Ondertussen ben ik terug in ons Belgenlandje, het terugkeren was moeilijk maar ik heb een hoop leuke herinneringen mee haha. Ik wil jullie langs deze weg toch nog op de hoogte houden van wat er de laatste weken in Mexico gebeurde.
Mijn vrijwilligerswerk was gewoon fantastisch!! Woorden schieten tekort om deze ervaring te beschrijven. Ik heb in totaal 3 keizersnedes gezien, telkens het kleintje mogen aannemen van de gynaecoloog en de eerste zorgen mogen toedienen. Vooral het werken in een Christelijke sfeer met christelijke dokters en verpleegkundigen was een hele ervaring. Ik heb zelf alle verzorgingen bij de baby'tjes mogen doen, alleen de vaccinatie en het prikken van de oorbelletjes heb ik niet gedaan. Die week was omgevlogen! En als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik het wel mis.
Deze week was buiten het vroeg opstaan ook vermoeiend wegens de drukke namiddagen en avonden. Zo hadden we het verjaardagsfeestje van Marko, wat zeer gezellig was! Mijn laatste keer dat ik de cursus theologie kon volgen. De Engelse les met Ulises, volgens mij de grootste Mexicaan die ik heb leren kennen haha! Hij is namelijk 1m91. De gesprekken met Reyna en dan nog het bezoek aan het ziekenhuis o'horan. Dit bezoek was een echte cultuurschok! Hier ga je van eerste wereldland, naar derde wereldland en in dit ziekenhuis heb ik me heel erg verschrokken van de armoede! Op een gewone verpleegafdeling liggen enkele beademde patiënten, gewoon tussen de hoop en zonder gordijnen. Op elke verdieping lopen zwaar bewapende beveiligingspersoneel, dit is hier de normaalste zaak! Af en toe komen hier gevangenen te liggen, dan wordt de beveiliging verhoogt met agenten en nog meer wapens! Dit is namelijk het ziekenhuis van de allerarmsten, buiten slapen de familieleden op de trappen omdat ze niet voldoende geld hebben om terug naar hun huis te gaan. Ze hebben een intensieve zorgen en een PICU van telkens 6 bedden, maar het is met geen woorden te beschrijven. Als laatste bezoeken we de spoedafdeling, dit is gewoon oorlogsgebied!!! ONGELOOFLIJK! Al was ik halfdood en werd ik hier binnengebracht, dan liep ik nog weg! Wie hier meer over wilt weten, vraagt het me maar en dan zal ik proberen het te verwoorden.
In deze week vond ook mijn afscheidsfeestje plaats, het was heel dubbelzinnig: leuk en gezellig maar ook pijnlijk om van iedereen afscheid te nemen. Die avond werd het laat en na een paar uurtjes slaap zaten we op de bus richting Progreso. Die nacht had Ruth helemaal niet geslapen, omdat ze haar broer had geholpen met het typen van een opdracht voor zijn seminarie. Een half uurtje later waren we al aan het strand. Nadat we al even met onze voeten in het heerlijke water hadden gezeten, gingen we ontbijten op het plaatselijke marktje. Eenmaal terug aan het strand gingen we ons omkleden om te kunnen gaan zwemmen. Een uur hadden we het kind uitgehangen in het water en werd het toch wel tijd om onze gerimpelde huid een beetje droogte te gunnen haha! We bestudeerden nog een hoofdstuk van Marcus op het strand en gingen een wandelingetje door Progreso maken voordat we terugkeerden naar Merida.
