Mérida

Ondertussen is er weer het één en ander gebeurd. Goed nieuws ook, mijn Mexicaanse GSM doet het weer YEAH!
In Cancun was ik met mijn vrienden naar de hotelzone gegaan om daar eens een keertje op alle plazas te gaan rondneuzen. Ondanks dat het Springbreak is, was er niet veel volk. We namen er de bus om een stukje verder te gaan kijken, maar na een paar meter waren we met de schrik van ons leven er terug van afgestapt. Levensgevaarlijk hoe die chauffeur reed! Iedereen stapte af behalve een Amerikaans koppeltje. Op een van de plazas kregen Nati en ik een lepeltje zout van Israel in onze handen geduwd. Ze vertelden ons dat we onze handen ermee moesten insmeren en na wat intrekken werd het afgespoeld. Superzacht waren onze handen nadien en die 3 meiden zaten zelfs te vechten om onze handen vast te houden haha :)! Die Israelees van dat kraampje woonde al 2 jaar in Mexico en vroeg me ineens of ik ook al lang hier was. Toen ik hem mijn verhaal in grote lijnen vertelde, stond die gewoon versteld haha. Ik vind van mezelf dat ik ontzettend veel fouten maak en ik heb nog een hoop te leren. Het enige wat ik kan, is mezelf duidelijk maken. Vaak met hand en tand.
Tijdens het wachten op de bus, kwam de ene politiejeep na de andere voorbij. Was dat even schrikken! Allemaal volgeladen met agenten die zwaarbewapend waren, brrr. Gelukkig kwam even later de bus. We wandelden de straat nog maar in of de buurvrouw van Nati begon al te roepen naar ons. Het zijn de peetouders van Daniela en het was groot feest bij hen. Het kleinkind van haar zus was gedoopt en we werden uitgenodigd om dat samen met hun te komen vieren. Ik werd direct bij de hand genomen en door de vrouw des huizes naar binnen geleid en ik moest daar gaan kiezen wat ik wou eten. Ongelooflijk! Ik had mole gekozen met rijst en worteltjes. Je kunt een beetje vragen, maar die portie kennen ze hier niet haha. Mole is een pikante saus die uit meer dan 20 ingredienten bestaat. Maar het plezante daarvan is dat je 2 keer kunt genieten van dit eten, zowel hoe het naar binnen gaat en de rest zal ik wel niet moeten uitleggen haha! Als laatste werd me nog een stuk taart aangeboden. Het was echt supergezellig en allemaal babbelkonten, op het einde wist ik niet meer waar mijn hoofd stond hihi! De vrouw is afkomstig van Oaxaca (spreek uit Wahaca) en de man van Campeche (deze staat maken ze een beetje belachelijk zoals ons Limburgertjes. In Campeche doen ze alles anders vb. bij een appartement maken ze de buitengevel van boven naar onder af. Dit is echt een grappig zicht! En als je je gaat douchen is er een grote kans dat je warme water uit de koude kraan komt en omgekeerd. Telkens een verrassing!)
Ondertussen was Pimienta aan het werken, hij moest bijna een hele dag wachten op de toeristen dus was hij naar de cinema gegaan. Haha wat kan ik zeggen, ik ben in Mexico! Hij was de film Presunto Culpable gaan kijken. Dit is eerder een documentaire en gaat over de gevangenissen in Mexico en het systeem. Volgens deze film zou 80 procent onschuldig zijn. De advocaat in de film, was eigenlijk geen advocaat hij had gewoon zijn titel gekocht en bakte er ook niks van. Als je in beroep ging, was de rechter gewoon te lui om alles fatsoenlijk te bekijken en nam alles gewoon over van zijn voorganger. Ondanks een nieuw bewijs, namelijk een video waarop de moord stond en de onschuldige vrij pleitte. De ochtend nadien zagen we op het nieuws hoe deze film werd verboden in de cinemazalen en dat het zelfs van Youtube werd gehaald. Dus er moet toch wel iets van waar zijn. Ik heb deze film in een winkel gevonden en die ga ik eens bekijken.
