Toetsentijd

Eerste keer dat ik het ochtendritueel van een schooldag meemaak. Ik ben al wakker van 5u50, dus maak ik me al maar klaar. Om 6 uur staat de familie Calderon Sanguino op. Monica heeft een half uur de tijd, daarin moet ze haar uniform zoeken en strijken, haar wassen en haar boeken nog bijeen zoeken. Ondertussen zoekt Naty de kleren van Daniela, ook deze moeten nog gestreken worden. Lupita mag thuis blijven, dus die ligt met een hoop kussens op haar te slapen. Samen met Naty, wandelen we vlug naar de school van Monica. Deze ligt in hun straat. Dan vlug terug naar huis en gaan we Daniela naar school brengen. Het is een eindje wandelen, er wordt nog vlug een drinkbusje yoghurt gekocht voor Daniela als ontbijt en 2 empenadas voor tijdens de speeltijd. Ze heeft vandaag toetsen en ze begint wat zenuwen te krijgen. Het is 7 uur en de schoolpoort is nog gesloten, dit terwijl de oudere klassen de dagelijkse eer geven aan de Mexicaanse vlag. Al die kleintjes staan samen met de ouders te wachten tot de schoolpoort opengaat, het duurt ongeveer 30 minuten.
Nadat we Daniela naar school hebben gebracht gaan we naar huis om te ontbijten. Het worden eieren a la mexicana en soep voor Lupita. Vandaag is ze al iets beter dan gisteren en beslissen ze dat ze geen dokter nodig heeft. We klimmen in de auto en gaan naar het DIF. We geraken tot bij het kinderhuis, maar daar moeten we wachten tot de psycholoog er is en niemand kan vertellen wanneer die komt (als die al komt, want we zijn in Mexico). Naty kent via een vriendin van haar nog een kinderhuis, het wordt een roadtrip! Een zoektocht naar een katholiek kinderhuis en na heel wat omwegen vinden we het eindelijk. Hier mogen we gewoon binnenkomen en krijgen we een hele rondleiding van 1 van de nonnen die verantwoordelijk is voor de kinderen. Er zijn 14 kinderen, eigenlijk mogen er alleen maar meisjes verblijven maar ze hebben voor het eerst een jongen toegelaten. Dit omdat Jorge 2 zussen heeft en ze de familie samen wilden houden. Hun vader werkt als vrachtwagenchauffeur, waardoor hij steeds onderweg is en dus geen tijd heeft om op zijn kinderen te letten. Van de moeder is er geen sprake. Een deel van de kinderen komen van het DIF en werden hier geplaatst. Het grootste deel van de kinderen hebben nog hun ouders, maar hebben weinig of geen contact met hen. Er is zelfs een tweeling van 5 jaar. Het is er klein maar gezellig, ze krijgen geen overheidssteun en leven dus van donaties. Ze zouden graag psychologische hulp hebben bij de kinderen, maar het is veel te duur. Als laatste zien we Maria Jose, een meisje van 6 jaar, ze is gehandicapt. Ze ligt in een buggy in de schaduw. Ze kan niet meer praten (ze kon een paar dingen zeggen), er beginnen contracturen te komen in haar armen en af en toe is ze precies een standbeeld. Ze had hydrocephalie en een tumor op haar hoofdje, door de vele operaties huilt ze niet meer en als ze dat nog zou doen is het serieus mis met haar. Voor haar hydrocephalie hebben ze een shunt geplaats naar haar abdomen. Na deze operatie ging ze stilaan vooruit en leerde ze dus wat praten, kon ze een beetje lopen. Maar door hoge koorts is ze terug achteruit gegaan, de hele situatie is schrijnend. Het kind heeft geen toekomst en haar familie heeft haar in de steek gelaten. Zelfs Teri (het nonnetje) zit met de handen in het haar als ze aan dit meisje denkt.
We beslissen om nog eens terug te keren.
Nu moeten we vlug terug om Chachi van school te gaan halen. Haar toets heeft ze niet kunnen afwerken, dus daar mag ze morgen aan verderwerken. Hier zijn ze op dit vlak niet zo streng. Er zijn 3 klassen van elke leeftijd, zowel in de voormiddag als in de namiddag gaat er een groep naar school. Ze gaan naar de kleuterschool vanaf 4 jaar.
Verder wordt het een rustige namiddag, de broer van Naty komt op bezoek en even later komt Monica (rond 13u30) terug van school met haar vriendinnen. Nadien is het siesta!
Rond 16 uur krijgen we opdracht om ons te wassen en nette kleren aan te doen. Na een uurtje vertrekken we naar Plaza las Americasm het grootste winkelcentrum van Cancun. Het telt drie verdiepingen, ontelbare winkels en een vipbioscoop. Hier betaal je iets meer dan in de andere bioscoop, maar je krijgt een zetel die je helemaal neer kunt leggen en een persoonlijke ober! Als we daar een aantal uren hebben rondgelopen, gaan we terug maar eerst gaan we nog op familiebezoek. We komen pas laat terug van het bratsen, Daniela is van vermoeidheid in de auto in slaap gevallen. Laat me dit zeggen, dat is niet gemakkelijk! Ik word telkens zeeziek in de auto, er zijn zoveel gaten in de weg en dan nog gezwegen over de topes (verschrikkelijk vervelende bulten op de weg)!