Zondag ging ik met Bere en haar moeder naar de kerk, ik maak me ernstig zorgen om hen. Bere is een klein kind in het lichaam van een volwassene, het is haar vluchtmechanisme maar ik ben bang dat ze gaat gekwetst worden. Dus in mijn laatste dagen in Merida heb ik een klein opvangnet gevormd voor haar en haar moeder en ik hoop echt dat het goed komt met hen. De laatste dagen heb ik dan ook veel tijd met haar doorgebracht. Zondagavond ben ik begonnen met opruimen en schoonmaken, maandag door de dag heb ik met Reyna doorgebracht en heb ik nog heel wat van haar mogen leren. 's Avonds werd ik uitgenodigd bij Bere om afscheid te nemen van hen. Na het eten ging ze mee met me om me te helpen het appartement verder schoon te maken en ondertussen las ze iets wat ik van Reyna had geleend. Het is geweldig om haar bij u te hebben, net een kindje en je lacht je te pletter. Ik noem haar the nanny, omdat ze de lach heeft van Fran Drescher. Maar nu ik haar beter ken, kan ik door haar facade zien en weet ik wanneer ze het moeilijk heeft. Ik vind het vervelend dat ik afscheid van haar en haar moeder moet nemen, net in een periode waarin ze het moeilijk hebben. Het voelt aan alsof ik hen teleurstel, maar ik kan alleen maar hopen dat ze steun mogen krijgen van het opvangnet dat ik voor hen heb geregeld. Ze bleef die avond in de hangmat slapen. Dat is het enige wat ik niet heb geleerd, hoe ik in een hangmat moet slapen! Ik heb het een aantal keren geprobeerd, maar na telkens rondjes te draaien gaf ik het op en keerde terug naar mijn bed. Het is echt wel moeilijker dan je denkt.
Dinsdag was het dan tijd om de bus te nemen naar Cancun, om daar nog een weekje te blijven bij Pimienta en zijn gezin. Ik kwam aan in de terminal in Merida en ik was er niet alleen, het was leuk dat er een groepje vrienden speciaal gekomen waren om afscheid te nemen. Deze keer kwamen er een aantal traantjes piepen. Ik ga hen echt missen! Na 4 uurtjes op de bus kwam ik aan in Cancun, Pimienta kwam me afhalen. We babbelden wat over zijn ongeval en bij wat hij me te vertellen had, verschrok ik. Blijkt nu dat als er iemand van die toeristen gestorven was in het ongeval, Pimienta nu in de gevangenis zat. Of hij nu onschuldig was of niet!
Ik heb nog een leuke tijd bij hen gehad! Ik ben voor de eerste keer in mijn leven gaan vissen, ik heb natuurlijk niks gevangen haha maar ik vond het wel de moeite waard. Vooral omdat het naast de hotels van Cancun was, zij hadden in totaal 10 vissen gevangen en er zaten heel wat krabben. Om terug naar het strand te lopen moest je opletten, want er zaten ook heel wat roggen.
Ik heb nog een aantal nieuwe dingen bij hen geproefd en ook 1 dag heel ziek geweest haha hoe kan het ook anders met al dat vettig eten. Ay ik mis hen nu al en ik ben nog maar van gisteren terug! Maar ik voel dat ik niet voor eeuwig afscheid heb genomen, dus als God het wil zal ik hen spoedig terug zien.
Ik heb heel wat mogen leren van mijn verblijf in Mexico. Ik ben sterker dan ik zelf denk en als je Gods' wil doet, gaat het goed in uw leven. Ik heb mijn tijd in Mexico als een zegening mogen ervaren. Zoals Jezus zegt in Matteüs 19:29 als je leeft zoals Hij dat wilt, overal waar je komt zul je ouders, broers en zussen hebben. Hij stelt ons niet teleur!
Ik zie me zelf als een spons en ik heb de levensgewoonten, het eten, de taal, de geschiedenis en zoveel meer mogen absorberen en ik ben er als persoon rijker uitgekomen. Langs deze weg wil ik iedereen bedanken die me heeft gesteund, het was fijn om te weten dat jullie me ondanks de afstand niet vergaten.
donderdag 23 juni 2011
maandag 6 juni 2011
God is groot!
Wauw wat een dingen maak ik hier toch mee!