Twee dagen geleden begon ik ziek te worden, kon niet anders als je in een huis bent met allemaal zieken. Nati dadelijk: je hebt griep, kom we gaan naar het ziekenhuis. Daar gaan ze je een spuit Penecilline in je achterste planten en dan ben je dadelijk genezen. Het is de Mexicaanse manier. Dat heb ik toch maar lekker tegengehouden. Ik heb gewoon wat fluimen en op dit moment bijna geen stem. Dit hebben we al eens meegemaakt, dus gene paniek. Dat gaat vanzelf over.

Gisteren ben ik dan naar Mérida vertrokken, het was toch wel moeilijk om afscheid te nemen maar ik ga waarschijnlijk een aantal keer voor een paar dagen op bezoek. We zullen wel zien. Vlug mijn valiezen maken, de gewassen kleren strijken en dan vertrekken. Mijn ticket gekocht en om 12 uur vertrok de bus al. Tijdens het wachten, hielden die meiden me de hele tijd vast. Niks anders dan knuffelen en de kleinste kroop de hele tijd op mijn schoot.
Eenmaal in de bus heb ik de hele weg tot Merida, 4 uur lang met de kerel langs mij gebabbeld. Hij vertelde me zowat zijn hele levensverhaal en leerde me wat Mayawoorden. Dat is pas echt een verschrikkelijk moeilijk taaltje! Hij wist me ook te vertellen hoeveel de burgemeesters verdienen. vb in een klein dorpje (Mayadorpje) 3 miljoen pesos dagelijks!!! Mensen dit is delen door 15. In een stad is het waarschijnlijk 10 miljoen dagelijks. In een klein dorpje krijgen ze 1,5 miljoen pesos maandelijks om in het dorp te steken. MAAR het corrupte van alles is dat dit geld ook in de zakken van die rijken gaat! Hij wist dit omdat hij als schepen had gewerkt in zo'n klein dorpje en hier is een principe van transparantie. Dit betekent dat elke burger mag gaan kijken wat het dorp krijgt en wat het loon van de burgemeester is. Is dit niet wraakroepend? Jammer genoeg duurde de reis langer omwille van de carnaval :). De bus vond namelijk niet direct een mogelijkheid om tot bij de terminal te geraken. Een half uur later dan gepland, komen we aan in het centrum en staat Marko al op me te wachten. Heel mijn hebben en houden wordt in de auto gelegd en dan gaan we richting zijn thuis. Daar wachten we een aantal uren tot Ruth terug is van haar kamp in een arm dorpje. Om de tijd te doden leert Marko me hoe ik op de XBOX moet spelen. Natuurlijk bakte ik er niks van haha wat een verrassing. Al snel zette hij een film op, Toy Story 3 in het Engels met Spaanse ondertitels. Yes en zo leerde ik een aantal woorden bij, altijd handig. Na de film kreeg Marko bericht van Ruth en konden we haar gaan halen. Moe maar voldaan stapte ze in de auto. Ze vertelde ons over een Christelijke vrouw die ook een kamer verhuurde. Dit huis is ook dicht bij Marko en Ruth, dus besloten ze dat ik mijn eerste avond bij Marko thuis zou slapen want die vrouw zou pas de dag erna terug in Merida zijn. Daarbij was het al laat en was Ruth ocharme stikkapot. We brachten haar naar haar thuis en gingen terug naar Marko. Hij hielp me met mijn valiezen en toen ontmoette ik zijn ouders. Hier wordt dadelijk geknuffeld en gekust, ik voelde me dadelijk op mijn gemak. We babbelde even en toen vroeg Marko of ik oep kende. Mijn antwoord: Huh??? Nee dat kende ik niet. We gingen vlug wat te eten halen, een hamburger werd het avondeten haha! Tussen de hamburger zat het vlees zoals wij het ook kennen, spek, kaas, sla, tomaat, ketchup, mosterd, ui en ananas. Terwijl ze er twee voor ons maakten, gingen we even door het parkje. Hier kun je gratis op internet en staan stekkerkoppen langs de bankjes, wat handig! Het is 's avonds en er zijn zoveel mensen daar, aan het eten, een groepje aan het voetballen, ouders met hun kindjes,... het is nog zalig warm en het is puur genieten. Terug bij zijn thuis eten we deze verrukkelijke hamburgers op met een glas ice tea. Hij begon weer over oep en toen viel mijn frankske haha hij bedoelde Up, de film! Voor de film begint, kan ik eindelijk mijn eerste echte douche in 11 dagen nemen. Zalig, nooit gedacht dat ik zo zou kunnen genieten van een douche die werkt en waar zowel koud als warm water uit komt haha!
