal 10 vissen gevangen en er zaten heel wat krabben. Om terug naar het strand te lopen moest je opletten, want er zaten ook heel wat roggen.
Ik heb nog een aantal nieuwe dingen bij hen geproefd en ook 1 dag heel ziek geweest haha hoe kan het ook anders met al dat vettig eten. Ay ik mis hen nu al en ik ben nog maar van gisteren terug! Maar ik voel dat ik niet voor eeuwig afscheid heb genomen, dus als God het wil zal ik hen spoedig terug zien.

Ik heb heel wat mogen leren van mijn verblijf in Mexico. Ik ben sterker dan ik zelf denk en als je Gods' wil doet, gaat het goed in uw leven. Ik heb mijn tijd in Mexico als een zegening mogen ervaren. Zoals Jezus zegt in Matteüs 19:29 als je leeft zoals Hij dat wilt, overal waar je komt zul je ouders, broers en zussen hebben. Hij stelt ons niet teleur!
Ik zie me zelf als een spons en ik heb de levensgewoonten, het eten, de taal, de geschiedenis en zoveel meer mogen absorberen en ik ben er als persoon rijker uitgekomen. Langs deze weg wil ik iedereen bedanken die me heeft gesteund, het was fijn om te weten dat jullie me ondanks de afstand niet vergaten.