Ik vertelde jullie al dat Pimienta geopereerd werd, hiervoor had hij een maand verlof genomen. 1 juni was zijn eerste dag terug op het werk. 's Avonds kreeg ik bericht van Nati dat hij een ongeluk heeft gehad maar dat hij ok was. Ik natuurlijk doodongerust, maar ik moest geduld hebben voor de uitleg. Tijdens de cursus theologie kreeg ik ineens uitleg. Nu bleek dat zijn bus op de autostrade een klapband had, hij weet niet hoe hij het heeft gedaan maar heeft de bus tot stilstand gekregen zonder dat deze overkop ging. Hierbij heeft hij niet alleen zijn leven gered maar ook het leven van 34 Amerikanen. De bus is nu zo erg eraan toe dat hij 2 tot 3 maanden werkonbekwaam is. Daarbovenop, normaalgezien moeten de chauffeurs zelf voor de kosten opdraaien, op dit moment is de bus nog steeds bij de politie dus dat wordt even afwachten hoe dat het uitdraait. Maar weet je wat zo frapant is? Hij is ziek en weet niet hoe dit gaat aflopen. Hij heeft geen inkomen, want een sociale zekerheid zoals bij ons kennen ze niet. Maar toch ziet hij het positief en weet je wat hij zei? 'God is groot, Hij heeft me geholpen.' En dit komende van een niet gelovige, die dacht als zijn familie voor hem bid, dat hij dan ook gered zou zijn. Hij vertelde me dat van het moment dat hij de bijbel begon te lezen, zijn leven veranderde! Die bijbel kon ik dankzij Reyna en Amilcar geven, zo zie je maar dat elk klein schakeltje belangrijk is! Hij zei ook dat hij dit ging verderzetten naar zijn vrouw en kinderen. Is dit niet fantastisch? Het zou zo gemakkelijk voor hem zijn om zich te laten hangen, maar hij zag het positief en vond troost. Ik ben nu aan het proberen wat steun voor hem en zijn familie te regelen, zodat ze met mogelijke vragen altijd bij iemand terecht kunnen. Voor mensen die bereid zijn te bidden, alle gebed is welkom.
Hier heb ik me vooral op woensdag en donderdag mee bezig gehouden. Verder heb ik woensdagvoormiddag en een heel deel van de namiddag met Reyna gekookt en gebabbeld. Belgisch eten, ik had namelijk frietjes voor hen gebakken. En daarna hebben we samen nog een heel buffet aan desserten gemaakt haha! 's Avonds was het weer cursus bij Marko thuis, waarvan ik pas rond 23u thuis was.
Dondermorgend heb ik geprobeerd om wat langer te slapen, maar dat is hier onmogelijk en daarbij ben ik niet te houden. In de tijd die me hier nog rest wil ik onnoemelijk veel dingen doen. Rond de middag had ik met Ruth afgesproken om het een en ander door te babbelen, vooral over Pimienta en om haar mening te vragen. Ondertussen aten we gezellig samen een pizza in de eetzalen van Plaza las Americas. Nadien nam ik de bus naar het centrum, omdat ik met Martha had afgesproken. Normaalgezien zouden we samen een ziekenhuis gaan bezoeken, maar ze kreeg geen uniform geregeld waardoor we niet konden gaan. We ontmoetten elkaar toch in het centrum samen met Miguel, student geneeskunde. Martha is gewoon geweldig! Ze is intelligent en supergrappig. Gelijk bij Bere is ook bij haar niks slechts te vinden, ik voel me op mijn gemak bij hen. Ze zijn grappig, maar met hun grappen kwetsen ze niemand en dat vind ik geweldig! Nadat we weer uptodate waren, vertrokken we zodat ze me de weg naar het ziekenhuis konden tonen. Een nieuwe route leren kennen, die ik woensdag in mijn uppie ga moeten doen. Dat zal zeker lukken en anders vraag ik het, er is altijd wel iemand die helpt. Met die bus gingen we naar het huis van Ruth, om daar de studies van Marcus verder te zetten. Maar niet voordat Martha en Miguel eten kregen van de moeder van Ruth haha! Is Mexico niet geweldig? Ruth en ik aten niet omdat we samen die grote pizza bijna helemaal hadden opgesmuld. De studie was een beetje uitgelopen, rond 21u vertrokken we. Dit is geen probleem, ik loop hier 's avonds laat over straat en ik voel me veilig. Niet voor niks wordt Merida de stad van de vrede genoemd.