Tijdens de film krijgt Marko bericht van Ruth, haar oma is ernstig ziek en moest naar het ziekenhuis. Dus ze gaat de dag erna niet naar haar studenten kunnen gaan, wat betekent dat ik een vrije dag heb.
Ik vond de film wel leuk, een aantal grappige stukken in maar met mijn stem klinkt het lachen meer als geblaf dus houd ik me maar een beetje in haha! Marko gaat bij zijn broer in de hangmat slapen en ik krijg een kamer met airco en ventilator en een superzacht bed. Ik heb geweldig geslapen!

Vandaag ben ik om 9 uur opgestaan, me op mijn gemakje klaargemaakt en ineens klopte de moeder van Marko op de deur. Ze kwam me halen voor het ontbijt. Versgeperst appelsien- met pompelmoessap en dat door een vergietje gedaan. Yoghurt met allbran en stukjes banaan. Hmmm een normaal ontbijt! Ik vroeg om te mogen helpen, maar dat liet ze niet toe. Tijdens het eten hadden we een leuk gesprek. Even later kreeg ik een berichtje van Ruth, gewoon verschrikkelijk nieuws. Haar oma is overleden en zal morgen begraven worden. Ze vroeg me om voor haar en haar familie te bidden. Waarschijnlijk zal ik vanavond met Marko naar hen gaan.
Na het eten gaf ze me hun adres, waar ik de bus kon nemen en hoeveel een bus en een taxi kost. Zo begon mijn eerste uitstap in mijn uppie. Ze hielp me op weg, ik wandelde naar het einde van de straat en nam daar de bus. Dit koste me 6 pesos, nog geen halve euro. In het centrum stapte ik af en ging even rond, een beetje opnieuw orienteren. Na een paar uren probeerde ik een taxi terug te nemen, maar dat was een ander paar mouwen! Ze hebben hier namelijk 2 soorten taxi's. Diegene met een vast tarief en de Taximetros die niet te vertrouwen zijn. Ze kunnen u het dubbele vragen of enorm lange omwegen maken. Natuurlijk kwamen de hele tijd taximetros voorbij, maar na een immens lange tijd in de blakende zon kwam er eindelijk de juiste voorbij. Een superlieve man, die me ook een kaartje van hun gaf. Op deze manier kan ik de volgende keer gewoon bellen. Hij bracht me veilig terug voor 50 pesos, ongeveer 3,5 euro. Terug binnen omhelsde de moeder van Marko me, ze was blij dat ik veilig terug was geraakt.
10 minuten later gingen we eten. De vader bad , we hielden elkaars handen vast en daarna konden we eten. Muy rico! Een soep van kip, aardappel, banaan, tomaat met een beetje limoen erop geperst en rijst. Als nagerecht krijg ik een mandarijn. Op de achtergrond speelde Christelijke muziek.
Nu zit ik op de laptop van Marko dit te typen, hier worden de paswoorden gewoon gegeven. Ze zijn gewoon enorm lief en gastvrij.