Vrijdag vroeg opgestaan om naar de universiteit te gaan voor mijn kwalificaties, dit waren 2,5 uren voor niks op de bus gezeten. Degene die het moest tekenen is namelijk op vakantie en nu mag ik een andere keer teruggaan, leuk hoor. Dan maar naar het centrum om wat te eten en dan ging ik op gesprek in Clinica Esperanza. Hier worden overwegend bevallingen gedaan bij arme mensen. Ik kreeg een uitgebreide rondleiding en gezien mijn studies mag ik een weekje vrijwilligerswerk doen op de kraamafdeling, yeah! Lees: SUPERBLIJ!!! Terug in de combi stappen richting appartement en ik was net op tijd binnen. De eerste regen sinds 3 maanden viel, geweldig haha. Nooit gedacht dat ik dat ging zeggen! Dadelijk alle deuren en ramen opengegooid en begonnen aan een extreem grote schoonmaakbeurt van het appartement. Het wil niet zeggen dat als het regent het dan ook afkoeld, met andere woorden ik hebben bakken zweet verloren haha. Maar het eindresultaat mocht gezien worden, nadien een goede douche genomen en dan op pad gaan naar het winkelcentrum voor de celula. Er was enorm veel lawaai in VIPS waardoor ik zeer weinig had verstaan, wat wel spijtig was. Na de celula een huisgast opgepikt, Bere bleef namelijk bij me slapen. Ze vertrok zaterdagmorgend voor een aantal dagen naar Mexico-stad om ingangsexamen te gaan doen, maar dit ging allemaal achter de rug van haar vader. Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen. Na haar verhaal gehoord te hebben, heb ik alleen maar meer respect voor haar gekregen. Het werd een korte nacht, 4 uurtjes geslapen.
's Morgens om 5u30 opgestaan om Bere op tijd buiten te laten, nadien even met Reyna gebabbeld. Zij was namelijk ook al wakker en hield haar stille tijd. Een half uurtje heb ik me nog proberen neer te leggen, maar van slapen kwam niks meer in huis. Dan ben ik maar op wandel gegaan, op tijd vertrokken naar het winkelcentrum om daar een bijbelstudie van Ruth te volgen. Ik hoop heel Marcus te kunnen doornemen voor mijn vertrek, ik ben benieuwd of me dat gaat lukken. Na het eten gingen we naar de softballwedstrijd van Elisa kijken. Pas laat gingen we terug op weg naar huis om daar even siesta proberen te houden en me daarna vlug voor te bereiden om samen met Marko, Ruth en Ulises op stap te gaan. We gingen naar het noorden, de rijke buurt, onder het voorwendsel dat het karaokeavond was. Ruth en ik waren al helemaal in de mood, maar jammer genoeg was het die avond een en al boksen. De zoon van een Mexicaanse bokslegende bokste die avond tegen een Duitser, ik kende geeneen van de 2 en Ruth was al even min geinteresseerd. Dit deel van de avond kun je duidelijk onderscheiden op de foto's haha, die trouwens nog gaan volgen. Ik had er een grote piña colada gedronken en geproefd van verschillende soorten mitcheladas: dat is bier waar ze vanalles in smodderen zoals chili, engelse saus, limoen, soepkruiden. Andere soorten zijn met chamoy, tamarinde, guayabana, .... Rond 2u was ik terug thuis.
Ay zondagmorgen was het weer pijnlijk vroeg. Samen met Reyna en haar gezin naar de kerk gegaan, waar we vroeger vertrokken om de vader van Amilcar in het ziekenhuis te gaan bezoeken. Hij had een goede job, waardoor hij in een priveziekenhuis wordt verzorgd. Dit ziekenhuis kon je vergelijken met die van ons, alleen dat hier 1 verpleegkundige per patient is. Het bezoek duurt 1 uur en er mag telkens maar 1 persoon binnengaan. De dokter komt buiten uitleg geven, wat eigenlijk wel vervelend is want er ligt een jongetje van 6 jaar dat ze uit een zwembad hebben 'gevisd' en iedereen kan volgen hoe het met hem gaat. Van het ziekenhuis gingen we naar huis om te eten en toen heb ik de tijd genomen om wat te babbelen met vrienden. 's Avonds naar het centrum om daar op mijn favoriete stek de wedstrijd Mexico - El Salvador te volgen en te zien hoe ze met 5-0 winnen!
Vannacht heb ik geen oog dichtgedaan, waarschijnlijk toch wat zenuwen voor mijn eerste werkdagje. Ruim op tijd kwam ik aan en het was dadelijk in gang schieten. Deze morgend, tijdens heel mijn post, zijn er namelijk 6 kleintjes geboren en 3 ontslagen. De kleintjes blijven op de 'wiegenafdeling', ze worden dus niet naar hun moeders gebracht. Wat een verschil van bij ons! Ik heb eerlijk gezegd een SUPERDAG gehad!! Na het binnenbrengen van een pasgeborene worden er dadelijk 3 voetafdrukjes gemaakt, dan krijgen ze een vitamine K spuit in hun bil geplaatst, een maagsonde wordt geplaatst om een maaglavage te doen en daarna worden ze gewassen, het navelstompje wordt verzorgd, ze worden strak ingewikkeld en dan druppeltjes in de ogen gedaan. Nadien worden ze even naar buiten gebracht om getoond te worden aan de familie, om van daar snel terug binnen te gaan en in een thermisch bedje gelegd te worden. Voor het bedje en als de ouders het hadden betaald kreeg het kindje nog een vaccinatie tegen hepatitis. Bij meisjes als de ouders akkoord gingen, namen ze naald en draad en maakten ze op deze manier hun eerste oorbelletjes, dit bij kindjes van nog geen uur oud!!! Geeneen van de kindjes heeft een naam op dit moment, er hangt enkel de volledige naam van de moeder aan hun bedje. De keitoffe assistente kwam te weten dat ik pediatrisch verpleegkundige was, waardoor ik een keizersnede mocht bijwonen. Wat een ervaring!! Sjiek joh, hoe zo een klein wondertje ter wereld komt! De ervaring van mijn leven, ik mocht het kleintje van de gynecologen aannemen en naar de onderzoekstafel brengen, hem afdrogen, de schedelomtrek meten, zijn lengte en gewicht bepalen, zijn navelstreng helpen afbinden, de navelstreng knippen (dit was effe een raar gevoel!), bloed uit de navelstreng optrekken en hiermee zijn bloedgroep bepalen. Zonder dat ik het wist had die supertoffe assistente een foto getrokken, dus eens zien of ik die weet te bemachtigen hihi! Even zoontje showen aan de mama, daarna naar buiten om daar te laten showen aan papa en oma. Showen betekent hier het geslachtsdeel aan de familie tonen, zodat ze echt weten dat het een jongen is. Toen het tijd was om de gordijnen voor het raam te openen voor de familie, hadden we even tijd om wat te babbelen. De verpleegkundigen die hier werken verdienen echt niet veel, iets meer dan 200 euro per maand. Maar het werk is zo fantastisch! Ik had het echt naar mijn zin en ik ben nieuwsgierig naar meer!
Ik vertelde jullie al dat Pimienta geopereerd werd, hiervoor had hij een maand verlof genomen. 1 juni was zijn eerste dag terug op het werk. 's Avonds kreeg ik bericht van Nati dat hij een ongeluk heeft gehad maar dat hij ok was. Ik natuurlijk doodongerust, maar ik moest geduld hebben voor de uitleg. Tijdens de cursus theologie kreeg ik ineens uitleg. Nu bleek dat zijn bus op de autostrade een klapband had, hij weet niet hoe hij het heeft gedaan maar heeft de bus tot stilstand gekregen zonder dat deze overkop ging. Hierbij heeft hij niet alleen zijn leven gered maar ook het leven van 34 Amerikanen. De bus is nu zo erg eraan toe dat hij 2 tot 3 maanden werkonbekwaam is. Daarbovenop, normaalgezien moeten de chauffeurs zelf voor de kosten opdraaien, op dit moment is de bus nog steeds bij de politie dus dat wordt even afwachten hoe dat het uitdraait. Maar weet je wat zo frapant is? Hij is ziek en weet niet hoe dit gaat aflopen. Hij heeft geen inkomen, want een sociale zekerheid zoals bij ons kennen ze niet. Maar toch ziet hij het positief en weet je wat hij zei? 'God is groot, Hij heeft me geholpen.' En dit komende van een niet gelovige, die dacht als zijn familie voor hem bid, dat hij dan ook gered zou zijn. Hij vertelde me dat van het moment dat hij de bijbel begon te lezen, zijn leven veranderde! Die bijbel kon ik dankzij Reyna en Amilcar geven, zo zie je maar dat elk klein schakeltje belangrijk is! Hij zei ook dat hij dit ging verderzetten naar zijn vrouw en kinderen. Is dit niet fantastisch? Het zou zo gemakkelijk voor hem zijn om zich te laten hangen, maar hij zag het positief en vond troost. Ik ben nu aan het proberen wat steun voor hem en zijn familie te regelen, zodat ze met mogelijke vragen altijd bij iemand terecht kunnen. Voor mensen die bereid zijn te bidden, alle gebed is welkom.
Hier heb ik me vooral op woensdag en donderdag mee bezig gehouden. Verder heb ik woensdagvoormiddag en een heel deel van de namiddag met Reyna gekookt en gebabbeld. Belgisch eten, ik had namelijk frietjes voor hen gebakken. En daarna hebben we samen nog een heel buffet aan desserten gemaakt haha! 's Avonds was het weer cursus bij Marko thuis, waarvan ik pas rond 23u thuis was.
Dondermorgend heb ik geprobeerd om wat langer te slapen, maar dat is hier onmogelijk en daarbij ben ik niet te houden. In de tijd die me hier nog rest wil ik onnoemelijk veel dingen doen. Rond de middag had ik met Ruth afgesproken om het een en ander door te babbelen, vooral over Pimienta en om haar mening te vragen. Ondertussen aten we gezellig samen een pizza in de eetzalen van Plaza las Americas. Nadien nam ik de bus naar het centrum, omdat ik met Martha had afgesproken. Normaalgezien zouden we samen een ziekenhuis gaan bezoeken, maar ze kreeg geen uniform geregeld waardoor we niet konden gaan. We ontmoetten elkaar toch in het centrum samen met Miguel, student geneeskunde. Martha is gewoon geweldig! Ze is intelligent en supergrappig. Gelijk bij Bere is ook bij haar niks slechts te vinden, ik voel me op mijn gemak bij hen. Ze zijn grappig, maar met hun grappen kwetsen ze niemand en dat vind ik geweldig! Nadat we weer uptodate waren, vertrokken we zodat ze me de weg naar het ziekenhuis konden tonen. Een nieuwe route leren kennen, die ik woensdag in mijn uppie ga moeten doen. Dat zal zeker lukken en anders vraag ik het, er is altijd wel iemand die helpt. Met die bus gingen we naar het huis van Ruth, om daar de studies van Marcus verder te zetten. Maar niet voordat Martha en Miguel eten kregen van de moeder van Ruth haha! Is Mexico niet geweldig? Ruth en ik aten niet omdat we samen die grote pizza bijna helemaal hadden opgesmuld. De studie was een beetje uitgelopen, rond 21u vertrokken we. Dit is geen probleem, ik loop hier 's avonds laat over straat en ik voel me veilig. Niet voor niks wordt Merida de stad van de vrede genoemd.
Vrijdag vroeg opgestaan om naar de universiteit te gaan voor mijn kwalificaties, dit waren 2,5 uren voor niks op de bus gezeten. Degene die het moest tekenen is namelijk op vakantie en nu mag ik een andere keer teruggaan, leuk hoor. Dan maar naar het centrum om wat te eten en dan ging ik op gesprek in Clinica Esperanza. Hier worden overwegend bevallingen gedaan bij arme mensen. Ik kreeg een uitgebreide rondleiding en gezien mijn studies mag ik een weekje vrijwilligerswerk doen op de kraamafdeling, yeah! Lees: SUPERBLIJ!!! Terug in de combi stappen richting appartement en ik was net op tijd binnen. De eerste regen sinds 3 maanden viel, geweldig haha. Nooit gedacht dat ik dat ging zeggen! Dadelijk alle deuren en ramen opengegooid en begonnen aan een extreem grote schoonmaakbeurt van het appartement. Het wil niet zeggen dat als het regent het dan ook afkoeld, met andere woorden ik hebben bakken zweet verloren haha. Maar het eindresultaat mocht gezien worden, nadien een goede douche genomen en dan op pad gaan naar het winkelcentrum voor de celula. Er was enorm veel lawaai in VIPS waardoor ik zeer weinig had verstaan, wat wel spijtig was. Na de celula een huisgast opgepikt, Bere bleef namelijk bij me slapen. Ze vertrok zaterdagmorgend voor een aantal dagen naar Mexico-stad om ingangsexamen te gaan doen, maar dit ging allemaal achter de rug van haar vader. Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen. Na haar verhaal gehoord te hebben, heb ik alleen maar meer respect voor haar gekregen. Het werd een korte nacht, 4 uurtjes geslapen.
's Morgens om 5u30 opgestaan om Bere op tijd buiten te laten, nadien even met Reyna gebabbeld. Zij was namelijk ook al wakker en hield haar stille tijd. Een half uurtje heb ik me nog proberen neer te leggen, maar van slapen kwam niks meer in huis. Dan ben ik maar op wandel gegaan, op tijd vertrokken naar het winkelcentrum om daar een bijbelstudie van Ruth te volgen. Ik hoop heel Marcus te kunnen doornemen voor mijn vertrek, ik ben benieuwd of me dat gaat lukken. Na het eten gingen we naar de softballwedstrijd van Elisa kijken. Pas laat gingen we terug op weg naar huis om daar even siesta proberen te houden en me daarna vlug voor te bereiden om samen met Marko, Ruth en Ulises op stap te gaan. We gingen naar het noorden, de rijke buurt, onder het voorwendsel dat het karaokeavond was. Ruth en ik waren al helemaal in de mood, maar jammer genoeg was het die avond een en al boksen. De zoon van een Mexicaanse bokslegende bokste die avond tegen een Duitser, ik kende geeneen van de 2 en Ruth was al even min geinteresseerd. Dit deel van de avond kun je duidelijk onderscheiden op de foto's haha, die trouwens nog gaan volgen. Ik had er een grote piña colada gedronken en geproefd van verschillende soorten mitcheladas: dat is bier waar ze vanalles in smodderen zoals chili, engelse saus, limoen, soepkruiden. Andere soorten zijn met chamoy, tamarinde, guayabana, .... Rond 2u was ik terug thuis.
Ay zondagmorgen was het weer pijnlijk vroeg. Samen met Reyna en haar gezin naar de kerk gegaan, waar we vroeger vertrokken om de vader van Amilcar in het ziekenhuis te gaan bezoeken. Hij had een goede job, waardoor hij in een priveziekenhuis wordt verzorgd. Dit ziekenhuis kon je vergelijken met die van ons, alleen dat hier 1 verpleegkundige per patient is. Het bezoek duurt 1 uur en er mag telkens maar 1 persoon binnengaan. De dokter komt buiten uitleg geven, wat eigenlijk wel vervelend is want er ligt een jongetje van 6 jaar dat ze uit een zwembad hebben 'gevisd' en iedereen kan volgen hoe het met hem gaat. Van het ziekenhuis gingen we naar huis om te eten en toen heb ik de tijd genomen om wat te babbelen met vrienden. 's Avonds naar het centrum om daar op mijn favoriete stek de wedstrijd Mexico - El Salvador te volgen en te zien hoe ze met 5-0 winnen!
Vannacht heb ik geen oog dichtgedaan, waarschijnlijk toch wat zenuwen voor mijn eerste werkdagje. Ruim op tijd kwam ik aan en het was dadelijk in gang schieten. Deze morgend, tijdens heel mijn post, zijn er namelijk 6 kleintjes geboren en 3 ontslagen. De kleintjes blijven op de 'wiegenafdeling', ze worden dus niet naar hun moeders gebracht. Wat een verschil van bij ons! Ik heb eerlijk gezegd een SUPERDAG gehad!! Na het binnenbrengen van een pasgeborene worden er dadelijk 3 voetafdrukjes gemaakt, dan krijgen ze een vitamine K spuit in hun bil geplaatst, een maagsonde wordt geplaatst om een maaglavage te doen en daarna worden ze gewassen, het navelstompje wordt verzorgd, ze worden strak ingewikkeld en dan druppeltjes in de ogen gedaan. Nadien worden ze even naar buiten gebracht om getoond te worden aan de familie, om van daar snel terug binnen te gaan en in een thermisch bedje gelegd te worden. Voor het bedje en als de ouders het hadden betaald kreeg het kindje nog een vaccinatie tegen hepatitis. Bij meisjes als de ouders akkoord gingen, namen ze naald en draad en maakten ze op deze manier hun eerste oorbelletjes, dit bij kindjes van nog geen uur oud!!! Geeneen van de kindjes heeft een naam op dit moment, er hangt enkel de volledige naam van de moeder aan hun bedje. De keitoffe assistente kwam te weten dat ik pediatrisch verpleegkundige was, waardoor ik een keizersnede mocht bijwonen. Wat een ervaring!! Sjiek joh, hoe zo een klein wondertje ter wereld komt! De ervaring van mijn leven, ik mocht het kleintje van de gynecologen aannemen en naar de onderzoekstafel brengen, hem afdrogen, de schedelomtrek meten, zijn lengte en gewicht bepalen, zijn navelstreng helpen afbinden, de navelstreng knippen (dit was effe een raar gevoel!), bloed uit de navelstreng optrekken en hiermee zijn bloedgroep bepalen. Zonder dat ik het wist had die supertoffe assistente een foto getrokken, dus eens zien of ik die weet te bemachtigen hihi! Even zoontje showen aan de mama, daarna naar buiten om daar te laten showen aan papa en oma. Showen betekent hier het geslachtsdeel aan de familie tonen, zodat ze echt weten dat het een jongen is. Toen het tijd was om de gordijnen voor het raam te openen voor de familie, hadden we even tijd om wat te babbelen. De verpleegkundigen die hier werken verdienen echt niet veel, iets meer dan 200 euro per maand. Maar het werk is zo fantastisch! Ik had het echt naar mijn zin en ik ben nieuwsgierig naar meer!
Abonneren op:
Posts (Atom)